FILM
Superschurk Gru (Steve Carell), met vlag en wimpel de domste in zijn soort, heeft zijn leven gebeterd na Despicable Me, en in plaats van diabolische schurkenstreken zoals de maan naar beneden halen houden hij en zijn Minions zich onledig met de productie van confituur. Hij probeert een goede vader te zijn voor zijn drie pleegkinderen Margo (Miranda Cosgrove), Edith (Dana Gaier) en Agnes (Elsie Fisher), maar gaat daarbij nogal eens genadeloos op zijn bek. Zijn voormalige rechterhand, doctor Nefario (Russell Brand), mist het schurkenleven en verlaat Gru's fabriek om zich weer in de misdaad te storten. Gru wordt op een dag benaderd door agente Lucy Wilde (Kirsten Wiig) van de Anti-Vilain League. Omdat Gru denkt als een schurk, kan hij misschien als profiler aan de slag om de misdadiger te zoeken die op de noordpool een complete basis met alles erop en eraan heeft gestolen met een reuzenmagneet.




Na een tip blijkt het brein achter de diefstal zich verscholen te houden in een lokaal winkelcentrum. De grote baas van de AVL, Silas Ramsbottom (Steve Coogan) laat hem een team met Lucy vormen, en samen moeten ze als noeste kleine zelfstandigen een zaak beginnen uitbaten. Gru is ervan overtuigd dat de bandiet Eduardo (Benjamin Bratt) moet zijn, die hij uit een vorig leven herkent als de superschurk El Macho, maar die nu eerder een sjofel Mexicaans restaurant uitbaat. Gru is echter rotsvast overtuigd van zijn schuld, ondanks het feit dat de bewijzen tegen een uitbater van een andere winkel zich opstapelen. Gru is er bovendien niet helemaal door opgezet dat Eduardo's zoon Antonio (Moises Arias) Margo het hof aan het maken is. Soit, Gru wordt bedankt voor niet bewezen diensten en krijgt van de AVL nog een ezelsstamp als afscheid. Zo kan hij zich weer aan zijn eigen problemen wijden, zoals het met de regelmaat van de klok verdwijnende Minions. Op het gestolen noordpoollaboratorium werd een nieuw zenuwgas, PX-41, ontwikkeld, die levende wezens verandert in paarse monsters. Blijkbaar brengt iemand een leger van kwaadaardige Minions op de been, maar met welk doel is vooralsnog onbekend.




Geef toe. Er ging geen hond kijken naar Despicable Me voor de verbale fratsen van Steve Carell, maar des te meer werden er horden publiek aangezogen door het Minion-effect. De gele, onzintaal uitbrabbelende harige aardappelen met hun ziekenkasbrilletjes en blauwe overalls werden de echte rage van de franchise, en vooral een viraal filmpje dat zich op de Blu-ray van de eerste film bevond waarin de Minions een heroïsch gevecht leverden om een banaan, werd een internethit. De trailers van Despicable Me 2 beloofden ons alvast een overdosis Minion, en de belofte werd gehouden. De film is vooral een kapstok om de strapatsen van de kleine gele wezentjes - die in 2015 een film enkel en alleen aan hun gewijd kregen - aan op te hangen, en de merchandising rond de ventjes heeft tekenfilmstudio Illumination alleszins geen windeieren gelegd. De sequel werkt in dit geval niet beter of slechter dan de originele film. Een deel van de snel na elkaar afgevuurde grappen wortelt nog steeds in de eerste film, zoals het extensief gebruik van de fart gun en het feit dat de Minions zich vrolijk maken over de achternaam van Silas ("Ramsbottom. - Bottom! - Hè hè hè!").




