FILM
Vier jaar nadat Godzilla in een vorige film San Fransisco in puin heeft gelegd, is het beest kennelijk van het aardoppervlak verdwenen. De organisatie Monarch, die onderzoek doet naar de Titans, reuzedieren zoals we ook in Kong: Skull Island zagen, staat op het punt een andere Titan tot leven te wekken: de reuzevlinder Mothra. Ze rekenen daarbij op de kunde van dr. Emma Russell (Vera Farmiga), die een toestel heeft ontwikkeld dat de giganten in bedwang kan houden. Emma sleurt echter nog een trauma met zich mee omdat haar zoontje is gedood bij de laatste aanval van Godzilla. Feitelijk is ze kierewiere zot, en meent ze dat de Titans op aarde zijn gekomen om een considerabel deel van de mensheid uit te roeien, om zo opnieuw een natuurlijk evenwicht te bewerkstelligen. Ze spant daartoe samen met Alan Jonah (Charles Dance), een ecoterrorist van de gevaarlijkste soort, die maar al te bereid is om haar een handje te helpen. Alleen geraakt in de schermutselingen ook Emma's dochter Madison (Millie Bobby Brown) betrokken, en dat triggert de ex van Emma, dr. Mark Russell (Kyle Chandler), om ten strijde te trekken tegen de beesten. Volgens Mark is de beste remedie om de beesten ineens naar kingdom come te bombarderen, en misschien heeft hij niet geheel ongelijk. Nadat ook een paar andere Titanen zijn gewekt, zoals de driekoppige draak King Ghidorah en de vuurdraak Rodan, en de beesten besloten hebben dat de aarde hun speeltuin is, lijkt het dat het enige is wat ze tegen de Titanen kunnen inzetten, een andere Titan is. Met andere woorden: de benevolente (nu ja...) Godzilla moet opnieuw gewekt worden om de andere Titanen het hoofd te bieden...




Waar de oorspronkelijke Godzilla uit 2014 eerder een potje was, is in deze versie uit 2019 toch tenminste sprake van een minimaal scenario, alhoewel ik me hier voorzichtig uitdruk. Godzilla: King Of The Monsters valt best te genieten als ode aan de oude Japanse Godzillafilms van weleer, niet in het minst omdat als tegenstanders dit keer niet gekozen werd voor de door Warner zelfverzonnen M.U.T.O.'s of what the hell ze ook aan het roken waren toen ze die verzonnen. Mothra, King Ghidorah en Rodan zijn oude bekenden die bij de liefhebbers van de cultcinema wellicht een Aha-Erlebnis zullen veroorzaken. De film is één langgerekt CGI-feest waarbij de diverse monsters elkaar partij geven, en een paar totaal stuurloze mensen er wat tussendoor schijnen te lopen. Er wordt met straling en nucleaire ontploffingen gegoocheld alsof het ingrediënten van een doordeweekse omelet zijn, en het is een teken aan de wand dat uit de cast van de vorige film enkel Ken Watanabe zich verwaardigd heeft om zijn rol te hernemen.




Het monsterverse van Warner schijnt alleszins wél een langer leven beschoren te zijn dan het desastreuze Dark Universe van Universal, dat na één film en dankzij de tomeloze inzet van Tom Cruise (u voelt hier wellicht mijn sarcasme opborrelen) al reddeloos getorpedeerd was. Karakterontwikkeling en personages zijn in dit soort spektakelfilms al per definitie van ondergeschikt belang, en de helft van de tijd loop je je af te vragen of je in het universum van Godzilla e tutti quanti een hopeloze randdebiel moet zijn vooraleer je een doctorstitel krijgt, getuige daarvan de éne onlogische beslissing na de andere. De andere helft wordt echter - gelukkig - opgevuld met coole actie, die weliswaar een beetje vermoeiend werkt, want je vraagt je op de duur af hoeveel steden er nog op de wereld overgebleven zijn die nog niet dor King Ghidorah in de as zijn gelegd. De troef die deze Godzilla: King Of The Monsters uitspeelt en de vorige Godzilla-film niet, is dat de film één langgerekt eerbetoon is aan de oude films, waarbij het eerder een showcase wordt hoe de klassieke monsterfilms er uitzien met 21e eeuwse filmtechnieken.

