1984. Woody Allen was toen gewoon Woody Allen. Het kleine, nerveuze Joodse mannetje die het in zijn films alsmaar over Freud en seks had en wiens werken door de ene opgehemeld werden en door de andere met plezier door de plee werden gespoeld. Een acteur die nooit een plaats zou kunnen krijgen in de Dag Allemaal, want zijn werken werden steeds aanzien als een product van het intellect. Kortom hoe snobisme werkt. Dat belet ons niet om te zeggen wat voor een groots filmmaker Allen was of is, ook al merk je daar bij zijn laatste A Rainy Day In New York nog maar bitter weinig van.  Maar de tijden veranderen. Door de zo vele privé-schandalen wordt Allen tegenwoordig meer en meer geweerd en doen sommigen er alles aan om zijn naam (en diens cinema) uit te gommen, wat dan weer een cultureel schandaal was, want (hoewel het te nemen of te laten is) Woody Allen heeft wel degelijk meesterwerken gemaakt.

Op het einde van de jaren '70 toonde Allen met Manhattan dat hij andere cinema wilde maken en een einde wilde stelen aan de kolderieke humor die zijn jaren '70-cinema typeerde. Smaken en kleuren verschillen, maar heel wat cinefielen beschouwen de jaren '80 als zijn sterkste jaren en Broadway Danny Rose is één van de films die dat bevestigde.

Cinefiel serieus, maar qua aanpak is het verhaal van Danny Rose (Woody Allen) één van zijn grappigste films. Zijn relaas wordt verteld door een groep komieken die tijdens een lunch in Carnegie Deli in New York samenkomen. Rose is een manager die keer op keer opgezadeld lijkt te zitten met mislukte entertainers zoals bijv. een buikspreker die stottert of de drankzuchtige crooner Lou Canova (Nick Apollo Forte) die de perfecte hybride van Garry Hagger en Jack LaMotta is. Danny slaagt erin om de zanger in het Waldorf Astoria te laten optreden voor de invloedrijke Milton Berle (een Joodse komiek die in de Amerikaanse cinema vanaf het prille begin aanwezig was en hier zichzelf speelt). Lou, die zelf een vrouw en drie kinderen heeft, wil dat zijn maîtresse Tina (Mia Farrow) meegaat op tournee en hij vraagt aan Danny of hij zich wil voordoen als haar vriendje zodat Lous vrouw geen argwaan krijgt. Een niet zo’n moeilijke opdracht, ware het niet dat Tina’s ex-vriend extreem jaloers is en banden met de maffia heeft.

Een leuk verhaal dus, en dat wordt Broadway Danny Rose ook. De film is een ode aan wat vergeten  Amerikaanse komieken (Sandy Baron, Corbett Monica, Jackie Gayle, Morty Gunty en Will Jordan) die zichzelf spelen. Wie goed oplet ziet zelfs Sammy Davis Jr. in een cameo. Een grappige film die zelfs filmliefhebbers kan bekoren die niet zo hoog oplopen met de kunst van het bebrilde mannetje, hoewel zijn humor typisch en vooral seksistisch is. Als Mia Farrow bijv. de serveerster van een wegrestaurant iets te veel fooi geeft, kan Allen het niet nalaten om er de grap “voor dat geld kon ik haar evengoed neuken” bij te gooien. We zeggen het maar, en door de omstandigheden klinkt zo’n mop uit Allens mond nu eenmaal grof en vooral fout. Blijkbaar ook een film die gemaakt werd toen het nog boterde tussen Allen en Farrow, want Woody had de film geschreven om Mia Farrow eens een andere rol te bezorgen. De anders zo timide Farrow is in deze film een niet te stoppen extravagante babbeltrut, ook al is ze door haar blonde pruik compleet onherkenbaar.

BEELD EN GELUID