De "nieuwe" grappen draaien allemaal wel om de mysterieuze verdwijning van de Minions en het hilarische effect wanneer ze blootgesteld worden aan PX-41. De rest van de cast doet hard zijn best om onder de vleugels van de Minions uit te komen, maar ze moeten een al bijna op voorhand verloren boksmatch leveren, waardoor hun bijdrage in de film eerder van ondergeschikt belang wordt. De Minions worden overigens gevoicet door de twee regisseurs, in het bezit van een grote fles helium. Het publiek dat op Despicable Me afkomt is beslist géén publiek dat aangetrokken wordt door intellectueel verfijnde humor of briljante, spitsvondige plotwendingen. Maar dat moet natuurlijk niet.




BEELD EN GELUID
De Blu-ray kreeg van ons eertijds voor het beeld de maximale score. Voor de UHD moeten we echter deze score naar beneden bijstellen. Het verschil tusen de 1080p- en de 2160p-variant is op deze in 2K afgewerkte prent te minimaal om van een doorbraak te kunnen spreken, en alhoewel er in feite niets mis is met de transfer is, hadden we van een UHD meer verwacht. Het kleurenschema is een klein beetje bijgesteld, maar in een film die vooral grossiert in primaire bubblegumkleuren is dit nauwelijks met het blote oog te zien. Ook qua textuur is in deze Despicable Me een redelijk rudimentaire franchise, waarin je geen weidse computerlandschappen ziet zoals in een gemiddelde Pixar. Toch is het palet kleuren mooi gesatureerd, levendig en geheel aansluitend bij de cartooneske wereld van de Minions. De winst moet u vooral krijgen van de DTS:X-audiotrack, die wat meer burlesk klinkt telkens de Minions na de zoveelste stommiteit alle richtingen uitgeblazen worden. Er zitten een paar leuke actiescènes in, zoals de diefstal van de noordpoolbasis waar de film mee opent, die echt wel geprononceerder klinken dan op de DTS-HD MA 5.1-track van de reguliere Blu-ray.




EXTRA'S
Een deel van de extra's staat ook op de UHD. Naast een goede audiocommentaartrack bevat de beide disks wederom 3 Despicable Me mini-movies waarin de bedenkers van de Minions hun fantasie de vrije loop kunnen laten. In Puppy (4:33) adopteert een Minion een vliegend schoteltje, met de bedoeling het te behandelen als een hondje. In Panic in the mailroom (4:14) breekt zoals de titel het aangeeft in de postsorteerkamer paniek uit wanneer één van de twee Minion-postbedienden besmet geraakt met een onstabiele variant van PX-41. En in Training wheels (4:12) proberen drie Minions Agnes te helpen wanneer ze door haar onhandig fietsje telkens te laat is wanneer de ijsventer passeert. De rest van het bonusmateriaal staat enkel op de Blu-ray. De drie kortfilmpjes werden op verschillende locaties over de wereld gecreëerd en doorgestuurd via het internet; de documentaire "Making of the mini-movies" (5:44) toont ons hoe een dergelijke internationale samenwerking verloopt. De disk bevat één compleet afgewerkte verwijderde scène (0:46), een langere versie van het jeugdtrauma dat Gru te verwerken kreeg toen hij op school een meisje wilde mee uitvragen. Dan volgen er nog 5 korte documentaires. "The Minions" (3:07) gaat natuurlijk over de impact van iedereens favoriete werknemers, "A Gru-some transformation" (5:27) over het feit dat Gru nu in deze tweede film een good guy is geworden. "El Hombre Malo: The vilany of El Macho" (4:16) belicht Benjamin Bratt's antagonist in deze film, "Gru's girls" (5:35) laat de actrices die de drie weesmeisjes spelen aan het woord, en in "Gadgets galore" (4:12) gaat het over het rijkgevulde wapenarsenaal waarvan superspionnen zoals Gru en Lucy zich bedienen.




CONCLUSIE
Voor een spectaculaire upgrade van het beeld moet u niet per se naar de UHD grijpen. De Blu-ray is, zoals ze dat zo mooi in het Engels kunnen zeggen, perfectly serviceable. De geluidstrack wint het pleit echter, en face it, die stijlvolle zwarte doosjes staan mooier in uw kast dan die blauwe.