FILM
22 jaar na het débâcle van Jurassic Park is postuum de droom van John Hammond alsnog werkelijkheid geworden. Jurassic World heeft de deuren geopend en onder de dagelijkse leiding van carrièrewijf Claire Dearing (Bryce Dallas Howard), die aan de één of andere holding verantwoording moet afleggen, vorken per jaar tienduizenden bezoekers astronomische bedragen neer om échte dinosauriërs te kunnen zien. Naast de gekende specimen uit de vorige films herbergt Jurassic World onder meer ook een bassin met een qua grootte alle verbeeldingen tartende Mosasaurus, alhoewel de T-Rex en de raptors nog steeds de voornaamste attracties zijn. Alhoewel: de bezoekersaantallen van het park tanen, en na een korte heropleving na de opening van het aquarium zakken de recettes alweer als een pudding in elkaar. Doctor Henry Wu (BD Wong), één van de weinige personeelsleden die is overgebleven uit het originele park (en uit de originele film) heeft daarom het niet zo echt weldoordachte plan opgevat om door middel van genetische manipulatie vanuit het niets een nieuwe, nóg gewelddadigere soort dinosaurus te creëren, de Indominus Rex, in de hoop dat deze voor een nieuwe piek in de bezoekersaantallen kan zorgen. Net wanneer de twee neefjes van Claire, Gray (Ty Simpkins) en Zach (Nick Robinson) Mitchell op bezoek zijn in het park en aan de aandacht van de allerminst oplettende babysitter (Katie McGrath) ontsnappen, breekt de hel los.




De Indominus Rex, een kruising van een tyrannosaurus en een velociraptor, met de kracht van de eerste en het verstand van de tweede, breekt uit zijn kooi nadat hij de bewakers in de val heeft gelokt. Uit de fouten uit het verleden is niets geleerd, want in de plaats van kikker-DNA heeft men nu onder meer genetisch materiaal van een kameleon gebruikt, waardoor het dier ook nog eens onzichtbaar in de omgeving kan opgaan. Vanuit het kweekcentrum baant de Indominus Rex zich een weg naar het bezoekerscentrum, intussen een spoor van vernieling achterlatend temidden het overige dinobestand, want het dier jaagt niet voor eten maar voor de sport. Claire heeft al haar hoop gevestigd op parkwachter Owen Grady (Chris Pratt), in meer dan één zin van het woord een alfamannetje, die er als enige in is geslaagd om zelfs de velociraptors te temmen, voor zover zoiets mogelijk is. Owen staat voor de quasi onmogelijke opdracht om de Indominus Rex te vangen, die intussen zowat driekwart van het personeelsbestand heeft opgevreten en zich klaarmaakt voor de hoofdmaaltijd, namelijk de bezoekers.




2015 is het jaar van de heropgestarte franchises. Na Mad Max, Fantastic Four, Mission: Impossible en Star Wars verbrak het vierde deel uit de Jurassic Park-serie aan de kassa alle records en werd na Titanic en Avatar onverwacht (zeker voor een vierde deel uit een franchise) de derde aan de kassa het best draaiende film ooit. Spielberg is enkel in naam aanwezig op de aftiteling - uiteraard met een dikke percent - Michael Crichton is overleden, alsook Richard Attenborough, en Sam Neill noch Laura Dern of Jeff Goldblum tekenden present; enkel BD Wong zorgt nog voor een zéér losse band met de originele trilogie. De gaten worden opgevuld door Chris Pratt, die sinds Guardians Of The Galaxy en het kweken van bijhorende sixpack, bijzonder bankable is geworden, en Bryce Dallas Howard, de dochter van, die haar carrière voornamelijk vult met eerder artistieke films zoals Manderlay, maar op tijd en stond haar neus eens niet optrekt voor een commercieel avontuurtje zoals Spiderman. Feitelijk valt het succes van Jurassic World moeilijk te verklaren, want het scenario leest als een doordrukje van alle vorige scripts, waarbij het enige wat schijnt te verschillen het formaat van het beestje is (lees: Jurassic Park: de T-rex, The Lost World: twéé T-rexen, Jurassic Park III: de Spinosaurus en Jurassic World: de Indominus Rex). De door Spielberg gebruikte filmtechnieken zijn op die tijd misschien wat bijgestuurd, maar het essentiële werk was al vanaf de eerste film gedaan, zodat er geen echte verrassingen meer te beleven vallen.




