FILM
Bosbranden. Het is een fenomeen dat nauwelijks nog onze aandacht haalt. Onze eigen natuur staat wel in lichterlaaie, maar we zien het bijna als een wederkerend fait divers dat dient om de nieuwsuitzending op te vullen. Tenzij je er natuurlijk zelf mee geconfronteerd wordt. En hoe je het draait of keert, de mens zit er altijd wel voor iets tussen. Of het gaat om een niet uitgedoofde sigaret of het is een gevolg van de opwarming van de aarde. En het ergste van al zijn nog zij die het moedwillig doen, de pyromanen.

Amador (Amador Arias) is zo’n man. Hij zat jaren aan een stuk in een instelling, omdat hij een heleboel bossen in Galicië, waar hij ook vandaan komt, in de fik heeft gestoken. Of misschien heeft hij het niet gedaan en is hij ten onrechte beschuldigd. We weten het niet, en we komen het ook nooit te weten. Zeker niet van Amador zelf die nauwelijks een woord zegt.




Als hij jaren later vrijgelaten wordt, is er niemand die op hem zit te wachten, behalve zijn bejaarde, maar nog kwieke moeder Benedicta (Benedicta Sánchez). Ze stelt geen vragen, ook niet als haar zoon voor haar ogen door de dorpelingen afgeranseld wordt. Amador heeft met niemand contact, het enige waar het hem om draait is zichzelf in leven zien te houden en te zorgen voor de paar koeien uit zijn boerderij. De enige woorden die hij wisselt is met een veearts die nieuw is in het dorp en zich bekommert om een gewond pootje van één van de koeien.

Oliver Laxe is het soort regisseur dat geliefd is bij het arthousepubliek, en die zijn twee films Todos Vós Sodes Capitáns en Mimosas in Marokko opnam, waar hij ook verbleef. Toen de cineast zelf naar zijn geboortestreek Galicië terugkeerde, wilde hij een film maken waarin de protagonist dat ook doet. Door de coronaperikelen verscheen de film wel een pak later dan gepland in de zalen, maar op het filmfestival van Cannes kaapte hij toch één van de juryprijzen weg in de Un Certain Regard-sectie.




Films over branden en koeien. Vooral dat laatste is wel opmerkelijk, want in datzelfde jaar wist Kelly Reichardt datzelfde publiek te omarmen met deze beesten in First Cow. De lange shot waarin we een koe op een trailer zien voorbij rijden op de tonen van Suzanne van Leonard Cohen is trouwens een typisch beeld voor O Que Arde (Fire Will Come). Een ontzettend trage film en met een afloop die je kent, want ja dat vuur komt er. Minimalistische arthouse over kleine gevoelens, en met een fenomenale fotografie van cameraman Mauro Herce en fantastische acteerprestaties van mensen die nog nooit eerder voor de camera stonden, maar als het ware van de straat zijn gepluikt.

BEELD EN GELUID