FILM
Het collegebandje Smile van tandarts Roger Taylor (Ben Hardy) en astrofysicus Brian May (Gwilym Lee) ligt op apegapen nadat hun zanger, Tim Staffell (Jack Roth), er de brui aan geeft. Gelukkig voor hen biedt een van de groupies van de band, Farrokh Bulsara (Rami Malek), zijn diensten aan. De twee zijn er niet dadelijk van overtuigd dat zoiets een succes kan worden, al was het alleen maar omdat de nieuwe zanger een paar voortanden heeft om van te janken. Toch kan hij met zijn krachtige stemgeluid de twee overtuigen, en wanneer ze al snel een bassist hebben opgesnorkeld, John Deacon (Joe Mazzello), begint het avontuur van hun leven. De excentrieke Farrokh herdoopt zichzelf tot Freddie Mercury, en laat zelfs zijn paspoort in die zin aanpassen, dit tot grote ergernis van zijn ouders. De band verkoopt zijn hele hebben en houden, inclusief hun gammele tourbusje, en huurt met het geld een opnamestudio af, waar ze werken aan hun eerste album. Freddie werkt naarstig aan het imago van de band, en herdoopt Smile tot Queen. Vooral zijn theatrale, haast nichterige optreden, blijkt bij het publiek in de smaak te vallen, en het gestoei van de band in de opnamestudio valt platenmaatschappij EMI op, die talent scout John Reid (Aidan Gillen) de opdracht geeft om af te tasten wat de mogelijkheden zijn.




Keep Yourself Alive wordt een bescheiden hitje, en er volgen nog een paar kleine succesjes, die echter de band niet doen uitsteken boven de gemiddelde collectie ééndagsvliegen. Freddie beseft dat hij een tandje bij zal moeten steken (pun intended), en weet de platenmaatschappij zo ver te krijgen, ondanks hevig verzet, dat hij een crossover-album wil maken waarin hij rockinvloeden met opera combineert. De band trekt zich terug in een hoeve op het platteland, en werkt naarstig aan het album A Night At The Opera, maar even goed smijten ze met het servies naar elkaars hoofd. Platenbaas Ray Foster (Mike Myers) is echter de wanhoop nabij wanneer de band erop aandringt dat een nonsensikaal werkstuk, gebaseerd op Faust van Goethe, van maar liefst zes minuten als single wordt gereleaset, terwijl de norm bij de BBC is dat een nummer maar maximaal drie minuten mag duren. Freddie gaat echter met de plaat de boer op bij onafhankelijke radiostations, en laat de wereld kennismaken met hét nummer dat nog steeds wordt beschouwd als één van de belangrijkste werkstukken uit het popoeuvre tout court: Bohemian Rhapsody.




Het succes volgt, maar Freddies relatie met zijn vriendinnetje Mary Austin (Lucy Boynton) loopt compleet op de klippen. Freddie geeft tegenover haar toe dat hij zo biseksueel als een regenworm is, en terwijl de cash binnenstroomt, gaat Freddie zich te buiten aan allerlei decadente uitspattingen vol met drank, drugs en seks. Héél veel seks. De andere bandleden menen dat Freddie het noorden kwijt is, terwijl ze zelf net van plan zijn om zich wat rustiger te settelen met gezinnetje, huisje en kindjes. Onder impuls van Freddie experimenteert de band met disco op Hot Space, terwijl Freddie zelf meer dan eens de leatherboys gaat opzoeken om dáár mee te experimenteren, en elke nacht komt hij met een andere one night stand naar huis. Concurrerende platenmaatschappij CBS biedt Freddie dan een onzedelijk bedrag (4 miljoen) voor twee solo-elpees, en het lijkt dat Queen ten dode is opgeschreven. De andere bandleden hebben tegen dan al lang door dat de entourage van Freddie vooral bestaat uit platte opportunisten die een graantje van zijn succes willen meepikken, zoals Paul Prenter (Allen Leech), een seksvriendje van Freddie dat, eens hij aan de deur wordt gezet, naar de roddelpers stapt om in geuren en kleuren het liederlijke liefdesleven van Freddie te beschrijven. Wie ook ten dode opgeschreven is, is Freddie zelf, die te horen krijgt dat hij seropositief is. Wanneer Bob Geldof (Dermot Murphy) al wie half de jaren '80 naam en faam heeft bij elkaar roept om een gigantisch benefietconcert te geven voor hongerlijdend Afrika, is het misschien wel het moment om de geschillen bij te leggen. Terecht, want Freddie levert er de performance van zijn leven.




