FILM
Harry's (Daniel Radcliffe) terugkeer naar Hogwarts wordt overschaduwd door de ontsnapping van Sirius Black (Gary Oldman) uit de gevangenis van Azkaban. Een kwajongensstreek, waarbij hij zijn tante Marge (Pam Ferris) heeft opgeblazen als een ballon, wordt hem maar al te snel vergeven als hij verneemt dat hijzelf een mogelijk doelwit is van Black. Op de treinreis maken hij, Ron (Rupert Grint) en Hermoine (Emma Watson) op onzachte wijze met de Dementors, een soort van metapsychische vampiers die de levenskracht uit iemand kunnen uitzuigen, en die uitgestuurd zijn om Black terug te vinden. De Dementors maken in hun zoektocht niet echt een duidelijk onderscheid tussen daders en slachtoffers, en tijdens de diverse confrontaties komen enkele onverwerkte trauma's van Harry terug bovendrijven. Gelukkig voor hem is er de nieuwe leraar in Verweer tegen de Zwarte Kunsten, Professor Lupin (David Thewlis), die vroeger nog bevriend was met Harry's ouders en Harry een afweerspreuk tegen de Dementors leert. Lupin staat nu niet bepaald op goede voet met professor Snape (de alweer schitterende Alan Rickman), die op de hoogte schijnt te zijn van Lupins vreselijke geheim. Hagrid (Robbie Coltrane) is bevorderd tot leraar in omgang met fabeldieren. Harry maakt in zijn klas goede vorderingen met het temmen van de hippogrief Buckbeak, maar zijn eeuwige aartsvijand Draco Malfoy (Tom Felton) moet weer zonodig het beest afschrikken, en geraakt daarbij zelf ernstig gewond. Tot groot verdriet van Hagrid weet Lucius' vader er in de raad van bestuur door te drukken dat de hippogrief terechtgesteld moet worden. Harry, die van zijn pleegouders geen toestemming heeft gekregen om tussendoor uitstapjes naar het dorp te maken, komt onder zijn onzichtbaarheidsmantel te weten dat Sirius Black niet alleen zijn peetvader is, maar tevens de man die zijn ouders heeft uitgeleverd aan Voldemort. Wanneer uiteindelijk alles in het honderd dreigt te lopen, komt Hermoine met een speelgoedje voor de proppen waarmee ze er totnogtoe in geslaagd is om een extra zwaar curriculum te doorlopen...




Met de derde Harry Potter-film werden enkele belangrijke veranderingen doorgevoerd. Wat de franchise levendig houdt, is dat, in plaats van opnieuw een sequel uit te braken met méér van hetzelfde, zoals maar al te vaak het geval is, verhaalsgewijs er toch totnogtoe bij elke nieuwe Potter-film nieuwe paden worden betreden. Om te beginnen heeft Chris Columbus na twee films de regisseursfakkel doorgegeven aan Alfonso Curaón (Y Tu Mama Tambien), die het fantasy-sprookje een merkelijk meer duistere ondertoon heeft meegegeven. Wat onder meer tot gevolg heeft dat deze film met een kwotering "+9 jaar" wordt bedacht, en niet geheel onterecht. De Dementors, die, zoals schrijfster Joanne Rowling in één van de interviews op de extra's-disc verklaart, het produkt zijn van haar eigen nachtmerries, zijn toch van een dusdanige aard om de allerjongsten behoorlijk de stuipen op het lijf te jagen. Als deze trend wordt doorgezet, zal Harry Potter 7 stijf staan van de bloederige onthoofdingen en harde porno. Doch dit terzijde. De opmerkelijk duistere en meer volwassen sfeer doet wel vragen rijzen waarom er nog überhaupt een gedubde versie wordt gemaakt; kinderen die de ondertitels niet kunnen lezen, zijn eenvoudigweg nog niet oud genoeg om naar deze film te kijken. De impact van Curaón heeft echter voornamelijk positieve aspecten: de drie hoofdacteurs, die als geen ander de kans hebben gekregen in hun rol te groeien, worstelen hoe langer hoe meer met tienerpijnen. Alhoewel Rupert Grint nog steeds het prototype van de funny sidekick blijft en Emma Watson de überstreber, is het vooral Daniel Radcliffe die meer en meer verglijdt van braaf en volgzaam baasje naar een tiener in zijn apejaren. Er was eertijds vaak geopperd dat de cast van de film onmogelijk alle zeven de films zal kunnen uitzitten, omdat ze eenvoudigweg op de duur te oud worden om nog dezelfde rol te kunnen spelen. Wij opperden toen integendeel dat het juist een troef is dat de hoofdpersonages mee ouder worden en evolueren, zoals overigens in de boeken ook het geval is. En we hebben gelijk gekregen.




