FILM
Voor wie film niet meer is dan een potje entertainment, moet aan deze kluif niet beginnen want het enige wat de Nederlands-Spaanse cineaste Isabel Lamberti 70 minuten hier toont is pure miserie. Mensen die men eigenlijk het liefst van al van de radar zou willen wissen. Mensen waarvan je weet dat je meer dan één mirakel nodig hebt wil het allemaal goed komen. Ellende met als enig lichtpuntje de liefde en de steun die ze elkaar geven. Welkom in de wereld van de Cañada Real, een sloppenwijk die zo’n 14 kilometer lang is en waar ondertussen al een heleboel huisjes door de bulldozers tegen de vlakte zijn gegaan. De Gabarre Mendoza-familie hebben het zelf aan den lijve ondervonden. Toen Isabel Lamberti een paar jaar geleden met twee broers uit deze film haar afstudeerfilm Volando Voy aan de Amsterdamse Filmacademie maakte, raakte ze geïntrigeerd door de eindeloze moed die deze mensen hebben. Ze vroeg dan ook aan de familie of ze voor haar debuutfilm La Ultima Primavera zichzelf wilden spelen.




Een soort van nepdocumentaire dus. Alles wat je ziet is niet echt, maar alles wat zich in de sloppenwijk afspeelt hebben deze mensen zelf meegemaakt en doen ze het voor de camera nog eens over. Centraal staat dus de familie Gabarre Mendoza die al drie generaties lang in de Cañada Real-wijk woont. De mensen kunnen op niemand rekenen en zijn op zichzelf aangewezen om te overleven. Huisjes kan je het bezwaarlijk noemen, eerder barakken die zijn opgebouwd uit zwerfvuil. Een situatie waar ze allicht nooit meer uitgeraken. As één van de zonen de kapperszaken afdweilt om te vragen of niemand hem als afgestudeerde kapper in dienst wil nemen, wordt het negatieve antwoord bij ieder sollicitatiegesprek met de minuut duidelijker. Het is clichématig, maar de enige mogelijkheid om iets te doen aan de armoede is zich inlaten met illegale zaken. Die drang is er, zeker als ze zien hoe andere jongen met een peperdure BMW de sloppenwijk komen aangesneld. Maar er is nog altijd de moraal die zegt om dat niet te doen. Zeker bij de vader die speciaal een computercursus volgt zodat hij wegwijs raakt in de online-formulieren die hij van de Spaanse overheid moet invullen, wil hij kans maken op een sociale woning. Maar of dat lukt...




Isabel Lamberti zit bijna met haar camera op de huid van de mensen. De film voelt dan ook aan als een documentaire. Een echt verhaal kun je het niet noemen, eerder een vastlegging van de feiten met stukken dialogen die vaak over niets gaan, behalve dingen waar de mensen zich aan vast houden. Gesprekjes over rijke voetballers die niet kunnen scoren of een klein stukje geluk als een jonge moeder toekijkt hoe haar zoontje onbeholpen speelt met telegeleide autootjes. De term ramptoerisme is nooit veraf. Je kijkt op de feiten, wetende dat deze mensen gewoon voor eeuwig gedoemd zijn om voor de rest van hun leven in de stront te moeten ploeteren. Bikkelhard, maar door de troosteloze uitzichten en verhalen heen zie je ook veel liefde in deze festivalfavoriet. Isabel Lamberti is er met glans in geslaagd om op ontroerende, maar eveneens hard-realistische wijze dit onrecht in filmtaal om te zetten.

BEELD EN GELUID
Deze productie heeft een hoge documentaire-achtige stijl en dat zie je ook in het gebruikte kleurenpalet. Realistischer dan dit kan niet, want het lijkt wel alsof je naar een reportage op het nieuws aan het kijken bent. Over de Cherry Pickers-releases heb je ons nog maar weinig horen klagen, en ook La Ultima Primavera is een uitgave zonder enig mankement. De geluidsband is een Spaanse Dolby Digital 5.1 en op wat motorgeronk of een politiesirena na is dit een film zonder veel geluidseffecten, maar wel verzorgd.




EXTRA'S
Over dit soort films kun je zeer veel vertellen, het is dan ook jammer dat op een trailer na deze disk bonusloos door het leven moet.

CONCLUSIE
La Ultima Primavera is zeker niet een film voor iedereen. Fun valt hier niet te beleven, wel word je genadeloos met de neus op de feiten gedrukt dat voor sommige mensen het leven geen lachertje is.