FILM 
Destroyer zou wel eens de geschiedenis kunnen ingaan als die film waarin geen mens Nicole Kidman kan herkennen. Niet wegens opkomende rimpels want la Kidman wordt nooit oud, maar wel omdat de actrice in deze copmovie alle glamour overboord gooit en eruitziet als een aftandse junk die je niet te gauw in het befaamde steegje tegen het lijf wil lopen. Een beetje te vergelijken met wat Charlize Theron met zichzelf deed in Monster, of hoe je met tonnen make-up een monster van een knappe vrouw kan maken. Kidman was in alle opzichten de gedroomde keuze voor deze film want ze draagt iedere seconde van Destroyer  en dat is ook nodig, want het is net door haar meerwaarde dat men het “dertien in een dozijn”-etiket net wist te ontlopen.




Vanaf de eerste seconde merk je dat er iets grondig mis is met de politie-agente Erin Bell (Nicole Kidman). Ze strompelt en ze ziet eruit alsof ze uren over de wc-pot heeft gehangen zonder daarna de mond te spoelen. Ook haar collega’s hebben het gehad met haar arrogante gedrag en ze is dan ook de pain in the ass van het politieteam van Los Angeles. De film vangt aan met het identificeren van een lijk. Het korps tast in het duister, maar bij het zien van de tatoeage in de nek weet Bell onmiddellijk in welke soep ze moet roeren om de balletjes te vinden. Meer zelfs, het lijk katapulteert Bell terug naar haar eigen verleden toen ze vijftien jaar geleden als undercoveragente bij een misdaadbende infiltreerde. Dat liep toen behoorlijk mis en het is ook de reden waarom ze nu zo gebogen door het leven loopt. Wat haar toen niet lukte, wil Bell op haar oude dag wel doen: Silas (Tony Kebbell) bij de kraag pakken.




De regie lag in de handen van Karyn Kusama. Een naam die niet meteen belletjes doet rinkelen, maar met titels als Jennifer’s Body en The Invitation het horrorpubliek mee kreeg, maar met Destroyer gooit ze het dus over een heel andere boeg. Een film met Hollywood-allures, maar die er tegelijkertijd ver van staat en een prent die de adem van Michael Mann in haar nek draagt, weliswaar zonder dat ook maar één seconde het niveau van de grootmeester in zicht komt.

Nicole Kidman werd genomineerd voor een Oscar maar moest met gemak de duimen leggen Olivia Colman voor haar rol in The Favourite, het bizarre kostuumdrama van Giorgos Lanthimos. Wat Kidman doet in Destroyer is apart, maar het is geenszins haar beste rol, ofschoon ze zonder meer het best draaiend deeltje van het horloge is. Wel is het de structuur die de film de das omdoet. Karyn Kusama mixt het heden met het verleden waardoor alle suspense verloren gaat, en dat terwijl je de flashbacks eigenlijk in drie minuten zou kunnen vertellen. Het karakter van Erin Bell wordt veel te weinig uitgediept en ook het verhaal rond haar dochter (Jade Pettyjohn) komt weinig of niet uit de verf. Destroyer gaat net boven het gemiddelde kijkvoer, maar is vooral een film van veel gemiste kansen.




BEELD EN GELUID
In de VS kwam deze blu-ray uit via 20th Century Fox, maar bij ons via The Searchers en wellicht gaat het om dezelfde piekfijne transfer. Hoewel technisch tiptop in orde kiest Karyn Kusama voor een zeer grijsgetint kleurenpallet. De scenes die zich in het nu afspelen worden zeer grauw in beeld gebracht, zelfs het gelaat van Nicole Kidman zie je nooit loepzuiver. Ook de beelden uit het verleden zijn donker van kleur en zie je niet veel details. Naast de opmerkelijke score van Theodore Shapiro, horen we vooral tijdens de actiescenes een levendige surround-activiteit. 

EXTRA'S
We zijn het ondertussen al een beetje gewend dat de meeste releases van The Searchers een zeer mooie transfer hebben, maar dat we het moeten stellen zonder extra’s. Ook deze Destroyer is zo’n release…

CONCLUSIE
Destroyer is een genietbare copmovie die vooral opvalt door de bizarre looks van Nicole Kidman, maar de film zelf struikelt net iets te veel over haar eigen voeten.