FILM
En u die dacht dat we nu in vreemde tijden leven! In de jaren '70 had je de meest bizarre stijlen van films en om het nog wat bonter te maken werden ze ook (veelal) op de meest belachelijke en ridicule wijze gefilmd. De reden is simpel. Het waren bijna één voor één projecten die in handen terecht kwamen van mensen die in de eerste plaats geld wilden verdienen en weinig of geen kaas gegeten hadden van film maken. En als ze dan al eens weg konden met de camera, dan moest alles gedraaid worden met een belachelijk budget. Maar wel films waar er serieus geld mee te verdienen was, want hoewel nu verguisd en bijna onmogelijk te schatten dat zoiets destijds kon gemaakt worden, waren ze goed genoeg om in de cinema een nek-aan-nek-race te voeren met de blockbusters. Niets dat zo goed boert dan het tonen van blote vrouwen die mishandeld werden en het hoeft dan ook niemand te verbazen dat de sexploitatiefilm hoog in deze lijstjes stonden.

In het kielzog van de populaire vrouwengevangenissenfilms ontstond de nazi-exploitatiefilm. Meer politiek incorrect kan je je die dingen niet inbeelden, want gedreven door het enorme succes van Ilsa, She Wolf Of The SS ut 1974 vond men de meest vreemde films uit die op deze toch wel merkwaardige trein sprongen. Softporno die zich binnen de muren van een concentratiekamp afspeelt zonder dat er ook maar iemand erg in had. Het nazidecor inspireerde de makers om met de meest sadistische spelletjes af te komen. Zoals altijd waren de Italianen koplopers in dit spel, terwijl de Duitsers die normaal gezien niet vies zijn van boertigheden zich om begrijpelijke redenen op de achtergrond hielden. Enfin, als u heel de geschiedenis van dit genre wil leren kennen, verwijzen we u met plezier door naar het onlangs verschenen boek Alle Remmen Los! van Jan Verheyen waarin de lieve man het uitvoerig en gedetailleerd heeft over stoeipoezen met swastika’s. 

Jailhouse Wardress (in feite Les Gardiennes Du Pénitencier, want het is een Franse film) uit 1979 van Alain Deruelle (ook wel bekend als Alan Strit en dan weer eens als Alain Thierry en ook maker van bijv. À La Queue Lulu of Orgies Pour Nymphomanes) is zo’n film. Ten minste toch wat de poster en de eerste minuten van de film betreft. De affiche toont een vrouwelijke (en natuurlijk) volborstige rokende nazi-officier maar die zie je geen seconde in de film zelf. Er is zelfs geen concentratiekamp in zicht. Wel heeft men uit andere nazi-exploitationfilms de eerste twee minuten geknipt en die ons moeten geloven dat twee veel gezochte nazimisdadigers de directeur en de directrice zijn geworden van een vrouwengevangenis ergens in Zuid-Amerika. Af en toe zien we eens een foto van Adolf Hitler in close-up of zien we hoe de gevangenisdirecteur met speelgoedsoldaatjes speelt, maar dat is dan ook het enige wat de film met de nazicultuur linkt. Tenzij een plan van een paar joden uit Israël die de vrouwen willen bevrijden, maar helaas voor ons heeft de regisseur vergeten om dat snode plan verder uit te werken. Het is trouwens één en al onkunde wat de klok slaat en iets wat je moet zien om te geloven. Natuurlijk wordt de ene vrouw na de andere verkracht, maar het is vooral het geklungel van de regisseur dat met de grote prijs gaat lopen. Zo moet je je niet gaan verbazen dat de camera meer dan een minuut op een lampenkap is gericht. Het leukste deel is dat van een flashback waarin een vrouw zich de losse handjes van haar oom herinnert. Blijkbaar wist de regisseur niet hoe je een slow motion-scene moet opnemen en daarom liet hij de acteurs gewoonweg in slow motion acteren. Het is een stukje film dat ieder zichzelf respecterende cinefiel moet gunnen, fouter kan bijna niet. 

Niemand kan acteren, hoewel we even willen stilstaan bij de monocle-dragende directrice die vertolkt werd door Monica Swinn en die in haar geboortedorp Charleroi (jawel!) geregistreerd staat als ene Monika Swuine. Het begon met experimentele korte films, maar ze amuseerde haar blijkbaar meer met rolletjes in pikante exploitatiefilms en werd een veelgevraagde actrice voor Jesús Franco. Toen de jaren '80 aanbraken was het genre zo goed als uitgestorven, maar ze kreeg wel een comeback in The Duke Of Burgundy uit 2014 van Peter Strickland, zeg maar de Britse arthouse-regisseur van dit moment. Jawel!

Waarom ze die rollen kreeg, is ons niet meteen duidelijk, want ze doet het potsierlijk slecht. Hoewel dat nu eenmaal een beschrijving is die je voor alles kan gebruiken. De dialogen zijn slecht en hebben nooit iets met het onderwerp te maken. Zelfs de ontsnapping loopt in het honderd doordat de regisseur zijn spelers simpelweg in de verkeerde richting laat lopen. We hebben het al gezegd, dit moet je zien om te geloven. De cinefiel in ons zegt dat deze film niet meer mag krijgen dan een 1 op 10, maar zelden hebben we zo gelachen!

BEELD EN GELUID
We zullen deze film maar beoordelen vanuit het standpunt dat de originele print (hoogstwaarschijnlijk) ook al geen hoogvlieger was, want dit is meer knip- en plakwerk van een werklustige peuter dan van een regisseur die zijn vak goed kent. Af en toe worden scenes abrupt afgebroken en het aantal vlekjes en witte streepjes is niet bij te houden, maar ergens verhoogt het wel de grindhouse-charme van deze film. Dus vreemd genoeg niet echt storend. Over het geluid valt er ook het één en ander te zeggen. Veel gekreun en gezucht, maar ook een belachelijke Engelse dubbing die zelden of nooit synchroon is met de lipbewegingen. Ook daar had men niet al te veel verstand van dus...

EXTRA'S
De liefhebbers van deze ongein moeten het stellen zonder bonusmateriaal. 

CONCLUSIE
Wat maakt een film zo slecht dat hij goed (of beter gezegd hilarisch) wordt? Kijk eens naar dit gedrocht zouden we zeggen!