Bohemian Rhapsody is de geromantiseerde toedracht van het leven en de voortijdige dood van één van de meest markante leadzangers uit de geschiedenis van de popmuziek. Freddie Mercury, die zich zo noemde omdat hij zichzelf beschouwde als de boodschapper van de goden, werd bejubeld om zijn fabuleus stemgeluid, maar is op zijn 45ste tenonder gegaan aan zijn decadente levensstijl. De film schetst in die zin een eerlijk beeld van de man en zijn kunsten, omdat paradoxaal genoeg de rasperformer wordt afgeschilderd als een onzeker jongetje met een complex over de slechte staat van zijn gebit, die de hele tijd als de dood is voor eenzaamheid. Ook niet helemaal onbesproken was de regisseur van deze film. Bryan Singer moest wegens zijn vermeend seksueel wangedrag de film laten afmaken door Dexter Fletcher, die overigens met de film Rocketman nog van zo'n controversieel icoon, Elton John, de levensloop schetst. De film dikt de anekdotes die over Queen de ronde doen nog een beetje aan, zoals de afwijzing van de platenbazen wanneer ze voor het eerst de zes fucking minuten durende monsterhit Bohemian Rhapsody horen. Ook lijkt de rivaliteit binnen de band en de reacties van de medebandleden op Freddie's decadente levensstijl een beetje opgeblazen terwille van het dramatisch effect. Een beetje zoals de gigantische beet van Freddie, die ook in de film schromelijk wordt overdreven. Okee, Freddie Mercury zou je niet dadelijk als model casten voor de omslag van het ledenblad van de vereniging van tandartsen, maar de prothese waarmee Rami Malek rondloopt is er een beetje over. Helemáál erover is dat zogezegd de giften voor Live Aid pas begonnen binnen te stromen tijdens het optreden van Queen. Je zou haast vergeten dat onder meer ook Dire Straits een memorabel concert gaf.




Het is alleen spijtig dat net als in de documentaires over het leven van Freddie Mercury de film compleet voorbijgaat aan de periode waarin Queen niet meer optrad, maar toch nog enkele spraakmakende albums aan de wereld schonk, zoals A Kind Of Magic, The Miracle en Innuendo, gevolgd door het postume Made In Heaven, om dan nog te zwijgen van de soundtrack van Highlander. De band innoveerde al die tijd met waanzinnige videoclips, wat een handig camouflagemiddel was om de aftakelende Freddie niet aan de wereld te moeten tonen. Freddies ziekte belette de man overigens niet om uiterst productief te zijn: zelfs zijn solocarrière schoof hij er niet voor aan de kant, en hij nam nog een album op samen met operadiva Montserrat Caballe. De makers van Bohemian Rhapsody hebben echter hun huiswerk gemaakt, en bieden een film vol met de onsterfelijke muziek van Queen, de nagedachtenis van Mercury waardig.




Rami Malek werd terecht onderscheiden voor zijn rol als de flamboyante frontman, maar het is me mogelijk nog méér opgevallen dat Gwilym Lee werkelijk als twee druppels water lijkt op de jongere versie van Brian May. Malek was overigens niet de eerste keuze voor Freddie Mercury: eerst werd notoire lolbroek Sacha Baron Cohen naar voor geschoven, al was het alleen maar al omwille van de bijzondere fysieke gelijkenis, maar er werd getwijfeld of de man verantwoordelijk voor onder meer Borat de geperverteerde Kazak een dergelijke dramatische rol wel zou kunnen dragen. Rami Malek heeft echter vooral de Queen-zanger tot in de puntjes bestudeerd, heeft al zijn maniertjes onder de knie, en de recreatie van het optreden op Live Aid is in meer dan één opzicht een tour de force.




