LORO
Bespreking door: Didier - Geplaatst op: 2019-03-30
FILM
Je kan van corrupte politici denken wat je wil, het levert vaak verdomd goede films. Onlangs liep
Vice van Adam McKay over de Amerikaanse vicepresident Dick Cheney nog in de zalen, en ook in Italië heeft men een biopic over een politicus die meer dan één keer aan de schandpaal werd genageld. En wie kan men hiervoor beter vinden dan Silvio Berlusconi. Een wijvenzot, vriend van Poetin en corrupter dan corrupt (en daar nog ongelooflijk trots op is).
Italië, niet vies van malafide politici, heeft altijd een haat-liefdeverhouding gehad met de miljardair. Een gedroomde man voor de tabloids en één die eigenlijk achter de tralies thuishoort, maar aan een celstraf kon ontsnappen omdat men in Italië 70-plussers niet achter slot en grendel draait. In de plaats daarvan moest de gewezen premier een tijdje in een verpleeghuis voor mensen met alzheimer in Milaan werken. Dan maar een film maken over de kerel, moet Paolo Sorrentino hebben gedacht, zodat de wereld kan zien door wat voor een man het land van de laars werd geleid.
Het relaas van deze extravagante politicus was het gedroomde kolfje naar de hand van Paolo Sorrentino die in 2013 met
La Grande Bellezza de Italiaanse decadentie ook al op de korrel nam en daarmee een verdiende Oscar won. Zijn flamboyante stijl werd meermaals met Fellini vergeleken, hoewel dat waarschijnlijk komt omdat hij samen met Alice Rohrwacher zo wat de enige cineast is die de grandeur van de Italiaanse cinema van toen eer aandoet. In 2015 probeerde Sorrentino het in
Youth eens met buitenlandse acteurs als Michael Caine en Harvey Keitel, maar voor
Loro grijpt hij terug naar zijn Italiaanse roots, evenals zijn samenwerking met acteur Toni Servillo die
La Grande Bellezza een eigen perfecte smoel gaf. Waarom weten we ook niet maar in Italië kwam de film in twee delen uit en duurde hij één uur langer dan de internationale versie. Dit bevordert niet steeds de continuïteit van het verhaal, vooral niet omdat we alsnog denken dat niet iedere filmliefhebber de Italiaanse politiek van voren naar achteren kent.
De film zelf bestaat uit twee verhaallijnen die elkaar ontmoeten om daarna volledig uit elkaar te gaan, tenzij die in dat verdwenen uur zitten. Allereerst is er de slinkse pooier Sergio Morra (Riccardo Scamarcio) die maar op één ding uit is: macht! En hoe kan je dat in Italië beter bekomen dan het vriendje te worden van Silvio Berlusconi (Toni Servillo). Sergio weet dat de politicus een zwak heeft voor vrouwelijk schoon en besluit daarom op Sardinië een villa te huren dat pal naast die van Berlusconi ligt. Sergio organiseert de ene party na de andere in de hoop zo in contact te komen met de politieker. En dan is er het tweede verhaal zelf, dat van Berlusconi zelf.
De eerste vraag die je bij dit soort films kan stellen is of je veel van de Italiaanse politiek moet afweten om het verhaal te kunnen volgen. Probeer maar eens meer dan één derde van
The Front Runner van Jason Reitman te snappen, maar bij
Loro is dat gelukkig niet het geval. Wel vraag je je nadien af hoe een lege blaaskaak als Berlusconi erin geslaagd is om jarenlang de Italiaanse stemmen voor zich te winnen. Een man die verzuipt in zijn eigen adoratie, en overigens schitterend vertolkt wordt door Toni Servillo. Wel is het een beetje jammer dat de enorme drive van de film (het leven van Berlusconi is één feest), te vaak onderbroken wordt door muzikale interludes waarbij Servillo aan het zingen gaat. Voor de rest toont Paolo Sorrentino 150 minuten zonder dat het gaat tegensteken de walgelijke kant van de Italiaanse maatschappij, ook al denk je als filmliefhebber vaak dat het wat een
La Grande Bellezza part 2 werd. Iets waar wij trouwens niets op tegen hebben!
BEELD EN GELUID
Nieuw werk van een Italiaans wonderkind dat in één adem genoemd wordt met grootmeester Fellini en die met
La Grande Bellezza één van de meest indrukwekkende Italiaanse films sinds jaren heeft gemaakt. Voor België geen reden genoeg voor een blu-ray-release. Wel een dvd waarbij alles zo gecomprimeerd wordt (een film van 150 minuten, een pak trailers en nog een extra van 20 minuten) dat het beeld er wel zeer belabberd uitziet. Niks van scherpte, alleen maar een standaardbeeld dat er vooral wazig uitziet. Ook de geluidsband met nochtans een spetterende soundtrack (Berlusconi hield van feestjes) heeft een lamme indruk. Arm (dierbaar) België…
EXTRA'S
Het lachertje van deze release is ongetwijfeld de
making of. Deze 16-minuten durende extra (met een belabberde filmkwaliteit) deed ons terugdenken aan de tijden toen we onze eerste dvd’s kochten met daarop een B-roll. Dat is dus wat je te zien krijgt: beelden van Paolo Sorrentino achter de camera en Toni Servillo achter de schminktafel. Neen, we hadden nooit gedacht dat we zoiets anno 2019 nog te zien zouden krijgen.
CONCLUSIE
Wie
La Grande Bellezza wil herbeleven, maar dan door de bril van Silvio Berlusconi, heeft met
Loro twee uur en een half cinefielplezier!