FILM 
Opmerkelijk, Nico Mastorakis die de regisseur is van Island Of Death uit 1976, laat ons in de interviews die je als extra op deze release kan vinden zonder blikken of blozen verstaan dat hij het niet begrijpt waarom iemand interesse zou hebben in zijn film. Hij is er wel trots op en hij is de schandaalfilm vooral dankbaar voor het feit dat die het mogelijk maakte dat hij nadien een leuke carrière in Hollywood zou hebben. Maar toch blijft de Griek erbij dat het toen maar om één ding draaide en dat was geld maken! Het idee ontstond toen hij The Texas Chainsaw Massacre zag en merkte hoeveel geld deze goedkope film wel opleverde. Wat Tobe Hooper kan moet ik ook kunnen, dacht Nico Mastorakis, en daarom besloot hij om de meest gewelddadige en perverse film te bedenken, en dat in de veronderstelling dat die nog meer geld zou opbrengen dan The Texas Chainsaw Massacre.

Griekenland was Italië niet, in de zin dat exploitatiefilms er eerder schaars waren, maar Nico Mastorakis was echt geen onbekende. In de jaren '60 was hij de spilfiguur die bands als The Beatles of de Rolling Stones naar Griekenland haalde, en in dezelfde periode werd hij ook een populair tv-figuur die onder andere via talkshows niet weg te slaan was van de Griekse beeldbuis. De man droomde echter ook van een filmcarrière en na zijn debuut Death Has Blue Eyes, liet hij de cultklassieker Island of Death op het publiek los, dat jaren één van de titels zou worden van de gevreesde video nasties, een lijst films die de Britse regering opstelde en die met dreiging van gevangenisstraf door videotheekhouders niet verhuurd mochten worden. Ondertussen woonde hij in Londen en schreef hij daar het scenario voor The Greek Tycoon met Anthony Quinn en Jacqueline Bisset. De film die geregisseerd werd door J. Lee Thompson zorgde ervoor dat hij opgemerkt werd door Paramount, dat hem een tweejarig contract aanbod. Mastorakis was echter een selfmade-man en via zijn eigen productiefirma (Omega Pictures) bracht hij zelf titels uit zoals Blood Tide, Blind Date (niet de Bruce Willis-film), Nightmare At Noon, Grandmother’s House en The Zero Boys. Vaak derderangs-actiefilms die het vooral goed deden in de hoogdagen van de videotheken. Wel met een oog voor talent, zo was hij één van de eerste die een rol gaf aan Kirstie Alley of beroep deed op Hans Zimmer voor een score.

Maar terug naar het krankzinnige verhaal van Island Of Death, dat trouwens onder heel wat andere namen op de markt werd gegooid zoals bijv. Island Of Perversion, Devils In Mykonos en A Craving For Lust. De film draait rond Christopher (Robert Behling) en Celia (Jane Lyle) die op vakantie zijn op het Griekse eiland Mykonos. De lokale bevolking denkt dat de twee een normaal getrouwd stel zijn, maar Christopher en Celia zijn uit Londen gevlucht omdat de politie achter hen aan zit. Ze zien er wel braafjes uit, maar de twee zijn religieuze fanatici die andersdenkenden (homo’s of lesbiennes) op de meest brutale wijze vermoorden.

De cover belooft de kijker dat hij dingen zal zien die uiterst ongewoon zijn, en men houdt woord. We gaan niet alles uit de doeken doen. Maar als je weet dat er een geit verkracht wordt of dat iemand vermoord wordt door hem via een trechter een emmer witte verf in het keelgat te kieperen, dan weet je dat dit niet je alledaagse meug is. Nico Mastorakis, die zelf ook een rol had in de film, ook al was dat omdat de oorspronkelijke acteur voor een ander project koos en er geen geld meer was, heeft zelfs een maatschappijkritische uitleg voor zijn film. Volgens de Griek is Island Of Death dan ook een tirade tegen religieuze fanatici die van leer trekken tegen andersdenkenden terwijl ze zelf onzuiver zijn. Zo kan je natuurlijk aan alles een uitleg geven. Maar goed, met iemand die een homo op brute wijze verkracht omdat hij van oordeel is dat die hiermee God oneer aandoet, maar zelf om de hoek een geit gaat verkrachten, weten we exact wat Mastorakis ermee wil zeggen!

Een film die meer dan één heilig huisje in elkaar schopt. En ook al gaat Nico Mastorakis bijna steeds de softpornotoer op (Jane Lyle die uit de modellenwereld kwam en daar na Island Of Death ook terug instapte, was in bijna iedere scène poedelnaakt te zien), is het ook een zeer spannende film die deels door de setting wat lijkt op het Spaanse Who Can Kill A Child? van Narciso Ibáñez. Dit is zeker niet het soort film dat iedereen graag op zijn bord wil, maar als schandaalfilm kan dit wel tellen, en het is nog behoorlijk goed gemaakt ook!

BEELD EN GELUID
De film wordt weergegeven in zijn oorspronkelijke 1.37:1-formaat en de kleuren ogen verbluffend. Het lijkt net alsof dit om een film gaat die pas een paar weken oud is. Soms heb je wel een artificieel gevoel zoals bij de kleur van het bloed, maar beter dan dit kan een transfer niet en het doet een filmfan alleen maar wensen dat alle uitgaven zo mooi konden zijn. De geluidsband is LPCM mono met Engelse ondertitels en een vreemde soundtrack met muziek die in de buurt komt van iets als Demis Roussos, maar dan wel met geflipte teksten.

EXTRA'S
Island Of Death werd uitgebracht door Arrow Video en dat betekent natuurlijk bijna zo goed als een blinde garantie dat het schijfje volgepropt staat met extra’s. Allereerst is er het gebruikelijke boekje dat vol weetjes staat. Voor de rest vind je in deze editie (die zowel de dvd als de Blu-ray bevat) een trailer en verschillende openingstitels. Maar dan begint de pret pas, ten minste als je een fan bent van Nico Mastorakis want hier tref je werkelijk alles op. Er is de Nico Matorakis Trailer Reel die je op een half uur tijd alles toont waar de Griek zich mee bezig hield. Men doet ongeveer hetzelfde in The Films of Nico Mastorakis, wat zogezegd een vierdelige documentaire is, maar gewoon een collage is van twee uur fragmenten uit zijn films, waarin de regisseur via een audio-commentaar zichzelf overloopt. Nadeel is wel dat die niet in HD zijn opgenomen en dat de kwaliteit soms niet die van een VHS-band overschrijdt. Er is ook nog een interview met de man, en in Exploring Island of Death keert de Griek naar Mykonos terug en bezoekt hij de locaties van toen die jaren later nog geen beetje zijn veranderd.

CONCLUSIE
Island Of Death is één van de verboden vruchten uit de jaren '70 en niet het soort film dat onbesproken blijft. Een religieus koppel laat in Griekenland een spoor van geweld achter en dat wordt door Nico Mastorakis zo specifiek in beeld gebracht dat je dat achteraf nooit meer vergeet.