FILM
Ken je dat gevoel dat iemand net dat geschenk eruit pikt omdat het de mooiste verpakking van de hoop heeft, maar eens bij het opendoen diep teleurgesteld is door de inhoud ervan? Dat is nou exact de ervaring die je krijgt eens dat je The Love Witch hebt gezien. Visueel kan het echt niet mooier dan dit, M. David Mullen zou er zelfs zonder al te veel nadenken een Oscar voor moeten gekregen hebben. Alleen is het verhaal net iets te mager en struikelt de film veel te veel over acteerprestaties die ver beneden het gemiddelde liggen. Ontzettend jammer, want deze gemiste kans kon in de handen van de juiste mensen een absoluut meesterwerk geworden zijn. Nu is het gewoon een verbluffend visueel hoogstandje, wat op zich ook niet mis is natuurlijk.

In welk tijdperk het verhaal zich afspeelt weten we niet echt, maar toch lijkt het in een periode te zijn waarin de hippies nog iets betekenden. Een hoog flowerpower-gevoel dus, en de film begint dan ook met een stralende Elaine Park (Samantha Robinson) die met haar knalrode Ford Mustang over de highway van Californië schuurt. Ze wil er na de dood van haar man Jerry een nieuw leven beginnen, maar al gauw komen we er achter dat de bloedmooie vrouw een moordenares is die door allerlei toverdrankjes haar minnaars de dood injaagt. Een heks dus! Geven we spoilers als we je zeggen dat het niet bij één slachtoffer blijft?

Een film van Anna Biller, een kunstenares die o.a. samenwerkte met de zeer controversiële Paul McCarthy en via kortfilms met 8 mm- en 16 mm-films begon te experimenteren. Viva was haar eerste langspeler waarin haar feministische inslag onmiddellijk duidelijk voelbaar was, maar de grote doorbraak (weliswaar vooral in horrormiddens) kwam er met The Love Witch. Een film die overduidelijk een visuele hommage is aan de cinema van Jess Franco,  Dario Argento en andere Italiaanse cult-grootmeesters. Ten minste qua setting en onderwerp toch, wat de visuele stijl verwijst evenveel naar de kleurrijke melodrama’s van Douglas Sirk. Veel bonte kleuren dus. DOP’er M. David Mullen van zijn kant ziet Marnie van Hitchcock, Passolini en de Hammer-horror als invloeden.

Een film waarin, tot spijt van wie het benijdt, de vrouwen het voor het zeggen hebben. De mannelijke rollen zijn louter functioneel. Ze lopen hun lul achterna en dat bekopen ze één voor één. Biller kreeg dit idee toen ze allerlei manuals las over hoe je je relaties dient te redden. Ze kwam erachter dat als een vrouw een man niet wil verliezen dat het aangeraden is voor haar om minder van hem te houden. Of dat wetenschappelijk steek houdt of niet laten we in het midden, maar Biller mixte deze theorie met wat hekserijtruukjes (Biller noemt zichzelf ook een heks), en het koekje was gebakken. Wie denkt dat hij daarmee gevangen zit in het net van de dolle mina’s kunnen we geruststellen, het zijn geen manwijven... wel mannenverslindsters die (eeuh) hun mannetje kunnen staan. Veel erotiek dus, en met stijl. Met heel veel stijl zelfs!

Biller stond niet alleen achter de camera, maar ontwierp ook de set en de prachtige Victoriaanse jurken die zo uit The Witches van Nicolas Roeg lijken te komen. Oogverblindend, en dat adjectief kan je ook gerust gebruiken voor Samantha Robinson die haar rol met overtuigende flair speelt. De femme fatale waar iedere man luidop van droomt, maar eigenlijk nooit wil tegenkomen. Of het nu met opzet was of niet, hebben we niet meteen door, maar alle vrouwen doen het hier prima. Alleen de mannen acteren houterig slecht, en zien er vooral ongeloofwaardig uit waardoor de film een heleboel van zijn potentie verliest. Ook de rituelen zelf zien er wat onnozel uit, en soms lijkt het of je naar Johan En De Alverman kijkt, maar dan in indrukwekkende Technicolor-kleuren. Neen, visueel valt dit nooit te overtreffen, maar als film zelf vallen de makers net niet in de sloot. Gemengde gevoelens dus, voor wie genoeg heeft aan twee woorden.

BEELD EN GELUID
Meer verzorgd dan dit kan een release niet. De zorgvuldig uitgekozen kleuren van de regisseuse komen prima tot hun recht op deze disk en zorgen voor een spectaculair visueel spektakel. Bovendien zijn het de allermooiste kleuren die je bedenken kan en dat zorgt voor een excellent retrosfeertje. De geluidsband is een DTS-HD MA 5.1 (voorzien van Engelse ondertitels) met klare dialogen. Er zijn weinig effecten, maar wel veel swingende muziek die uit je speakers knallen.

EXTRA'S
Qua extra’s is het al bij al een mager beestje. Niet zo zeer wat de tijdsduur betreft, maar eerder de routineuze inhoud ervan. Het meest interessante filmpje is het interview met DOP’er M. David Mullen die het over de films heeft die hem qua cinematografie hebben beïnvloedt. Er zijn wat weggelaten scènes en er is ook een kijkje achter de schermen terwijl regisseuse Anna Biller het één en ander vertelt over hoe de film tot stand is gekomen. Volslagen overbodig is een twee minuten durende auditiefilmpje van Samantha Roinson, we vrezen dat zelfs de meest hardnekkige fans ervan zullen geeuwen.

CONCLUSIE
Beeld je het resultaat in van een door Tarantino geregisseerde film die zijn inspiratie haalt uit de late jaren '60/begin jaren '70-horror maar dan met een feministische inslag en je zal iets als The Love Witch bekomen. Jammer genoeg bezit dit visuele pareltje geen al te sterk verhaal en zijn de mannelijke acteerprestaties soms om van te huilen.