FILM
People don't pay to see Reginald Dwight! They pay to see Elton John!

Het leven van de man die waarschijnlijk één van de grootste pianovirtuozen uit de geschiedenis van de hedendaagse muziek is, is één langgerekte serie uitspattingen met drugs en drank. Nochtans ziet het er niet zo naar uit wanneer de kleine Reggie Dwight (Matthew Illesley) al eens occasioneel op een familiefeestje achter de piano kruipt en met zijn zo goed als absolute gehoor alles na kan spelen wat hij heeft gehoord. Het gezin Dwight loopt niet over van liefde, en tussen vader (Steven Mackintosh) en moeder (Bryce Dallas Howard) is enorm veel frictie. De volwassen Reggie (Taron Egerton) mag occasioneel in de begeleidingsgroep van de één of andere soulartiest spelen. Hij tovert de mooiste melodieën uit zijn piano, maar heeft geen flauw benul hoe hij teksten moet schrijven.




Dat verandert als zijn platenbazen hem in contact brengen met Bernie Taupin (Jamie Bell), een poëet die dan weer geen kaas heeft gegeten van muziek. Hun formule blijkt succes te hebben, en de éne na de andere zaal is uitverkocht opdat de mensen toch de virtuoze pianist aan het werk zouden kunnen zien. Terwijl Bernie met zijn beide voeten op de grond blijft, gaat Reggie zich steeds extravaganter gedragen. Hij neemt de artiestennaam Elton John aan, en kan op de duur het podium niet meer op vooraleer hij een hele zandbak aan cocaïne in zijn neusgaten heeft gesnoven. Ook het feit dat hij tegenover zijn manager John Reid (Richard Madden) homoseksuele gevoelens koestert, is alleen maar kolen op de molen van de gespecialiseerde roddelpers, die een vette kluif heeft aan het verslaan van Eltons uitspattingen. Het wordt de man echter te veel, en vroeg of laat eindigt zulks onvermijdelijk in een ontwenningskliniek.




Regisseur Dexter Fletcher moest recent nog aandienen als vervanger voor de in ongenade gevallen Bryan Singer om Bohemian Rhapsody in goeie banen te leiden, en met Rocketman begeeft hij zich opnieuw op pad om de rise and fall van een rockgod te verslaan. Het verschil zijnde dat Elton John wonderwel nog leeft, en Freddie Mercury al ruim een kwarteeuw niet meer onder ons is. Rocketman is een soort van magisch-realistische musical waarin verschillende sleutelmomenten uit het leven van Reginald Dwight worden geillustreerd in zang-en dansnummers, opgebouwd uit het ampele oeuvre van Elton John. Sommige van de nummers, zoals Pinball Wizard en Saturday Night's Alright For Fighting zijn hierbij briljant vormgegeven. Het hele verhaal wordt verteld vanuit een flashback, waarin Elton zijn levensverhaal vertelt terwijl hij in een praatgroep in de ontwenningskliniek min of meer gedwongen wordt zijn verhaal te doen. Het verhaal beslaat overigens niet de pakweg laatste twintig, dertig jaar uit de carrière van de man, maar focust zich op het deel met de drank, drugs en rock'n'roll, en eindigt met Eltons ontslag uit de kliniek. Het era waarin John een respectabele artiest is geworden, die meermaals gelauwerd werd voor zijn oeuvre, en die af en toe eens mag opdraven op een begrafenis, wordt niet behandeld.




Ondanks het feit dat hij er niet erg goed fysiek op lijkt, weet acteur Taron Egerton zich behoorlijk uit de slag te trekken als Elton John, en aan flamboyance of inzet ontbreekt het de man zeker niet. Rocketman blijft echter vooral een showcase om een song of 20 van de meester in de etalage te zetten. Het hero to zero and back-verhaal is al voor zowat elke denkbare artiest verteld waarover ooit een film is gemaakt; verwacht dus zeker geen verrassingen. De parallellen tussen de levensverhalen van Elton John en Freddie Mercury, allebei homo's die een persona creëerden die groter was dan henzelf, zijn echter duidelijk, en dat een zelfde regisseurshand te bespeuren valt, al helemaal. Alleen kan in Rocketman Dexter Fletcher helemaal losgaan en de werkelijkheid ontstijgen ten voordele van een universum waar iedereen Elton John-liedjes neuriet. Waar Bohemian Rhapsody duidelijker een biografie was, is Rocketman vooral een musical. De psychoanalyse die van het geval Dwight wordt gemaakt, is echter af en toe wat bij de haren gesleurd. Rocketman blijft echter scherp genoeg door alvast stilistisch zich van geen enkele conventie wat aan te trekken.