Colin Trevorrow brengt echter duidelijk de morele les naar voor die als een rode draad doorheen het oeuvre van wijlen Michael Crichton loopt: wat gebeurt er als de technologische ontwikkeling de ethisch voorbijsteekt? Is het gerechtvaardigd om wetenschappelijke vondsten te verwezenlijken, enkel en alleen omdat we het kunnen? Net als bij Hammond komt het inzicht daarvoor rijkelijk laat bij Claire: waar ze in het begin van de film als opgesteven bitch alleen maar kan denken aan winstmarges en aandeelhoudersvergaderingen, is ze na een walk in the park gedwongen met haar twee voeten in de realiteit (én in een hoop dinostront) terechtgekomen. Ondanks zijn jongensachtige charme is het Owen die al vanaf het begin door heeft dat er in het park met gevaarlijk spul wordt omgegaan, alhoewel hij er zijn hand niet voor omdraait om het gevaar te tarten en gewoon voor de kick raptors tracht af te richten.

Referenties naar vorige films, dat wel. De animatronische dinosaurussen van Stan Winston zijn echter definitief verdwenen en hebben plaatsgemaakt voor zo goed als uitsluitend nog computergegenereerde exemplaren, wat in sommige scènes soms iets té duidelijk is. In één scène wordt er nog een stervende apatosaurus gebruikt, duidelijk als hommage aan het werk van wijlen Winston, maar zoals we uit het bonusmateriaal leren, staat de set vol met standins in malle grijze dinosauruspakjes, die achteraf digitaal weggegomd zijn. Van Richard Attenboroughs alter ego John Hammond staat er een standbeeld in het park, één van de parkbezoekers is een boek van Ian Malcolm (Jeff Goldblum) aan het lezen op de monorail, en het geraamte van de Spinosaurus uit Jurassic Park III wordt door de T-rex genadeloos tot splinters geslagen als weerwraak op de gebeurtenissen in die film, waarmee de Rex nog eens wil benadrukken wie er de onbetwiste koning van het Park is. Ook subtielere hints zitten door de film verweven: zo draagt Bryce Dallas Howards personage op officiële gelegenheden alleen maar wit, net als Hammond vroeger. Allicht was het de natte droom van iedereen die de originele film gezien heeft om het park van John Hammond eens in werking te zien. En daar dacht regisseur Colin Trevorrow hetzelfde over.




Trevorrow, een relatieve onbekende met op zijn palmares eigenlijk alleen maar de komedie Safety Not Guaranteed, heeft dan ook de juiste setting te pakken door de actie zich opnieuw te laten afspelen op Isla Nublar en niet op Isla Sorna zoals in het tweede en het derde deel. De stijl van de film blijft trouw aan de thema's die Michael Crichton in zijn boeken - en niet alleen in Het Sauriërpark - verwerkt heeft, namelijk de onmacht van de mens om de door hemzelf gecreëerde technologie in de hand te houden. Ook een spionageverhaallijn, waarbij opnieuw een concurrerende firma tracht dinosaurusembryo's te stelen, is rechtstreeks uit het eerste deel gelicht, en wordt in de film nadrukkelijk uitgespeeld, al was het alleen maar om Jurassic Park V én Jurassic Park VI te verantwoorden, waarvoor Bryce Dallas Howard én Chris Pratt al allebei getekend hebben.




De film kreeg echter nogal wat kritiek te verduren van paleontologen, die de film als een gemiste kans beschouwden om de recentste ontdekkingen inzake dinosauriërs onder de aandacht te brengen. De laatste jaren wordt er nogal veel ingezet op het feit dat de dinosauriërs meer verwant zijn met onze hedendaagse vogels dan met reptielen, en het wetenschappelijk onderzoek komt meer en meer tot de bevinding dat de meeste sauriërs waarschijnlijk veren hadden. De Jurassic Park-franchise blijft natuurlijk in de eerste plaats wetenschappelijk speculatief werk, en het lijkt me onmogelijk om dergelijke veranderingen in de plot aan te brengen zonder de continuïteit van de eerste drie films, en bij uitbreiding van élke fictiefilm over dinosaurussen die tot nog toe ooit is gemaakt, te verbreken. Ik erger me relatief meer aan het feit dat de film bij momenten kreunt onder het product placement van onder meer Samsung. Nogal wat kijkers moesten ook slikken bij de eerste posters en trailers waarop Chris Owen te zien was die een roedel gedresseerde raptors "bestuurt". Eerlijk gezegd valt die piste relatief mee, ook al nadat we in deel 3 al gezien hadden dat ook Alan Grant en zijn gezelschap een ontmoeting met de raptors hebben overleefd (als je je maar weet te gedragen in het aangepaste gezelschap, nietwaar?) Als we er al één les uit hebben geleerd, dan is het dat je in een film waarin met DNA van kikkers dinosaurussen worden gekloond, je uiteraard niet te hard moet zitten vitten over wetenschappelijke accuratesse.