BEELD EN GELUID
De Blu-ray van Bohemian Rhapsody was sowieso al niet slecht te noemen, en de UHD doet daar nog een schepje bovenop. Weliswaar zijn er wat trucjes aan te pas gekomen om bijvoorbeeld de videoclips uit de jaren '70 en '80, zoals het playbackoptreden bij Top Of The Pops in het originele 4:3-formaat weer te geven, inclusief alle artefacts vandien, maar de widescreenpresentatie van de rest is werkelijk fenomenaal, met meer details in onder meer de extravagante kostuums van Freddie en huidimperfecties in close-ups. Sommige scènes zijn redelijk donker, in de coulissen van concertzalen tot en met op de herentoiletten, maar de details blijven flink overeind. De kleuren zijn mooi en realistisch gesatureerd, zonder compromissen. Scènes zoals een vogelvlucht over het publiek van Wembley Stadium zijn adembenemend. Ook het geluid is nog een klein beetje opgewaardeerd naar een Dolby TrueHD Atmos 7.1.4-track die vooral de fantastisch mooie muziek van Mercury eer bewijst. Net als de DTS-HD MA 7.1-track van de Blu-ray biedt de track een fantastische live-ervaring, of dat nu voor een club dronken studenten is of voor 100.000 betalende bezoekers in Wembley Stadium. De riff van Another One Bites The Dust voel je tot in je onderbuik, en de manier waarop de bandleden zich hebben teruggetrokken op een boerderij om A Night At The Opera op te nemen, toont zeer mooi de opbouw van het titulaire wereldnummer van de groep. Ook geweldig zijn de openingcredits met het 20th Century Fox-logo dat "op zijn Brian Mays" gespeeld wordt.

EXTRA'S
De eerste extra is meteen een klapper. Er staat één verwijderde scène op, en wat voor één! Waar in de film een verkorte versie gebruikt wordt, ziet u hier The Complete Live Aid Movie Performance Not Seen in Theaters (21:54), een volledige, shot-na-shot-recreatie van het legendarische optreden van Queen op Live Aid. Ten opzichte van de film betekent dit onder meer een toegift van het nummer Crazy Little Thing Called Love en wat verlengde versies van andere nummers als Hammer To Fall. Het extraatje is bovendien zowel op de UHD als op de Blu-ray terug te vinden. De rest van het bonusmateriaal vinden we enkel op de laatste terug.  Rami Malek: Becoming Freddie (16:13) getuigt van de Oscarwinnende transformatie van Rami Malek tot Freddie Mercury, maar bevat uiteindelijk niet veel meer dan een langgerekte reeks schouderklopjes. Malek heeft voor zijn rol overigens behoorlijk wat tijd doorgebracht met choreografen en bewegingscoaches. In The Look and Sound of Queen (21:44) wordt dieper ingegaan op de manier waarop men heeft getracht de unieke stijl van Queen te imiteren. Het is dat we oude zakken aan het worden zijn, want de featurette opent met een quote dat dit vooral een film moet zijn die Queen moet introduceren aan een generatie die Freddie Mercury bij leven nooit heeft gekend. In deze featurette wordt er terecht ook wat aandacht besteed aan Gwilym Lee, Ben Hardy en Joe Mazzello, die de andere bandleden vertolken. Geen van de vier acteurs zijn overigens befenadigde muzikanten. De unieke insteek is dat Roger Taylor en Brian May van dichtbij bij de productie betrokken waren, en zelfs authentieke kostuums en instrumenten uitleenden. Daarnaast lag er nog een enorme uitdaging om de podia uit de jaren '70 en '80 te recreëren, bijvoorbeeld zonder moderne belichting. In de scène waarin Bohemiam Rhapsody wordt opgenomen, zijn zelfs de originele multitrack-opnames gebruikt.




In Recreating Live Aid (19:55) halen de makers herinneringen op aan het legendarische benefietconcert, en krijgen
we interviewfragmenten met Roger Taylor en Brian May, alsook met enkele van de acteurs. Het is overigens volgends de twee leden van Queen inderdaad zo dat het optreden Queen opnieuw een boost gaf om verder te doen. De clips van Live Aid zijn overigens de eerste fragmenten die voor de film gedraaid werden. We zien onder meer de vier acteurs hiervoor repeteren. Ook was het moeilijk om aan archiefmateriaal te komen hoe Wembley Stadium er halverwege de jaren '80 uitzag, want het stadion is sindsdien verschillende malen verbouwd, maar de makers van de film konden nog enkele van de originele stagebouwers contacteren. Zelfs de echte Bob Geldof was onder de indruk van de authenticiteit van de replica. De grootste uitdaging was evenwel met een paar honderd figuranten een publiek van 100.000 uitzinnige fans maken, en daar is het waar de computer om de hoek komt piepen. Tot slot vinden we nog 3 trailers (6:04) terug.

CONCLUSIE
Bohemian Rhapsody is een eerlijk portret van Queen en haar frontzanger, dat nog een beetje hoger aanslaat door de medewerking van twee van de vier originele bandleden aan de film. Enige inhoudelijk puntje van kritiek is dat je je voortdurend loopt af te vragen in hoeverre je naar een gekuiste versie van de feiten bent aan het kijken, want de zwijnerijen van Freddie Mercury zijn legendarisch. De UHD stelt de al zeer goede Blu-ray nog net een beetje meer op punt.