BEELD EN GELUID
De kleurpaletten die gebruikt worden zijn in elk geval aangepast aan Elton Johns carnavaleske garderobe, en de hevig gesatureerde tinten spatten van het scherm. De film is een opeenvolging van snelle montages tussen realistische scènes en copieuze fantasiescènes. Eén opvallende scène tegen het einde aan is er één waarbij zowat de hele videoclip van het nummer I'm Still Standing wordt nagespeeld met Taron Egerton in plaats van Elton John, waarbij werd gestreefd om de look van de originele videoclip zo goed mogelijk te benaderen. Details zijn rijk aanwezig, maar er zit toch wel duidelijk een verschil tussen de opnames van Elton Johns extravagante shows en het meer 'dagelijkse' werdervaren, voor zover daarvan kan sprake zijn in het leven van iemand als Elton. De Dolby TrueHD-track is een overweldigend feest waarbij vooral de concertfragmenten een geweldig immersieve indruk nalaten, alsof je zelf in het decor van een videoclip staat. Ik wil wel even opmerken dat ik afspeelproblemen heb gedetecteerd tussen ruwweg de 70e en 80e minuut - rondom de uitvoering van het nummer Pinball Wizard - en dat zelfs een vervangschijf die niet helemaal hebben kunnen oplossen.




EXTRA'S
Muziek staat in de nexus van het bonusmateriaal. Lyric companion: Sing-along with selected songs (35:44) laat toe om enkele karaoke-ondertitels te activeren tijdens de film of bij de muzieknummers apart. De Jukebox (52:49) laat toe om de muzikale nummers uit de film rechtstreeks te selecteren, en er zijn ook nog 4 extended Musical Numbers (14:48), langere versies van The Bitch Is Back, Saturday Night's Alright For Fighting, Breaking Down The Walls Of Heartach en Honky Cat. Er zijn ook 10 verwijderde en uitgebreide scènes (19:39) die niet muzikaal van aard zijn. In It's Going to Be a Wild Ride: Creative Vision (7:08) vertellen onder meer Taron Egerton en Elton John zelf over de ontstaansgeschiedenis van de film, en over de manier waarop de film hommage brengt aan Elton Johns levensstijl. Becoming Elton: Taron's Transformation Taron’s Transformation (7:52) laat opnieuw Elton John aan het woord, die Taron Egerton bewierookt over de manier waarop die gestalte geeft aan hem. Larger Than Life: Production Design and Costuming (8:55) gaat over de vormgeving, en dan in het bijzonder over de extravagante kostuums van Elton John die voor de film gerecreëerd werden, alsook enkele van de droomsequenties zoals de kleine Reggie die een orkest dirigeert. Full Tilt: Staging the Musical Numbers (10:09) bevat wat materiaal achter de schermen van de gechoreografeerde stukken, en in Music Reimagined: The Studio Sessions (11:33) toont ons hoe Eltons nummers voor de film werden opgenomen door Taron Egerton. Elton John heeft zich bewust niet willen moeien met de opnames, om Egerton zich niet ongemakkelijk te laten voelen. Dit stukje bewijst overigens dat Egerton een behoorlijk potje kan zingen.

CONCLUSIE
Rocketman is een film met een behoorlijke dosis artistieke flair over zich, en in de eerste plaats een musical die eer betoont aan het oeuvre van Elton John. Taron Egertons acteerwerk is oscarwaardig, maar wellicht heeft de film vooral Elton Johnfans als doelpubliek, en iets minder de grote massa.