FILM
De gladde reclamejongen Teo (Adriano Giannini) is eigenlijk een verwerpelijk sujet: hij is de veertig gepasseerd en wil zich niet binden omdat dan zijn leventje als flierefluiter uit is. Zijn vaste vriendin (Anna Ferzetti) dringt er al jaar en dag op aan dat ze zouden gaan samenwonen, maar dat betekent ook dat Teo al zijn schuinsmarcheerderij moet opgeven. Alleen zijn familie weet wat voor een gigantisch probleem Teo heeft met trouw binnen een relatie, en daarom ook heeft hij met hen gebroken, zodat zij en zijn vriendin zich niet vaker in één kamer hoeven te bevinden dan nodig. Mooi geregeld, zo.

 

Dan valt hij plots voor de charmes van Emma (Valeria Golino), een blinde osteopathe die zich ondanks haar visuele handicap prima schijnt te kunnen redden. Op een relatie met een gehandicapte rust er echter nog steeds een taboe, en Emma is dan ook maar wat blij met de plotse aandacht van Teo die haar ten deel valt. Teo heeft zelfs met een collega op het werk een weddenschap lopen met als inzet een etentje in een sterrenrestaurant dat hij de blinde in bed kan krijgen. De situatie waarin Teo zichzelf echter heeft laten verzeilen en hij drie vrouwen tegelijk bedriegt, zijn vriendin, zijn minnares én zijn nieuwe vlam, móet natuurlijk vroeg of laat in zijn gezicht exploderen. Want alhoewel Emma blind is, is ze zeker niet dom...

 

Regisseur Silvio Soldini (Pane E Tulipani) kreeg het idee voor deze film na het maken van de documentaire Per Altri Occhi waarin een blinde fysiotherapeut figureert, en Soldini vond het blijkbaar een leuk idee om voor zijn fictiefilm de rol van de man en de vrouw om te wisselen. Soldini gebruikt zijn film over het liefdesleven van visueel gehandicapten een klein beetje voor de verkeerde doeleinden, en probeert krampachtig om een verwerpelijk vies ventje als Teo nog enige trekjes sympathie mee te geven - dat hij voor een gehandicapte vrouw kiest, moeten we blijkbaar als een daad van onbaatzuchtigheid zien, op een manier waarop hij - zo maakt hij toch zijn vrouw wijs - zichzelf afschildert als een wereldverbeteraar die zich inzet voor gehandicapten, terwijl hij de vrouw in kwestie eigenlijk seksueel uitbuit. Il Colore Nascosto Delle Cose is echter een vlot verteld liefdesdrama waarin vooral Valeria Golino (die u wellicht kent uit Hollywoodproducties als Hot Shots en Rain Man) de sympathie van het publiek wint. Ouderdom schijnt bovendien geen enkel vat te hebben op de intussen al de vijftig gepasseerde dame die we afgaande op deze film hoogstens dertig zouden schatten. Golino acteert in de film met melkachtige contactlenzen, en heeft onder meer ter voorbereiding op haar rol speciaal geleerd om met een blindenstok te lopen.

 

Soit. Il Colore Nascosto Delle Cose wordt blijkbaar hier en daar geafficheerd als komedie, maar tenzij de Italianen zich een kriek lachen bij schuinsmarcheerderij van een lapzwans, is de film eerder een romantisch drama, waarbij de regisseur de val vermijdt om over de handicap in kwestie zwaarmoedig te laten doen, anders zaten we geheid opgescheept met een tweede Children Of A Lesser God. De man heeft zich ter voorbereiding van de film echter goed gedocumenteerd over hoe bijvoorbeeld blinden alledaagse gebruiksvoorwerpen gebruiken, en die kleine dingetjes maken de film af. Door van Teo uitgerekend een reclameman te willen maken, die beroepshalve hele dagen met beelden bezig is, weet de regisseur het contrast met zijn blinde tegenspeelster goed op te blazen. Teo kan zijn klassieke non-verbale versiertrucjes bij Emma niet aanwenden, en even lijkt het erop alsof dit toch de ware liefde is. Maar Teo wordt ingehaald door zijn eigen dubieuze reputatie en moet uiteindelijk op de blaren gaan zitten. Soldini weet goed waar hij mee bezig is, en geeft zijn publiek subtiel kleine duwtjes in de richting waarin hij het wil sturen. Alleen het einde van de film komt een beetje te plots, en laat je nog met iets te veel vragen achter.

 

BEELD EN GELUID
Er is iets aparts aan de hand met het beeldformaat van de film: de beelden vloeien regelmatig in elkaar over van 1.85:1 naar 1.33:1. De regisseur wilde hiermee de leefwerelden van Teo en Emma benadrukken: in Teo's wereld krijg je een traditioneel breedbeeldformaat, terwijl in die van Emma de wereld 'smaller' lijkt, zoals Soldini zelf in een interview zei: 'een wereld die we minder gewoon zijn'. Soldini gebruikt ook graag wat vagere beelden met minder focus om die wereld op te roepen. Deze artistieke keuze is perfect verdedigbaar, maar desondanks zien we toch een paar onbedoelde compressie-artefacts door het beeld lopen. De geluidstrack kan u in het Italiaans zowel in Dolby Digital 5.1 als Dolby Surround 2.0 beluisteren; het doel om deze twee tracks toe te voegen ontgaat me een beetje. De 5.1-track biedt meer gevoel voor spreiding; de film begint zowel als eindigt in een donkere kamer waarin de 'gasten' eens aan den lijve mogen ondervinden wat het betekent om blind te zijn, en in de 5.1-track moet je dan de verschillende personages maar uit elkaar zien te houden door te 'luisteren' uit welke richting ze komen.

 

EXTRA'S
U zal het moeten stellen met een trailer (1:28) en een collectie cross-promotionele trailers.

CONCLUSIE
Wie de Italiaanse cinema vaak links laat liggen omdat hij afknapt op het Italiaans geratel en de overdreven overacting, zal in deze fijne Il Colore Nascosto Delle Cose wellicht een film zien met een lagere instapdrempel. Het verhaal is solide maar de afloop een tikkeltje te vrijblijvend.