FILM
De laatste rebellenbasis, onder leiding van generaal Leia (Carrie Fisher), moet halsoverkop ontruimd worden wanneer destroyers van de First Order de rebellen onder vuur neemt. Blijkbaar heeft de First Order een manier gevonden om de rebellen te kunnen achtervolgen, zelfs wanneer ze een lightspeed jump maken. Rey (Daisy Ridley) probeert intussen op de planeet Ahch-To Luke Skywalker (Mark Hamill) zover te krijgen om zich bij de rebellenbeweging aan te sluiten, of toch tenminste haar de krijgskunsten van de Jedi te leren. Luke is echter het strijden moe, en houdt zich voornamelijk onledig met het zuigen van blauwe melk uit de tieten van één of andere intergalactisch beest. Luke is gedesillusioneerd geworden nadat zijn pupil Ben Solo (Adam Driver) is overgelopen naar de dark side of the Force en zich als Kylo Ren de allures van zijn infameuze grootvader aanmeet.

Kylo Ren heeft echter een bijzondere band met Rey, en terwijl die hem probeert te overtuigen om te kiezen voor het licht, wil Kylo haar naar de dark side overhalen. Hij is zelfs bereid om daar Supreme Leader Snoke (Andy Serkis) voor te trotseren, die kennelijk geïnteresseerd is om Rey levend in handen te krijgen.

Ik herinner me nog dat ik uit de bioscoopzaal ben gekomen na mijn eerste visie van The Last Jedi, kwaad van ongeloof hoe de Walt Disney Company één van de meest geliefde franchises aller tijden naar de filistijnen heeft geholpen. Misschien is mijn oordeel na deze tweede visie ietwat gemilderd, maar toch. Dit is niet wat een Star Wars-film behoort te zijn! Was The Force Awakens al een zwaktebod en essentieel een doordrukje van A New Hope, dan is The Last Jedi helemaal een rommeltje. Waar de originele trilogie bulkte van de chemie tussen de hoofdrolspelers is dit bij deze film onbestaande. Er worden maar zielloze personages in de cast geduwd in functie van de minderheden die volgens marktonderzoeken van Disney te weinig Star Wars-speelgoed kopen, of hoe kan je anders het compleet zinloos toevoegen van iemand als Kelly Marie Tran verklaren? Waar mijn haar helemaal rechtop gaat van staan is dat het Huis van de Muis in haar oneindige wijsheid (?) heeft beslist om het canon van al de post-original trilogy verschenen boeken naar de verdoemenis te verbannen en onder te brengen onder het minderwaardige label Star Wars Legends. Wellicht is het slechtste boek uit de Star Wars Legends nog tien keer beter dan The Last Jedi, want die zijn tenminste wél trouw aan de visie van Lucas. Ik kan overigens de afkeer voor de prequel trilogy niet helemaal plaatsen, want wat Lucas daar heeft neergezet is vele malen superieur aan wat Rian Johnson hier heeft uitgespookt, zelfs met de Jar Jar Binks-factor in de vergelijking. De prequel-trilogie heeft tenminste een verhaal: hoe kan het kwaad groeien en bloeien vlak onder de neus van de beschermers van het goede. The Last Jedi heeft géén verhaal, het is gewoon een hoop gebeurtenissen die zich afspelen, zonder doel of zonder boodschap.

Visueel is op The Last Jedi uiteraard opnieuw niet veel aan te merken, maar door het overaanbod aan superhelden- en sciencefictionfilms is dergelijke digitale spielerei de orde van de dag geworden, en datgene wat Star Wars altijd speciaal heeft gemaakt, de uitgekiende werelden, de speciale personages en het gevoel van spanning, allemaal is het hier weg. Waar het Empire eertijds een hele film deed over het construeren van een Death Star, lijkt het nu alsof dergelijke Starkillers of hoe je zo'n ding ook wil noemen, aan de lopende band geproduceerd worden en uit een kauwgomautomaat kunnen worden getrokken. Hier en daar probeert Johnson nog wat op het sentiment van de oude garde fans te teren, met onder meer Chewbacca (Joonas Suotamo) ten tonele te voeren, of zelfs een gastrol voor Yoda (Frank Oz) uit de hoge hoed te toveren. Voor elke goede vondst staan er echter drie slechte te wachten, zoals Leia's vergezochte Force-trucje om haar levend en wel uit een uit elkaar gereten ruimteschip op te vissen, of Chewbacca die gewetensbezwaren krijgt nadat hij een Porg (vraag het niet!) aan het spit heeft geregen.

Ik hoop voor George Lucas dat hij van Disney héél veel geld heeft gekregen om zijn geesteskind te slachtofferen op het altaar van de commercie. Dan is er toch tenminste iemand bij gebaat geweest.

BEELD EN GELUID
Hoe gebrekkig de film ook mag zijn en hoezeer Disney de franchise heeft verprutst, ze doen gelukkig niet hetzelfde met de presentatie op Blu-ray. Het haarscherpe beeld is zeer filmisch, met een lichte laag grain, maar vooral zeer gelikte actiescènes, laserzwaardgevechten en rondvliegend spul, zoals je van een Star Wars mag verwachten. In de close-ups is veel detail merkbaar, zoals de rimpels op het gezicht van de oude Luke Skywalker, de littekens op het gezicht van Kylo Ren, of de zweetdruppeltjes op het gezicht van Rey. Het materiaal van de Resistance is flink verouderd spul, en contrasteert hevig met het militaire geweld van de First Order. Vooral de scènes op de casinoplaneet Canto Bight zijn een lust voor het oog. De DTS-HD MA 7.1-track is stevig maar het volume staat zoals bij alle Disneyreleases wat aan de lage kant, dus u moet even de instellingen van uw versterker aanpassen. Daarna is het een feest van fijne surrounds en diepe bassen. De track is zeer gesatureerd en valt nergens stil. Desondanks blijven de dialogen fris en gericht.

EXTRA'S
De enige feature op de eerste schijf is een audiocommentaartrack door Rian Johnson, die erg in detail gaat over zijn bijdrage aan het Star Wars-universum, en verrassend eerlijk is over de zwaktes in zijn film. De rest van het bonusmateriaal staat op een aparte schijf. Eerst en vooral is er de lange documentaire The Director and the Jedi (1:35:23), een comprehensieve en eerlijke kijk op het productieproces van de film, met een rijke waaier van inzichten van verschillende mensen die bij de film betrokken zijn. In Balance of the Force (10:17) vertelt Rian Johnson over de relatie tussen Luke, Rey en Ren, en hun aandeel in de Force. Drie documentaires Scene Breakdowns (33:01) bieden inzicht in het maken van drie pivotale scènes uit de film: Lighting the Spark: Creating the Space Battle (14:23), Snoke and Mirrors (5:40) en Showdown on Crait (12:56). Dan is er nog een bijdrage Andy Serkis Live! (One Night Only) (5:49) waarin we de acteur bezig zien in zijn motion capture-performance, een techniek waar de acteur intussen wereldberoemd voor is. Voor completisten is er dan nog een selectie van 14 verwijderde scènes (23:51).

CONCLUSIE
Stellen dat The Last Jedi een zwakke film is, het Star Wars-kwaliteitslabel onwaardig, is zowat het understatement van het jaar. Een tweede visie heeft me iets milder gestemd, maar meer dan net een voldoende zit er niet in.