FILM 
Superhelden. Hoe krachtig regisseurs als Ridley Scott of Jane Campion het van de daken schreeuwen dat ze het echt wel gehad hebben met mannen en vrouwen in capes, blijven dit soort films ontzettend goed boeren. De stelling dat superheldenfilms gewoonweg de westerns van vandaag zijn, is trouwens nog zo gek niet gevonden. Het addertje onder het gras heet helaas Disney. Ooit was het huis van de muis de gedroomde leverancier van jeugd- en animatiefilms, maar sinds een paar jaar laat de studio zich ook te pas (en vooral ten onpas) gelden als de norse agent die iedere komma van de politieke correctheid wil nastreven. Een nobel doel waar geen mens iets tegen kan hebben, alleen mondt het uit in films die niet meer dan producten zijn die de regeltjes er met de strot willen induwen. De vraag is maar hoe lang het publiek dit nog blijft slikken, want cinema zonder ballen is maar een saaie boel. Concurrent Warner lijkt veel minder wakker te liggen van de woke-politie en het is net daarom dat The Suicide Squad misschien niet de beste, maar zonder meer veruit de leukste superheldenfilm in jaren is geworden. Of de wetenschap dat je je niet altijd te serieus nemen toch kan lonen. Eat that Mickey!




Een regisseur die daar van kan meespreken, is James Gunn. Door het succes van Guardians Of The Galaxy had Disney wel een filmmaker in huis die de generatie van nu een nieuwe Star Wars kon bezorgen, maar de man heeft ook een Troma-verleden, en dus zit hij niet verlegen voor een grapje meer or minder. In 2018 was het dan zo ver, Gunn werd betrapt op een paar stoute tweets die de opvolgers van ome Walt deden steigeren, en de man mocht zonder pardon zijn biezen pakken. Na luid protest van onder meer de Guardians-cast (Chris Pratt, Zoe Saldana, Dave Bautista, Bradley Cooper en Vin Diesel) kwam Disney op haar beslissing terug, maar ondertussen had Warner Gunn al benaderd voor het maken van The Suicide Squad, een beslissing die ze zich niet zullen beklaagd hebben.




The Suicide Squad leek op papier een gedroomd project. Met superhelden die zich misdragen en de gevangenis mogen verlaten op voorwaarde dat ze toetreden tot de Task Force X, kun je alle kanten op. Warner maakte echter de fout om David Ayer in te huren als regisseur. Suicide Squad (zonder lidwoord dus) uit 2016 was een zo goed als niet te bekijken zooitje. De ene gaf Will Smith de schuld, terwijl anderen besloten om Jared Leto met pek en veren te gaan insmeren, maar de echte waarheid is natuurlijk dat Suicide Squad er uitziet als een peperdure, maar aartslelijke videoclip waar niet naar te kijken valt. Alle hoop voor een reboot (want een echte sequel is het niet) kwam bij Gunn te liggen, en dat werkte. Her en der lees je wel wat kritiek, maar The Suicide Squad bracht volk op de been (al of niet met mondmaskers aan), en op het moment dat we dit schrijven, liet Gunn via Instagram verstaan dat er een paar spin-off’s de wereld zullen ingestuurd worden, al was het maar om te kunnen wedijveren met Disney+.

De belangrijkste factor is dat Gunn over humor beschikt die keer op keer werkt. Krankzinnige humor dat wel, want er zijn maar weinig regisseurs die van een wandelende haai (gespeeld door Stallone) een geloofwaardige superheld kunnen maken, en je vind er nog minder die erin slagen om een zeester (!) om te toveren tot een slechterik, maar Gunn klaart dit gekke klusje dus wel. Maar wat had je anders verwacht van iemand die van een boomstronk een komisch en zelfs iconisch personage kan maken?

Het heldhaftig uitschot wordt op commando van Amanda Waller (Viola Davis) naar het Zuid-Amerikaanse eiland Corto Maltese gestuurd, omdat de nieuwe leiders, nadat ze een staatsgreep hebben gepleegd, de wereld bedreigen met het Starfish-project, een zeester dus. Het soort verhaal dat alleen maar in de jaren '80 kon bedacht worden. Niet alleen qua onweerstaanbare dwaasheid, maar ook omdat de films een knipoog maken naar actiehelden als Schwarzenegger, Van Damme en natuurlijk Stallone himself.




