FILM
Het loont altijd om door de backcatalogue van het Britse Arrow te browsen. Het Britse label is immers een tempel vol verloren pareltjes die het ontdekken meer dan waard zijn. Op onze schoot: Deadly Blessing. Een ietwat vergeten horrorfilm van Wes Craven, maar als we iets eerlijker mogen zijn, vooral omdat het er één is met Sharon Stone. Volgens ondergetekende  wegens uiteenlopende redenen één van de beste actrices aller tijden. Na een carrière als fotomodel was de vertolking van Lana Marcus haar eerste leading role, want daarvoor speelde ze alleen maar een klein rolletje in Stardust Memories van Woody Allen. Omdat Craven deze film draaide voor United Artists had hij te luisteren naar de producers, en Sharon Stone was één van de eisen. Het ging er in de eerste plaats voor de producers om haar mooie snoetje, want Stone moest zowat de hele film in lingerie rondlopen. Van enige vriendschap met de twee andere vrouwelijke speelsters (Maren Jensen en Lisa Hartman) was er geen sprake, want die waren stikjaloers op de aandacht die Stone kreeg en ze ergerden zich dood aan het feit dat Sharon geen acteerervaring had. Volgens geschiedkundige geruchten lagen ook Stone en Craven regelmatig in de clinch met elkaar, vooral omdat de actrice vond dat het de taak was van de regisseur om zijn spelers te regisseren, en naar haar gevoel deed die dat niet. Mooie vrouwen en vossenstreken, het gaat vaak hand in hand. 

De film speelt zich af bij de Hitties, een door de producers verzonnen geloofsgemeenschap die in alle aspecten op de Amish lijken. Bij ons weten, en ook volgens Craven, is Deadly Blessing de eerste film die iets doet rond deze religieuze fanatiekelingen. Witness uit 1985 van Peter Weir met Harrison Ford kwam pas in 1985 uit. In ieder geval bleek het wereldje van de Amish een goudmijn te zijn voor het vinden van creepy toestanden, want ook al zie je niet echt veel bloed of gore, is deze slasher een behoorlijke angstaanjagende film met een scene waarin je na het zien ervan wel twee keer zult nadenken alvorens je in bad gaat zitten.

Martha (Maren Jensen) en Jim Schmidt (Douglas Barr) zijn een gelukkig stel die op een boerderij net naast het landgoed van de Hittites wonen. Jim behoorde vroeger tot deze religieuze clan, maar hij  verliet de gemeenschap toen hij met Martha trouwde. Echt problemen hebben ze niet, het is gewoon een kwestie van elkaar negeren.  Alleen de compleet gestoorde William Gluntz (Michael Berryman) is een moeilijke klant. Voor hem is het zonneklaar dat alle buitenstaanders iets met de duivel te doen hebben.  Nadat hij vreemde geluiden in zijn schuur heeft gehoord, gaat Jim op onderzoek en wordt hij vermoord door een mysterieuze figuur die hem met zijn tractor tegen de muur kletst. De zwangere Martha kan maar moeilijk het verlies verwerken en daarom besluiten haar vriendinnen Lana Marcus (Sharon Stone) en Vicky Anderson (Susan Buckner) om haar een weekje te bezoeken. Een vakantie wordt het echter niet...

In de States had deze goedkope productie een behoorlijke running time in de bioscopen, en dat was verrassend goed omdat de cast uit bijna allemaal onbekenden bestonden. De enige op de affiche die naambekendheid had was Ernest Borgnine als Isaiah Schmidt, de krankzinnige leider van de Hitties met losse handjes en die op momenten door de duivel bezeten lijkt. Een leuk scenario waarin je wel de nodige clichés vindt, maar met een bijzonder spannend tempo en bij momenten angstaanjagende scenes die tonen waarom Craven één van de meesters is in het genre. Een leuk scenario waarin je wel de nodige clichés vindt, maar met een bijzonder spannend tempo en bij momenten angstaanjagende scènes die tonen waarom Craven één van de meesters is in het genre. We gaan het uiteraard niet verklappen, maar Craven had een heel leuk plot bedacht, maar de producers vonden er niks aan en men wilde een Carrie-achtig einde waardoor de kijker nog eens uit zijn zetel viel van het verschieten. Het gevolg is dat je niet alleen twee slotscenes krijgt, maar ook het feit dat de laatste vijf minuten compleet niet in het verhaal passen. Maar goed, bazen zijn er om naar te luisteren, en ook dat Deadly Blessing een verdraaid goede film is!

BEELD EN GELUID
Over de releases van het Britse Arrow zijn we meestal wel razend enthousiast. Dit komt vooral omdat het niet gaat om het uitbrengen an sich, maar door er een meerwaarde aan te geven zodat je werkelijk over het begrip hebbeding kan spreken. Ook deze vergeten film van Craven is op en top gerestaureerd en zie je niet de minste storingen. Door de soms wat sullige special effects lijkt het wel soms goedkoop (dit zijn de 80’s, remember!), maar alle mogelijke details zijn perfect zichtbaar. Als extraatje komt deze release in een dual edition, waardoor je naast de blu-ray ook de dvd hebt. Het geluid is mono, maar ook gerestaureerd. De dialogen zijn perfect verstaanbaar (met Engelse ondertiteling als je dat wil). De schrikeffecten zijn wat cheesy qua geluid, maar er is een schitterende score van James Horner. Een van zijn eerste trouwens.

EXTRA'S
De mooiste extra is wat niet op de blu-ray staat, maar een prachtig boekje dat geschreven is door horrorspecialist Kim Newman en naast setfoto’s ook een karrevracht aan weetjes bevat. Voor de rest zijn het interviews, maar dan wel zeer interessante. Uiteraard is er één met de grootmeester zelf  The Deadliest Director: An Interview With Wes Craven waarin de regisseur vertelt dat zijn debuut The Last House On The Left (een echte schandaalfilm over een groepsverkrachting) een manier was om zich af te zetten tegen de religieuze sfeer waarin hij was opgegroeid. Een beetje zoals Paul Schrader deed met Taxi Driver dus. Soms gingen de reacties heel ver, zo moest Craven toezien dat volwassenen aan hun kinderen verboden om naast de man aan tafel te zitten, want hij was pure evil. Craven Images: The Horror Hits Of Michael Berryman is een interview met Berryman, de acteur die aan een vreemde huidziekte lijdt en daardoor een nogal puntig hoofd heeft. Zijn eerste grote rol was in One Flew Over The Cukoo’s Nest, en sinds hij door Craven werd opgemerkt in tal van horrorfilms opdraafde en ook het gezicht werd van The Hills Have Eyes, de tweede film van Craven. Een opmerkelijk weetje is dat Michael Berryman niet de minste interesse heeft in het horrorgenre. Soms wat pijnlijk, zo vertelt hij bijv. hoe hij allesbehalve netjes door de producers van The Hills Have Eyes 2 uit 2007 werd behandeld. Tenslotte is er ook een interview met scriptschrijver Glenn M. Benest die naast Deadly Blessing ook Summer Of Fear uit 1978 schreef, een matige televisiefilm met Linda Blair. Nadien schreef hij wat voor televisieseries en zou later zelf les geven in scenarioschrijven. 

CONCLUSIE
Deadly Blessing is een film die je niet vaak hoort vallen als men het over het werk van Wes Craven heeft. Ten onrechte, want hoewel Craven er zelf niet helemaal van overtuigd is, zonder meer één van zijn beste.