FILM
Na het magistrale The Prince Of Egypt gooide Dreamworks het in 2000 met deze film over een compleet andere, vooral luchtigere boeg. We maken kennis met Tulio (Kevin Kline) en Miguel (Kenneth Branagh), twee doortrapte schurken die in het Spanje van de 16e eeuw het hoofd boven water trachten te houden met als voornaamste bron van inkomen dobbel­spelen met verzwaarde stenen. Omdat ze reeks al het geld al uit de zakken van hun oppo­nen­ten hebben geklopt, stellen hun tegenstrevers als inzet een kaart voor met daarop de locatie naar de legendarische gouden stad El Dorado. Wanneer hun bedrog uitkomt, moeten Tulio en Miguel de benen nemen, en ze belanden ongewild als slaven op het schip van de Spaanse veroveraar Cortes (Jim Cummings), die naar de nieuwe wereld vaart. Ze ondernemen een ontsnap­pingspoging in een gammele sloep, bereiken het vasteland, en ja, van alle plaatsen op de wereld zitten ze nét op de goede weg naar El Dorado.

 

Vol goede moed trekken ze door de jungle, Tulio vooral voor het goud, Miguel eerder voor het avontuur. Eerder per toeval dan door in­telligent redeneerwerk vin­den ze de locatie van de stad, nadat ze een jonge dieveg­ge, Chel (Rosie Perez), van haar achtervolgers hebben verlost. De goedgelovige inheemsen denken dat de twee goden zijn, en mee door toedoen van Chel, die hun spelletje doorheeft, laten ze zich ook als goden behandelen, en zich de goudoffers welgevallen. Bij de inheem­sen ontbrandt er een strijd tussen het gemoedelijke dorpshoofd (Edward James Olmos) - met een postuur waar Meat­loaf nog jaloers op zou zijn - en de boosaardige tovenaar Tzekhel-Kan (Armand Assante); de eerste ziet de komst van de goden als een reden tot feesten, de laatste als alibi om terug aan te knopen bij de traditie van mensen­of­fers. Ook tussen Tulio en Miguel blijft het niet bote­ren: Tulio wordt verliefd op Chel, en wil haar meenemen naar Spanje; Miguel leert de simpele levenswijze van de indiaanse stam te appreciëren, en wil niet meer weg.

 

Tzekhel-Kan onderneemt een dramatische poging om de macht in de stad over te nemen door een gigantische stenen jaguar tot leven te wekken, maar zijn plannen worden door Tulio en Miguel verijdeld, en hij wordt verbannen. Wanneer dan uiteindelijk Tulio met Chel wil terugvaren naar Spanje, en zijn vriendschap met Miguel op een historisch laag pitje staat, worden hun plannen onverwacht doorkruist door Cortes, die met een gefrustreerde Tzek­hel-Kan als gids plots voor de poorten van El Dorado staat, klaar om zijn leger de stad te laten plunderen. En omdat Tulio en Miguel nu eenmaal goden zijn en hun volk moeten beschermen, bundelen ze hun krachten in een wanhoopspoging om El Dorado voorgoed van de buitenwereld af te scheiden.

 

Misschien eerst even een minpuntje: Originaliteit is ver te zoeken in deze film - The Road To El Dorado is een flink platgetreden pad - want de scenaristen hebben op vei­lig ge­speeld met dit verhaal zonder veel franjes, met een redelijk lineaire plot waarin nog maar eens de morele boodschap wordt ingelepeld dat er zoveel belangrij­kere dingen zijn dan mate­rieel bezit. Hiermee knoopt de prent weer heel sterk aan bij de Disney-producties van weleer. Maar er zijn toch enkele argumenten die zeer sterk à décharge spre­ken. Ten eerste is er de nagenoeg perfecte animatie; Dream­works steekt al langer the House of the Mouse naar de kroon, en schijnt deze zelfs op hun eigen gebied te verslaan. Niet toeval­lig situeerde de Disney-film die rond dezelfde tijd uitkwam, The Emperor's New Groo­ve, zich óók in het Inca-rijk, maar de animatie van de studio van ex-Disneyanimator Jeffrey Kat­zenberg was een stuk char­man­ter en levendiger, en ondanks de komische noot van de film zijn de anatomische proporties van de figuren meer geres­pecteerd (in het geval van Chel zelfs zeer nadrukke­lijk if you know what I mean).

