FILM
Vuurtorenwachter Thomas Curry (Temura Morrison) schrikt zich een hoedje als er plots aan zijn vuurtoren een mooie vrouw aanspoelt. We zien het aan de Belgische kust nog niet dadelijk gebeuren. Doch dit terzijde. De nimf heet Atlanna (Nicole Kidman) en beweert de koningin te zijn van het onderwaterrijk Atlantis; daarenboven is ze op de loop voor een gearrangeerd huwelijk. De twee worden verliefd en hebben een liefdesbaby, Arthur, maar hun geluk is maar van korte duur, want de vorst van Atlantis eist zijn bruid terug op. Atlanna laat de opvoeding van haar zoon over aan Nuidis Vulko (Willem Dafoe), de visier van de koning.

 

Jaren later is Arthur (Jason Momoa) uitgegroeid tot een behoorlijk uit de kluiten gewassen krachtpatser, die een lokale bekendheid is geworden na het verslaan van Steppenwolf in Justice League, in die mate dat zelfs harige bikers staan aan te schuiven voor een selfie met hem. Bij een reddingsoperatie van een Russische onderzeeër laat hij piraat Jesse Kane (Michael Beach) voor dood achter; zijn zoon David (Yahya Abdul-Mateen II) zweert wraak, en hij zal binnenkort middelen ter beschikking krijgen om zijn dreigement hard te maken.

 

In Atlantis woedt er namelijk een machtsstrijd. Orm (Patrick Wilson), de troonopvolger, wil zich tot Ocean Master kronen en wraak nemen op de wereld boven het wateroppervlak voor al de vervuiling die ze in de oceaan kieperen. Daarvoor moet hij vier van de zeven zeekoninkrijken aan zijn kant zien te krijgen, en hij bakt zoete broodjes bij koning Nereus (Dolph Lundgren) van het onderwaterrijk Xebel. Nereus' dochter Mera (Amber Heard), die onder dwang verloofd is met Orm, wil daar echter niet van weten, en ze reist naar het oppervlak om te trachten Arthur zo ver te krijgen dat hij het gezag van Orm in twijfel trekt. Strikt genomen is hij namelijk de eerstegeborene van Atlanna, maar anderzijds is hij 'slechts' een bastaard. Aangespoord door Mera daagt hij Orm uit tot een duel, maar hij verliest en moet met hangende pootjes afdruipen. Mera heeft echter het plan opgevat om samen met Arthur op zoek te gaan naar de Drietand van Atlan, een oud symbool van macht, dat Arthur alsnog in staat zou stellen om de troon op te eisen. Het duo reist de wereld rond, op zoek naar de sporen van de Drietand, maar Orm heeft intussen een verbond gesloten met David, die als Black Manta en uitgerust met Atlantische technologie probeert Arthur te grazen te nemen.

 

Het DC Extended Universe draait niet zo vlotjes als de concurrentie van Marvel. De voortdurende personeelswissels zullen daar ongetwijfeld voor iets tussen zitten. Ben Affleck heeft intussen de Batcape al aan de haak gehangen, en ook Henry Cavill heeft al uitgebreid laten verstaan dat het Superman-gedoe voor hem allemaal niet zo nodig meer hoeft. Hoe dan ook, Jason Momoa, een huishoudnaam sinds zijn doortocht in het eerste seizoen van het nu al legendarische Game Of Thrones, had nog zijn solofilm tegoed, en voilà, daar zijn we met Aquaman. Originaliteit is uiteraard zoals in nagenoeg elke superheldenfilm ver te zoeken, en Momoa moet het niet zo zeer hebben van zijn acteertalent, dan wel van zijn staaltjes krachtpatserij. Regisseur James Wan kent echter de kneepjes van het vak, en de film verkocht alvast genoeg tickets om een vervolg te rechtvaardigen.

 

Aquaman is in alle opzichten een origin story, alhoewel dit niet de eerste film is waarin de Man uit het Water zijn opwachting maakt. Meer dan Marvel is het bij DC de gewoonte om eens flink te klutsen met de chronologie der dingen, en dat we pas nù een film zien, gewijd aan de kroonprins van Atlantis, is grosso modo dezelfde truc als dat Warner heeft uitgehaald met Wonder Woman. De spanningsboog moet in deze film vooral komen van de tweestrijd waarmee Arthur tussen de twee werelden, die van zijn moeder en die van zijn vader, wordt geslingerd, en de vraag of hij een brugfiguur tussen de twee kan zijn. Dat in deze eerste, vrij lange film, Aquaman al van hot naar her wordt gestuurd, van in de Sahara (!) tot op Sicilië, lijkt ook eerder ingegeven door de financiële injecties van de desbetreffende toeristische diensten. Hierdoor voelt Aquaman soms wat overladen aan, en lijkt het alsof men de plot van meerdere films (piraten aan de ene kant, zoektocht naar de Drietand aan de andere kant, en de twist met de stiefbroer ergens daartussen) in één prent heeft willen stoppen.

