FILM 
In de Verenigde Staten werd deze puinhoop uitgebracht als Shangri-La Suite, maar bij ons koos men steevast voor Kill The King als titel en daarmee mikken de makers natuurlijk hun hoop dat eventueel geïnteresseerde kopers zouden weten dat alles hier draait rond Elvis Presley. In Hollywood heb je nergens gebrek aan, zeker niet aan Elvis-klonen maar toch werd de job in de handen van Ron Livingston gestopt, een man wiens bekendste rol in de horrorfilm The Conjuring te zoeken is. Het resultaat is dat dit zowat de slechtste Elvis is die je ooit op je scherm zag, en dan hebben we het nog niet eens over de songs gehad. Want ja, om dure auteursrechten te omzeilen hebben ze er maar de stem van iemand anders opgeplakt en het resultaat is echt om te bleiten. Dat kun je trouwens over de hele film zeggen.

De bedenker van deze klinkklare rommel is ene Eddie O'Keefe. De man schreef een serie met kortfilms (When The Streetlights Go On) waar ook heel eventjes rapster Queen Latifah in te zien was, maar qua films is deze Shangri-La Suite zijn enige titel. Gelukkig maar. De verwachtingen waren nochtans heel hoog, want uitgebracht onder Universal-vlag en ook al was de man al lang op pensioen, wist men niemand minder dan Burt Reynolds himself te strikken die als voice-over ongeïnteresseerd het krakkemikkige verhaal probeert te vertellen.

We schrijven 1974 en Elvis worstelt met problemen. De drang naar hamburgers en drugs zijn groter dan die naar het podium, en hoewel nog immens populair (het is en blijft Elvis) is de man bezig aan zijn eigen verval. De link met Elvis moeten we bij het koppel Jack en Karen zoeken. Jake wordt gespeeld door Luke Grimes, een slechte acteur die blijkbaar toch via kleine rolletjes zijn weg in grotere producties zoals The Magnificent Seven of Fifty Shades Of Grey weet te vinden, en Karen wordt vertolkt door Emily Browning die als kindsterretje doorbrak in Lemony Snicket's A Series Of Unfortunate Events met Jim Carrey. De twee zitten opgesloten in een psychiatrische instelling en zijn een echt gevaar voor de maatschappij want iedereen die hun pad kruist krijgt een kogel in de buik. Natural Born Killers is nooit veraf, inclusief de link met de Indianen, want Jack heeft Sioux-bloed. Maar bevrijd je verder maar van alle illusies, het blijft vooral een mislukte poging om iets te doen wat in de lijn ligt van de Oliver Stone-classic. De twee weten te ontsnappen en trekken naar Los Angeles, waar Elvis Presley na een carrièrepauze een langverwacht concert zal geven. Jack is vastbesloten om zijn persoonlijke missie te volbrengen: Elvis Presley vermoorden.

Het probleem begint al bij het feit dat men een verhaal (door O' Keefe zelf geschreven) in handen heeft dat voor geen meter deugt. Ongeloofwaardig en Eddie O'Keefe weet duidelijk niet hoe je een film dient te maken. Het eerste kwartier dat zich afspeelt in de psychiatrische instelling zou nog kunnen doorgaan als iets dat uit een Steven Seagal-vehikel zou kunnen komen, maar eens de twee op vrije voeten zijn, gaat de film op amateuristische wijze van de hotelkamer waar Elvis zich zit te vervelen naar de twee psychoten die op de vlucht zijn voor de flikken. Met dit materiaal zou Eddie O'Keefe er nog een doordeweekse actiefilm hebben kunnen van maken, maar aan alles wordt er een spiritueel tintje gegeven dat nooit werkt, behalve dan op de zenuwen. Neem daarbij nog eens het feit dat er tussen Emily Browning en Luke Grimes geen greintje chemie zit en je hebt een drol van jewelste die gelukkig maar een tachtigtal minuten duurt.

BEELD EN GELUID
Meestal is een titel op Universal een certitude voor degelijk beeldkwaliteit maar dat is op deze transfer ver te zoeken. Zowat de hele film kreunt onder zware filmgrain die de film bijna een last maakt om het tot het einde uit te zitten, ook al valt dat ook te verklaren door het feit dat deze film een ware verschrikking is. De makers kiezen voor een zeer geelachtig kleurenpalet wat het er visueel ook niet bepaald aantrekkelijker maakt. Qua geluid moet je het stellen met een standaardniveau zonder al te veel effecten en vooral slecht gezongen Elvis-songs.

EXTRA'S
Wat de extra's betreft kan je hier zes minuten rommel aantreffen. Er is een (slechte) muziekvideo (I Don't Wanna Die) die slecht gezongen is door Emily Browning en er is ook nog de twee minuten durende (nietszeggende) screentest van Luke Grimes waarvan driekwart van het filmje bestaat uit - godbetert - een testbeeld.

CONCLUSIE
Kill The King (ook uitgebracht als Shangri-La Suite) is een puinhoop op alle vlakken. Van scenario tot beeldkwaliteit. We zouden hem mijden, zelfs als krijg je hem voor niets toegestopt.