 

Ten tweede geven Kline en Branagh het beste van zichzelf, en drijft de film op de spitse dialogen en het gekissebis tussen de twee protago­nisten. Als derde puntje is ook het uitvoerig maar toch weer niet overdadig ge­bruiken van 3D-compu­ter­animaties het vermel­den waard. Sinds de legendari­sche scènes uit The Prince Of Egypt hebben ze bij de Dreamworks-studio's perfect de formule onder de knie om klassieke animatie te mengen met moderne computertechnieken, zonder daarin te willen overdrijven, wat maakt dat enkele simpele zaken zoals rollende tonnen en de vissen in het water voorzien worden van een zeer realistische 'fond'. Het is jammer dat ze zo'n animatiefilms niet meer maken. Tot slot, de allersterkste troef van de film is de muziek. Elton John en Tim Rice hebben zes nieuwe nummers geschreven die alle­maal erg beklij­vend zijn, de film beslist een meerwaarde geven, en qua kwaliteit niet moeten onder­doen voor hun Oscar­win­nend materiaal voor The Lion King. Het lijkt overi­gens sterk op een Lion King-reünie, want voor de score is ook topcomponist Hans Zimmer (Rain Man, Gladiator) opnieuw aange­trokken.

Een film als deze beoordeel je als optelsom van zijn componenten (anima­tie, muziek, ...), en wanneer je dan het totaalbeeld bekijkt is de voorspelbaarheids­factor dan weer niet zo'n grote handicap. Het is misschien een lichtere film dan pakweg Tarzan, en zeker meer geschikt voor een jonger publiek, in tegenstelling tot films als pakweg The Hunchback Of Notre Dame.

 

BEELD EN GELUID
Universal is systematisch bezig de ontbrekende films uit de Dreamworks-stal op Blu-ray uit te brengen. Vreemd genoeg brengen ze die dan niet uit in de Benelux, ondanks de aanwezige Nederlandse ondertiteling en spraak, maar worden ze in de Verenigde Staten uitgebracht. De Duitse versie heeft dan weer géén Nederlandse ondertitelingsoptie - begrijpe wie begrijpen kan. Na The Prince Of Egypt is het dus de beurt aan deze film. Het beeld is globaal minder duister dan bij deze voorganger, en The Road To El Dorado baadt in mooie, levendige kleuren die de luister van de jungle onderstrepen. De zwartwaarden zijn keurig en het tekenwerk is netjes afgelijnd. De DTS-HD MA 5.1-track wordt ten volle benut, onder meer in een scène waarin een vulkaan uitbarst, of bij het geroezemoes op de markt in Spanje.

EXTRA'S
De film wordt voorzien van een commentaartrack van de regisseur, een documentaire The making of The Road To El Dorado (26:21) van een klein half uur, waarin o.a. de acteurs uitgebreid aan bod komen om hun personage te schetsen, en een langere documentaire The basics of animation: The color script (39:37) met een rijke selectie aan stills, voorzien van commentaar van de animatoren. Wat een leuke feature is, is de videoclip (4:15) van het nummer Someday out of the blue van Elton John, waar de brave man mee in dezelfde stijl van de tekenfilm wordt geani­meerd, en mag figureren in een selectie van de uitbun­dige decors die de prent rijk is. Ten opzichte van de dvd is de trailer verdwenen

CONCLUSIE
Hoog tijd om die oude dvd van The Road To El Dorado te vervangen; de film heeft in de bioscopen alleszins niet de kans gekregen die hij ver­dien­de, want als ik het wel heb was de film al na twee weken uit roulatie. Onbekend maakt onbemind, maar de film is globaal goed, zelfs beter dan sommige producties van Disney dat blijk­baar beter de com­mer­ciële kant van hun productie kan uitspelen. Als echter kwaliteit moet primeren, dan is The Road To El Dorado hoger geklasseerd, en nu de film op Blu-ray uit is, hebt u geen reden meer om deze aan u voorbij te laten gaan.