 

Jason Momoa beschikt echter over voldoende charisma om als actieheld te overtuigen. Zijn Aquaman is soms een beetje aan de sarcastische kant, hij spuit al eens een leuke oneliner, en vooral, hij kan een pak slaag uitdelen als de beste. Hij neemt zichzelf kennelijk niet al te serieus, en wellicht is dat een hint dat u met Aquaman best hetzelfde doet. De CGI-scènes zijn rijk aanwezig maar werken soms vermoeiend, en de plot rammelt hier en daar, maar op de duur merkt u daar kennelijk niets meer van.

BEELD EN GELUID
De beeldvoering is een mengeling van scènes in 2.40:1 waarbij de IMAX-scènes dan weer worden meegegeven in 1.85:1. De kwaliteit is zoals doorgaans uitstekend, met mooie detaillering en vooral zeer mooi gebruik van kleuren in de onderwaterscènes, maar ook bijvoorbeeld in de scènes op Sicilië of in de woestijn. Er is werk gestoken in details zoals het hevig roodkleurig haar van Mera of de gouden ogen van Arthur. Aquaman is een feest voor het oog, maar spijtig genoeg kunnen we niet hetzelfde zeggen over het geluid. Voor de zoveelste keer blundert Warner zwaar door enerzijds wel een deftige DTS-HD MA 5.1-track af te leveren, maar daarnaast een Atmostrack toe te voegen die in het Engels slechts is uitgevoerd in Dolby Digital Plus, maar in het Frans in TrueHD! Ze begrijpen bij Warner nog altijd niet dat niemand zit te wachten op een Franse dubbing waarbij Momoa plots de taal van Molière spreekt. Normaal gezien verwijzen we u dan op zo'n moment door naar een niet-Nederlands ondertitelde versie uit het buitenland, maar we raden u in dit geval af om de Engelse versie ter hand te nemen, want die is gecensureerd; de tere zieltkes van de BBFC meende weer dat u niet tegen bloed behoort te kunnen. De DTS-HD MA-track is serviceable, zoals ze in het Engels zeggen, en de actie wordt mooi onderstreept door een ruimtelijke track met veel toeters en bellen en een nog mooiere soundtrack van Rupert Gregsson-Williams, maar als u over een Atmos-installatie beschikt, heeft Warner u weer goed bij uw Glöckenspiel.

EXTRA'S
Aquaman bevat redelijk wat leuke featurettes, waarbij het enige jammere is dat deze beter tot hun recht zouden komen in één langere docmentaire. Enige gemis is een commentaartrack. De documentaires vangen aan met Going Deep Into the World of Aquaman (19:28), een vrij fluffyopener met in vogelvlucht een algemene indruk, gestoffeerd met fragmenten, soundbites van cast en crew en veel, veel zelfbewieroking. Becoming Aquaman (13:04) behandelt de casting van spierbundel Jason Momoa die uiteraard de natuurlijke keuze is voor een fysiek uitdagende rol als deze. James Wan: World Builder (7:43) is weer zo'n portie wierook, ditmaal in de richting van regisseur James Wan geblazen, alhoewel je de man niet kan verwijten dat hij geen visie en aparte regisseerstijl hanteert. Aqua-Tech (5:43) toont ons enkele pré-visualisatie-experimenten die op de set ontplooid worden. Atlantis Warfare (4:40) doet hetzelfde, maar dan vooral met het wapentuig dat voor de film ontwikkeld is, zowel als rekwisieten als als computersimulatie.

 

Met The Dark Depths of Black Manta (6:39) gaan we weer naar de acteurs, en in dit korte interview met Yahya Abdul-Mateen II vertelt de acteur zijn benadering voor de slechterik-van-dienst. Heroines of Atlantis (5:32) focust dan weer op de twee sterke vrouwelijke rollen, ingevuld door Amber Heard en Nicole Kidman. In Villaneous Training (6:22) is het de beurt aan Patrick Wilson, en in Kingdoms of the Seven Seas (6:59) vertelt Dolph Lundgren ons alles over de diverse koninkrijken onder de oceaanspiegel. Creating Undersea Creatures (7:15) is redelijk standaardmateriaal over het creëren van de oceaanbewoners, en A Match Made in Atlantis (3:12) bevat nog een paar laatste interviews met tortelduifjes Jason Momoa en Amber Heard. Voor wie wat meer in detail wil gaan, zijn er nog drie documentaires "Scene Study Breakdowns", waarin enkele sleutelscènes worden uitgelicht: Submarine Attack (2:45), Showdown in Sicily (3:52) en The Trench (3:35). Afsluiten doen we met een exclusieve sneak peek voor Shazam! (3:27), de volgende DC-film.

CONCLUSIE
Aquaman neemt zichzelf niet al te serieus, en dat houdt de film net overeind. Popcornvertier van de bovenste plank, maar Warner maakt voor de zoveelste keer een zware uitschuiver met de geluidstrack van inferieure kwaliteit.