Het grappige, of beter gezegd het vernuftige aan deze film is dat hij weliswaar ontzettend hilarisch is maar dat Gunn als geen ander beseft tussen welke lijntjes hij moet lopen, wil hij niet gaan ontsporen. Dat zie je het best in het personage van Margot Robbie als Harley Quinn dat hier veel beter werkt dan in Birds Of Prey. En (sorry fans) Idris Elba doet het echt wel beter dan Will Smith. Ook al is The Suicide Squad opgebouwd rond massa’s CGI-effecten, vergeet Gunn nooit dat er ook nog levende acteurs in het spel zijn, en het is dan ook dat evenwicht (samen met de nostalgie) dat deze film op gelijke voet brengt met de Guardians-films. Van de pot gerukt, dat wel, maar zo voelt het nooit aan. Of beter gezegd, Gunn weet precies wat hij moet doen om niet te irriteren met de overkill, en dat maakt The Suicide Squad tot een nodige verademing in het genre.

BEELD EN GELUID
Hoe je het ook draait of keert moeten releases zoals The Suicide Squad van uitmuntende kwaliteit zijn, simpelweg omdat dit het soort titels zijn die dankzij de nog doorgaans goede verkoop van dit spul aantonen dat er nog wel degelijk een markt bestaat voor fysieke releases. Hopen en denken we toch! Met opgelucht hart kunnen we vaststellen dat Warner deze boodschap zeer goed begrepen heeft. Deze superheldenfilm is uitgebracht op de drie formats en we kregen van de maatschappij de Blu-ray in de bus. Deze heeft een geluidsband die in Dolby TrueHD Atmos 7.1.4 (of Dolby Digital 5.1) is en afgespeeld kan worden in zowel het Engels als het Frans. Net zoals hij dat in Guardians Of The Galaxy doet, speelt James Gunn ook hier graag met opzwepende popmuziek in de soundtrack die voor een echte boost zorgt, en dat naast de vele effecten die soms minimaal zijn (de ruisende zee) of explosief. Het beeld is quasi perfect en kan moeilijk beter en zit vol met heldere details, iets wat je bijv. zeer goed kan zien in de textuur van King Shark. Recente DC-films (en dan hebben we het natuurlijk over Zack Snyder) hebben vaak een nogal donker karakter, maar Gunn opteert voor het omgekeerde door er een weergaloos kleurenspektakel van te maken, en dat komt op deze Blu-ray perfect tot uiting. We moeten dan ook niet chagrijnig doen, voor zowel het beeld als het geluid verdient deze release een dikke tien op tien.




EXTRA'S
Deze disk bevat wel veel extra’s, maar het mag duidelijk zijn dat deze alleen maar een meerwaarde hebben voor de die hard-fan, want verder dan aangename promopraat verpakt in leuk wegkijkende nepdocumentaires gaat dit niet.
Allereerst hebben we de reguliere extra’s zoals een kwartiertje verwijderde en uitgebreide scènes alsook een gag reel van zo’n tien minuten, en wie graag naar een film kijkt met een audiocommentaar zit bij deze disk op de schoot van regisseur James Gunn. Bringing King Shark to Life spitst zich toe op het personage van King Shark of Nanaue. We zien hoe de sprekende haai via allerlei speciale effecten tot leven gewekt wordt, en ook Sylvester Stallone, die de stem van het vreemde beest inspreekt, komt aan bod in deze special. In Gotta Love the Squad vertelt John Ostrander, die de originele Suicide Squad-comicstripschrijver is, en James Gunn over de geschiedenis van dit team. In The Way Of The Gunn dat 8 minuten duurt wordt de regisseur met allerlei lofbetuigingen door de cast- en crewleden in de bloemetjes gezet. De Scene Breakdowns zijn vier korte featurettes van elk zo’n vijf minuten die het over specifieke scènes hebben. In Starro: It Is An Freakin' Kaiju! komen we wat meer te weten over Starro, de zeester-schurk die al een rol had in een paar DC Comics-strips en in deze Suicide Squad dus de villain van dienst is. Ten slotte zijn er nog een paar zogenaamde retrotrailers die elk The Suicide Squad in een specifieke stijl zoals horror of oorlog voorstellen. Verwaarloosbare shit dus.

CONCLUSIE
Wie bereid is om zijn verstand op nul te zetten (ten strijde trekken tegen een megagrote zeester) kan zich met The Suicide Squad schrap zetten voor een onweerstaanbare fun ride die geen seconde verveelt. Met regisseurs zoals James Gunn aan boord mag het duidelijk zijn dat de superheldenfilms nog lang niet in een doodlopend straatje zijn aanbeland.