FILM 
Woody Allen heeft in zijn lange filmografie eigenlijk zo wat alle genres uitgeprobeerd en dat siert hem. Soms wordt wel eens gezegd dat de films waarin hij zelf niet speelt de meest serieuze zijn, en dat is een stelling die zeker en vast telt voor zijn films uit de jaren '80. Babbelfilms die alleen maar de critici konden overtuigen, maar die door het grote publiek één voor één geklasseerd werd als “gerief waar we liever niet aan beginnen”. Another Woman uit 1988 behoort zeker tot deze categorie en is net als Interiors uit 1978 een soort van hommage aan de cinema van Ingmar Bergman, één van Allens helden. Best intrigerend om naar te kijken, maar zo pretentieus dat je er vlug moe van geraakt en dat voor een film die welgeteld 81 minuten duurt.

Another Woman verscheen twee jaar na Hannah And Her Sisters. Deze leverde drie Oscars op en was een soort van groen licht dat het anders kijkende Amerikaanse filmpubliek aan Allens zijde stond waardoor Allen gewaagder te werk ging. Na September dat gebaseerd was op het Chekhov-toneelstuk Oom Vanya was er dus Another Woman wat andermaal het soort film is dat zwaar op de maag blijft liggen. Een psychologisch drama zoals dat heet, en iedereen weet dat dit het geliefde paradepaardje van Woody Allen is en dat hij daar een meester in is, maar toch kan Another Woman moeilijk boeien. Het uitgangspunt is wel origineel, maar te saai uitgewerkt en vooral heeft Allen het nagelaten om het beste uit zijn acteurs en actrices te halen, wat jammer is voor zo’n topcast...

In iets minder dan een anderhalf uur volgen we Marion Post (Gena Rowlands). Zoals dat vaak het geval is in Allen-films is ook Marion iemand die net niet tot de upper class behoort, maar al lang haar schaapjes op het droge heeft en zich alleen maar zorgen moet maken over diners en klassieke concerten die ze dient bij te wonen. De ondertussen 50-jarige filosofe kan zich de luxe permitteren om te stoppen met werken en zich een paar maanden te gaan concentreren op het schrijven van een boek. Daarvoor trekt de vrouw in een nieuwe flat waar ze hoopt rust te vinden, maar de architect van de flat heeft duidelijk een paar steekjes laten vallen want je hoort duidelijk alles wat er in de kamer er naast wordt verteld. En Woody Allen zou natuurlijk geen Woody Allen zijn moest er geen therapeut aan te pas komen. En jawel, naast Marion woont een psychiater en die hoort alles wat de patiënten hem te vertellen hebben. De meeste gesprekken vindt Marion ronduit storend, maar een bepaalde vrouw (ze blijft tot op het einde naamloos tot we op de eindgeneriek zien dat ze Hope heet en vertolkt wordt door een hoogzwangere Mia Farrow) trekt haar aandacht. De gesprekken doen Marion inzien dat ze zelf ook verkeerde keuzes heeft gemaakt zoals haar gedrag tegen haar broer Paul (Harris Yulin) en diens vrouw Lynn (Frances Conroy). Of haar beste vriendin op de middelbare school Claire (Sandy Dennis) die haar laat verstaan wat voor een bitch ze wel is, of haar stiefdochter Laura (Martha Plimpton) die wel naar haar opkijkt, maar toch moeilijkheden heeft met haar eigenwijs karakter. En dan is er nog de vraag van de film: moet Marion in het huwelijksbootje stappen met Lauras vader (Ian Holm) of kiest ze maar beter voor zijn beste vriend Larry (Gene Hackman) die de filosofe een paar dagen voor haar tweede huwelijk haar het hof probeert te maken.

Er valt dus het één en ander uit te klaren op 81 minuten. Maar hoe pompeus Woody Allen het ook allemaal verpakt, toch is de essentie niet meer dan een verhaal over mensen die met zichzelf in de knoop liggen. Woody Allen goochelt zoals steeds graag met psychiatrische praatjes of zoekt zijn heil in de poëzie van Rainer Maria Rilke, maar het zijn vooral één voor één kille (zelfs nietszeggende) personages waar je als kijker niks voor voelt. Ze hebben alles wat ze zich maar wensen kunnen, ze houden diepgaande gesprekken over bijvoorbeeld het feit dat op het parket vrijen een bewijs is van blijvende liefde of niet, maar ze zijn vooral met niets tevreden en dat zorgt ervoor dat je als kijker niet in hun verhaal geraakt. Ook visueel is Another Woman niet echt aantrekkelijk, want Woody Allen kiest voor een symmetrische Scandinavische beeldvoering met vale kleuren en dat komt natuurlijk omdat Woody Allen wil tonen dat hij de films van Ingmar Bergman kent, begrijpt en vooral dat hij wil bewijzen dat hij ook dit soort film aan kan. Helemaal plat op de bek gaat Woody Allen niet en dat heeft hij in de eerste plaats aan zijn acteurs te danken. 

Woody Allen heeft het ook nooit onder stoelen of banken gestoken dat Another Woman afgeleid was van Bergmans Wild Strawberries, vooral qua narratief dan. Het oorspronkelijke idee was dat de hoofdrol door Mia Farrow zou vertolkt worden (haar personage is trouwens dezelfde als uit September), maar omdat ze hoogzwanger was werd de fakkel doorgegeven aan Gena Rowlands die schitterde in A Woman Under The Influence en Gloria van haar echtgenoot van John Cassavetes. Gena was trouwens de enige uit de cast die op voorhand het script mocht lezen. Het is een contrast met nu, maar in de eighties had Woody Allen behoorlijk veel macht in filmland.

Het zijn vooral de vrouwen die schitteren en dan vooral Gena Rowlands, want Mia Farrow komt nauwelijks in beeld en zegt bijna geen woord. Gene Hackman is dan weer een gemiste kans. Een tof weetje is dat ook Mary Steenburgen in de film zat, maar al haar scenes werden er nadien één voor één uitgeknipt. Een vreemde keuze, bijna net even vreemd als de film zelf die weliswaar nooit kopje onder gaat maar toch niet kan gezien worden als een grote Allen-film.

BEELD EN GELUID
Alle films van Woody Allen uit de jaren '80 zijn wel via dvd op MGM uitgebracht, maar heel wat van hun zijn nu zo goed als onvindbaar (of toch niet aan een schappelijke prijs) omdat ze wegens weinig of geen succes in niet al te veel huishoudens zijn beland. Vorig jaar bracht Arrow Academy de MGM-films uit op Blu-ray. Nadeel is wel dat ieder schijfje buiten de soldenperiode zo’n 20 euro kost en dat zonder enige extra. Gelukkig zijn de films op en top gerestaureerd. Another Woman is een wel film die uitblinkt in lelijke kleuren. Veel vies vaal geel en lichtbruin. Niet gedateerd, maar gewoon ijskil, net als de film zelf. De geluidsband is een sobere Dolby Surround 2.0 met zeer veel gebabbel dat af en toe onderbroken wordt door een streepje muziek van Erik Satie of Claude Debussy. De film is voorzien van Engelse ondertitels.

EXTRA'S
Het enige wat je op deze Blu-ray vindt, en dat is voor een label als Arrow toch een domper (maar wel typisch voor hun Woody Allen-releases) is een trailer. 

CONCLUSIE
Another Woman, de achttiende film van Woody Allen is zeker niet zijn sterkste. Allen gaat in deze film weliswaar zijn groot idool Ingmar Bergman achterna, maar hoewel de film kan rekenen op een ijzersterke cast verzuipt de film gaandeweg in zijn eigen pretentie.