BEELD EN GELUID
Jurassic World krijgt zowel voor beeld als geluid een nagenoeg perfecte schijf. De kleuren zijn zeer verzadigd, en details zoals de textuur op de eieren waar in het begin van de film een klein raptortje uitkomt, zijn messcherp. Het beeld is voor de rest helder, het contrast hoog - het wit van Claires deux-pièceke springt écht in het oog. Maar u kijkt vooral uit naar de (CGI-)dinosaurussen die de show stelen, waarbij de organische elementen, zoals de gekleurde strepen op de rug van de raptors van Owen, of het stuk huid dat de Indominus Rex om een welbepaalde reden uit zijn eigen lijf heeft gerukt, tastbaar zijn. Details zoals de waterspatten in het bassin waar de Mosasaurus tot groot jolijt van het publiek springt, zijn zeer fijn. De HDR-kleuren maken het geheel nog net een beetje meer af, onder meer in shots van de creepy jungle waarin allerlei nare beesten zich perfect kunnen camoufleren. De shots vanuit de lucht, waar bij er één over het samengetroepte publiek voor de deuren van het visitor's centre zweeft, zijn een plezier om zien. Qua geluid krijgen we een voldragen DTS:X-track die er ook in slaagt om de nare junglegeluidjes goed weer te geven, maar pas helemaal op dreef komt eens er weer eens een grote dinosaurus losbreekt en alles kapot slaat wat los óf vast zit.

EXTRA'S
Opnieuw geen bonusmateriaal op de UHD, maar wel een bijgevoegde Blu-ray waar u al het materiaal uit de losse release op vindt. In de standaard-geanimeerde menu's zoals je ze tegenwoordig op alle Universal-releases aantreft, beginnen we met een reel met verwijderde scènes (6:08); een paar gaan over de obligate vervelende ettertjes uit de film, maar er is er een leuke bij waarin Bryce Dallas Howard zich ter camouflage met dino shit insmeert, en daarbij iets te veel enthousiasme aan de dag legt. In Chris & Colin take on the 'world' (8:57) interviewen acteur Chris Pratt en regisseur Colin Trevorrow elkaar; opmerkelijk genoeg schoot Pratt in 2009 een behind the scenes-filmpje voor de comedyreeks Parks And Recreation waarin hij voor de grap deed alsof hij ge-sms't werd door Steven Spielberg om in de volgende Jurassic Park­-film te spelen. Welcome to Jurassic World (29:52) is een zeer mooie documentaire waarin de voornaamste aspecten van de film aan het licht komen: het schieten in Hawaii omwille van de aanwezige hoeveelheden jungle, de gigantische sets met de kooi van de Indominus Rex en de raptor paddock waarin Owen de dieren traint, het bouwen van het centrale plein op de parking van een door de orkaan Katrina verwoest themapark en de setbezoekjes van een vrij oud geworden Steven Spielberg, die samen met Colin Trevorrow mijmert over het feit dat Trevorrow zelf als minderjarige zonder medeweten van zijn ouders 's nachts naar de middernachtvertoning van de oorspronkelijke Jurassic Park ging, wat hem een knoert van een reprimande en twee weken huisarrest opleverde. Spielberg prijst zich tevens gelukkig dat hij in tempore non suspecto Chris Pratt castte, nog vóór hij door Guardians Of The Galaxy een cultheld werd.




Dinosaurs roam once again (16:29) gaat uiteraard over de digitale creatie van de sauriërs, waarschijnijk de echte sterren van de film, maar ook over de manier waarop acteurs moeten interageren met entiteiten die er niet zijn. Voor de actiescènes wordt hierbij erg veel gesteund op computerprevisualisaties, die zo gedetailleerd zijn dat onder meer ook close-ups van ogen realistisch zijn gerenderd. Een speciale vermelding verdient actrice Katie McGrath, die het stuntwerk inzake haar ietwat gewelddadig verscheiden zelf deed. De bijdrage laat goed aanvoelen dat qua computereffecten er heden ten dage niets meer onmogelijk te visualiseren is. De Jurassic World: All-access pass (10:11) is een algemene making of-documentaire met relatief minder technische en meer inhoudelijke aspecten. In Innovation center tour with Chris Pratt (2:01) tenslotte leidt Chris Pratt ons rond in het educatief en internationaal georienteerd bedoelde bezoekerscentrum, waar neo-paleontologie wordt bedreven, een wetenschap die uiteraard niet bestaat, maar in twee minuten de theorieën van John Hammond samenvat.




CONCLUSIE
Inhoudelijk is Jurassic World opnieuw een stap in de goede richting na het iets mindere en iets te korte Jurassic Park III. Deel vijf is intussen ook al uit, en het is wachten op deel zes om de tweede trilogie te vervolledigen. Intussen kan u zich te goed doen aan deze uitstekende UHD-schijf.