FILM 
“Some guys have all the luck” zong ooit ene Robert Palmer, en dat geldt ook voor regisseurs. Kijkt de elitaire cinefielenwereld vaak neer op de zombiefilm, dan wordt in Cannes de rode loper uitgerold als Jim Jarmusch achter de camera staat. Nu moet wel worden gezegd dat de arthouse-regisseur er anders mee omgaat dan wat je doorgaans te zien krijgt in het genre, al was het maar om te zeggen dat de fans van The Walking Dead of andere Romero-aftreksels deze komedie waarschijnlijk maar niks zullen vinden. 

De producenten konden op de affiche moeilijk gaan vermelden dat dit de meest bloederige of spannendste zombiefilm ooit is (de hoofden worden er pas in de laatste minuten afgehakt), maar wel wordt duidelijk gemaakt dat je niet in één zombiefilm zo veel sterren zal treffen als in The Dead Don’t Die. Bill Murray, Adam Driver, Chloë Sevigny, Steve Buscemi, Danny Glover, Tilda Swinton, Tom Waits, Selena Gomez en Iggy Pop. Sommige gasten hebben inderdaad al het geluk. Wie vertrouwd is met het oeuvre van Jarmusch weet dat het niet meer is dan een kwestie van vriendjes optrommelen, en als de tandem van je film Murray en Driver wordt dan kan het moeilijk misgaan. En dat doet het op de meeste momenten niet, ook al waagt de cineast zich aan een genre dat tot de laatste druppel is uitgemolken en voegt hij er zelf niets aan toe. Maar de film is door zijn zelfrelativering ontzettend grappig. Zo zit Adam Driver heel de film te zagen over het feit dat alles slecht zal aflopen. Wanneer Bill Murray hem vraagt waarom, antwoordt Driver hem kurkdroog omdat hij het script las. Dit soort humor dus!

Het absurde zombieverhaal speelt zich af in het fictieve Centreville. Ondanks de raadgevingen van de wetenschappers heeft de mens de wereld om zeep geholpen. Onze planeet draait niet meer om haar as en daardoor merk je nauwelijks het verschil op tussen dag en nacht, en om het nog gekker te maken staan de doden op hun graf uit en veranderen ze in zombies. We volgen de agenten Cliff, Robbie en Mindy (Bill Murray, Adam Driver en Chloë Sevigny) die geacht worden om de inwoners van het dorpje ervan te verwittigen dat ze op hun hoede dienen te zijn voor zombies.

Jarmusch speelt met heel wat genres. Naast het klassieke zombiegegeven maakt hij er tegelijkertijd een leuke parodie van het genre van, maar ook de satire zit in het verhaal verweven. Het siert Jarmusch vooral dat hij van ieder personage iets zeer unieks weet te maken. Tom Waits als knettergekke kluizenaar, Selena Gomez als hipster, Tilda Swinton als een Kill Bill-achtige begrafenisonderneemster of Steve Buscemi als een racist die met trots een petje met daarop het opschrift “Make America white again” draagt. Het zijn stuk voor stuk vreemde gozers die je niet snel zult vergeten. Kurkdroge humor, maar die zit, zoals bijv. Adam Driver die ongegeneerd grapjes maakt over het cultureel nut van Star Wars. Driver die trouwens nog maar eens bewijst dat hij de sterkste acteur van zijn generatie is en Bill Murray die simpelweg altijd grappig is, ook al lijkt hij steeds zichzelf te spelen.

De contradictie bestaat er net in dat Jarmusch van The Dead Don’t Die een prima zombiekomedie weet te verzinnen tot op het moment dat de agenten de boel controleren, maar eens de zombies de macht in handen krijgt wordt het duidelijk dat dit niet het genre is waar Jarmusch in uitblinkt. Maar zeven minuten sowieso één van de grappigste films van de afgelopen maanden. 

BEELD EN GELUID
Hoewel The Dead Don't Die uit de Universal-stal komt, blaast deze release je op technisch vlak niet meteen van de kaart. Het beeld is vrij helder met mooie details, maar je merkt dat dit een film is die voor een habbekrats werd opgenomen. Hoewel een zombiefilm blijft The Dead Don’t Die op de slotscene na, in de eerste plaats toch een film die het moet hebben van zijn grappige dialogen. In de  DTS-HD Master Audio 5.1-geluidsband hoor je regelmatig wat gedetailleerde natuurgeluiden en natuurlijk ook het alsmaar weerkerende themalied van countryzanger Sturgill Simpson dat als een rode draad voor de film dient. 

EXTRA'S
De extra’s besparen ons meer typwerk dan dat ze kijkplezier opleveren, want het gaat om nietszeggende filmpjes van iets meer dan één minuut. In Bill Murray: Zombie Hunting Action Star hoor je Bill in een vijftal zinnen waarom hij perfect gecast is voor dit project en in Stick Together heeft men op 60 seconden tijd over hoe hecht die cast wel was. Behind the Scenes Of The Dead Don’t Die is dan weer droefheid troef, want net zoals we dat twintig jaar geleden op dvd’s te zien kregen, gaat het hier ook om een kijkje achter de schermen via amateurbeelden en op de achtergrond Jarmusch die eens “cut” roept. Strontvervelende troep dus.

CONCLUSIE
Het hoesje doet de doorsnee kijker vermoeden dat hij met The Dead Don’t Die een klassieke zombiefilm in zijn collectie zal hebben, maar niets is minder waar. Droge, maar schitterende humor in een eerder dialoogfilm met een geweldige cast.