BEELD EN GELUID
Beloften van Warner zijn niets waard. Een tijdje geleden communiceerde de studio dat ze aandacht zouden besteden aan het feit dat de Franse dub ongewenst een betere behandeling kreeg dan de Engelse originele track. Met Godzilla: King Of The Monsters is het echter weeral prijs: de Engelse track staat er in Dolby Digital Plus Atmos (gecomprimeerd) op, terwijl de Franse track (ongecomprimeerd) in Dolby TrueHD Atmos is uitgevoerd. Kregen we in het verleden dan nog als troostprijs een Engelse DTS-HD MA-track, dan is die óók afgevoerd en moeten we het stellen met een primitieve Dolby Digital 5.1-track. Reden te meer om u ten stelligste af te raden deze versie te kopen, tenzij u afhankelijk bent van Nederlandse ondertiteling. We halveren daarom bij wijze van sanctie de score voor geluid. De beeldkwaliteit is gelukkig wél in orde. Ondanks de veel donkere scènes blijft de textuur scherp en goed afgelijnd. Je kan echter niet om het feit heen dat de Titans CGI-creaturen zijn, en in sommige scènes is dat iéts te overduidelijk. Toch is de beeldkwaliteit het beste wat er van te maken valt, en vooral de gevechtsscènes van de Titans zijn ronduit cool qua visuals.




EXTRA'S
De hoeveelheid bonusmateriaal is deze keer flink meer dan bij de vorige film. Eerst en vooral is er een onderhoudend audiocommentaar door regisseur Michael Dougherty, producent Zack Shields en acteur O'Shea Jackson, Jr., dat vooral handig is om de referenties naar de oude Godzillafilms mee te krijgen voor wie niet al te vertrouwd is daarmee. Er staan twee verwijderde scènes (5:00) op de schijf, die wellicht het tempo uit de film hadden gehaald. Een serie korte documentaires Monsters 101 (5:43) focust op oppervlakkig korte wijze op de vier voornaamste Titans uit deze film, Godzilla, Mothra, Ghidorah en Rodan. In Evolution of the Titans (27:24) krijgen we in hapklare brokjes een overzicht van de visuele effecten die gebruikt werden om de monsters tot leven te wekken. Daarbij horen ook nog wat stukjes interview met cast en crew, en deze featurette voelt een stuk vollediger aan dan de korte introductie uit de vorige sectie. Monarch in Action (32:56) is een vijfdelig werkstuk waarin de voornaamste sets van de film onder de loep worden genomen: de Yunnan Tempel, Castle Bravo, de basis op Antarctica, de vulkaan op Isla de Maro en de stad onder water. Hier vindt u onder meer pre-visualisaties, schetsen en filmpjes achter de schermen terug. Force of Nature (4:07) toont ons Millie Bobby Brown in actie, Monster Tech (8:34) toont ons welke wapens van Monarch echt bestaan en welke fictie zijn, en in Monsters Are Real (14:18) vertellen enkele zelfverklaarde experts over de manier waarop monsters in ons leven wellicht echt zouden kunnen zijn - nu ja. Welcome to the Monsterverse (3:42) tenslotte legt de brug met Godzilla uit 2014 en Kong: Skull Island. Daarnaast volgen nog een hele reeks trailers (12:08).

CONCLUSIE
Michael Dougherty gaat met Godzilla: King Of The Monsters geen Oscar voor beste film winnen, maar het is een waardiger eerbetoon dan de film van vijf jaar geleden. De geluidstrack is echter de zoveelste in een lange reeks flaters van Warner.