Probleem is wel dat de boeken alsmaar dikker worden, en dat elk volgende boek weer meer inhoudelijk moet worden afgeslankt om tot een film van een respectabele lengte te worden gemaakt, en dat heeft bij deze Prisoner Of Azkaban totnogtoe voor de grootste ingrepen gezorgd. Met name de relatie tussen Harry en Sirius Black wordt in de boeken toch wel een stuk gecompliceerder beschreven dan in deze film, alhoewel het casten van Gary Oldman voor de rol een meesterlijke zet is. Gelukkig wordt scenarist Steve Kloves nauw bij het handje gehouden door Joanne Rowling zelf, die - zonder dat ze de plot van de laatste twee, nog te schrijven boeken kan weggeven - van zowel scenarist als regisseur de vrijheid krijgt om bepaalde details die later belangrijk zullen blijken in de film toe te voegen. Desondanks heeft Curaón nog de vrijheid over om enkele persoonlijke touches aan de film toe te voegen, zoals het Gekrompen Hoofd (Lenny Henry), een souvenir van de koppensnellers, dat als mascotte in de schoolbus hangt.




Zoals we in onze vorige bespreking ook al meldden heeft Joanne Rowling niet alleen het fantasygenre duidelijk onder de knie, ze wordt er ook steeds beter in. Het inmengen van een redelijk middeleeuws getinte, geheime kostschool voor magiërs in de moderne maatschappij wordt per film geloofwaardiger, en ook de kleurrijke verzameling randfiguren is zeer goed uitgewerkt en draagt enorm bij tot de credibiliteit. Buiten David Thewlis, de nieuwe leraar Verweer tegen Zwarte Kunsten - duidelijk niet zo'n stabiele positie, want in elk boek en dus ook in elke film moet er iemand anders worden gecast - wordt aan één van de geestigste nevenfiguren in deze film gestalte gegeven door Emma Thompson. Zij is professor Trelawney, die in het derde jaar titularis is van het vak Helderziendheid, maar die voor de rest rondloopt met een bril, gemaakt van twee sterliseerbokaaldeksels, en bijna zo blind is als een mol (én zo zot als een achterdeur). Richard Harris, die in de vorige twee films schooldirecteur Dumbledore speelde, is er zoals algemeen geweten is niet meer bij wegens overleden; zijn karakter wordt in deze film overgenomen door Michael Gambon, die toch duidelijk moeite heeft om hetzelfde charisma als Harris uit te stralen. Een noodoplossing als deze is natuurlijk beter dan helemaal geen oplossing; de eerdere suggestie om alleen maar digitaal bewerkte archiefbeelden van wijlen Richard Harris te gebruiken, deed ons steigeren, maar die denkpiste is gelukkig verlaten.




Misschien is het enige ernstige puntje van kritiek dat Curaón er op het einde zich een klein beetje snel vanaf maakt; met 142 minuten zat hij nog ruim onder de speelduur van de eerste twee films, en vooral de eerder genoemde emotionele band tussen Harry Potter en Sirius Black komt in de film niet zo goed uit de verf als in het boek. De grote finale zoals die er nu is (Hermoine's tijdmachine), overtuigt ons echter van de strakke manier waarop Curaón de teugels vast heeft, en alle losse verhaallijnen op het einde netjes aan elkaar weet te binden. Omdat voor de vierde film, Harry Potter And The Goblet Of Fire, de regisseursstoel onder de kont van Mike Newell (Four Weddings And A Funeral) is geschoven, lijkt het ons des te interessanter om de visie op de wereld van Potter door verschillende regisseurs met elkaar te kunnen vergelijken.

BEELD EN GELUID
Harry Potter And The Prisoner Of Azkaban is een zeer donkere film, die bijna volledig baadt in zwart, grijs en bleekblauw. Opnieuw is dit een upscale van een oorspronkelijk in 2K gefilmde prent, die qua detaillering er erg natuurlijk uitziet, maar vooral donker en grauw is. De kleuren zijn zonder uitzondering gedesatureerd, en scènes waarbij het contrast een beetje wordt opgeschroefd, zien er haast zwart-wit uit. De zwarttinten zijn echter zeer stabiel en donker, wat bij een duistere film als Azkaban haast een verkoopargument is. Subtiele details zoals in de scène waarin de Dementors voor het eerst de trein doorzoeken op zoek naar Sirius Black, zijn alomtegenwoordig, en de juiste hoeveelheid grain maakt van Azkaban een zeer filmische ervaring. Het geluid werd voor deze release geremixed in DTS:X, en het geluid klinkt zeer ruimtelijk, zoals het kraken van de ijsbloemen op de ruiten telkens er Dementors verschijnen, maar ook de claustrofobische sfeer in de hut waar Harry met zijn onzichtbaarheidsmantel binnendringt om zijn professoren af te luisteren. Wanneer Harry in een hallucinatie zijn moeder hoort schreeuwen, klinkt dit ook wel door merg en been; de hoge zowel als de lagen tonen beschikken over een breed spectrum. De fijne, richtinggevoelige details, zoals de scènes waarin [spoiler]Harry en Hermione terug in de tijd gaan en steentjes naar zichzelf gooien[/spoiler], weten het verhaal goed te ondersteunen.




EXTRA'S
In tegenstelling tot deel 1 en deel 2 bevat de Blu-ray geen bonusmateriaal, ook geen interactieve modus. De Blu-rayschijf is overigens dezelfde als in de Ultimate Edition.

CONCLUSIE
Harry Potter And The Prisoner Of Azkaban was eertijds dé film waarbij de franchise de drempel overschreed van kinderfilm naar meer volwassen film. De UHD is goed, maar naar alle maatstaven zeer donker qua beeld, hetgeen volledig op conto van Curaón kan geschreven worden.