FILM 
Kevin Smith. Het is een rare kwibus, een film- en comicnerd die eigenlijk de grootste denkbare drollen heeft bedacht, maar tegelijkertijd ontzettend populair was omdat hij één van de weinige Hollywood-regisseurs was die de taal van het publiek begreep, en die ook gebruikte. Zijn debuut Clerks staat overigens nog flink overeind, en het is onmiskenbaar zijn beste. Later volgden nog Mallrats, Chasing Amy, Dogma, Jay And Silent Bob Strike Back, Clerks II en het totaal niet grappige Jay And Silent Bob Reboot. Het zijn films die zich afspelen in New Jersey en bij de fans bekend staat als de zogenaamde "View Askewniverse", wat genoemd is naar Smith's productiebedrijf View Askew Productions. Een man ook die de kracht van de podcast heeft ontdekt en toch ook een aanzienlijke rol speelde in het succes van Harvey Weinstein maar daar nadien (voor de welgekende reden) veel spijt van heeft. En in de Amerikaanse Dag Allemaals een figuur die vaak in het daglicht komt omdat hij het klaarspeelde om van iemand met extreem overgewicht (wat hem een hartinfarct opleverde) iemand te worden die zijn leven ging beteren door het volgen van een veganistisch dieet. Een man wiens films in Amerika zowat cultureel erfgoed zijn (ten minste bij '90's-addicts toch), maar hier werden ze bijna één voor één rechtstreeks op dvd uitgebracht. 

Mallrats is de tweede film uit de View Askewniverse, hoewel deze chronologisch een dag eerder plaatsvindt dan de eerste (wat dus Clerks is). Soms is het nu eenmaal iets ingewikkelder en net zoals in Clerks speelt ook het duo Jay en Silent Bob (die laatste is een rol van Smith) een belangrijke rol. En misschien zijn het net wel die twee die deze soms te flauwe komedie staande houden, hoewel hij bij de comicfans voor eeuwig in het geheugen gegrift zal staan door de toch wel tamelijk uitgebreide rol van Stan Lee (de echte papa van onder meer Spiderman) en hier zichzelf speelt.

Destijds verguisd door de critici, en ook de kassa's bleven leeg maar de film kreeg later genoeg aanhang om hem vandaag als een cultklassieker te beschouwen. Smith, die nooit van stoppen weet, droomde meteen luidop van een vervolg dat zelfs op een bepaald moment een miniserie zou worden maar uiteindelijk hapte niemand toe. Nu de film door Arrow opnieuw in de belangstelling staat is er misschien waarschijnlijk wel wat geld beschikbaar en volgens Smith zullen we binnenkort kennis kunnen maken met Twilight Of The Mallrats.

Uiteindelijk sneuvelde er heel wat beeldmateriaal bij de bioscoopversie want van de oorspronkelijke 123 minuten bleven er maar 94 behouden. De weggelaten scenes vind je versnipperd op de Universal-release terug, maar onlangs is de extended edition uitgebracht via Arrow. 

Het verhaal zelf stelt bitter weinig voor. Net voordat T.S. Quint (Jeremy London, een man met zeer veel credits op zijn naam, maar bijna stuk voor stuk films waar je nog nooit van gehoord hebt) naar de Universal Studios Florida in Orlando wil trekken om er zijn vriendin Brandi Svenning (Claire Forlani) ten huwelijk te vragen, krijgt hij te horen dat ze verkiest om deel te nemen aan de dateshow Truth Or Date. Weigeren kan ze niet, want haar vader is de baas van de show en het toeval wil dat de oorspronkelijke deelneemster overleden is doordat haar hersenen zijn gebarsten door te veel rondjes te zwemmen. Neen, echt interessant wordt het nooit. Het koppel krijgt laaiende ruzie en T.S. gaat een potje huilen bij zijn beste vriend Brodie Bruce (Jason Lee) die ook net gedumpt is door zijn vriendin Rene (Shannen Doherty, Brenda uit Beverly Hills, 90210 mocht je het niet weten). De twee besluiten om wat troost te vinden in het plaatselijke winkelcentrum.

Cult of geen cult, toch zijn enkele stukken van de film tenenkrommend slecht. Op Jay en Silent Bob na, loopt er niemand in de film rond die echt kan acteren en zelfs Ben Affleck als womanizer (inclusief een veel te wijde kostuum) brengt het er bedroevend vanaf. Sommige grappen werken wel omdat Smith die gewoonweg kan verzinnen, maar als film is dit niet meer dan een aaneenschakeling van goede en slechte grappen. Net zoals de eighties bij bepaalde mensen niet stuk te krijgen is, heeft ook de nineties zijn aanhangers maar als film is Mallrats een zeer mager, en bij momenten lelijk beestje.

BEELD EN GELUID