FILM
1957 was een ontzettend belangrijk jaar voor de Britse Hammer-studio en dat had alles te maken met The Curse Of Frankenstein, dat losjes gebaseerd was op de roman van Mary Shelley. Niet alleen was het de eerste van hun Frankenstein-serie, maar het was tevens de eerste horrorfilm die Hammer in kleur uitbracht, en de stijl van deze kaskraker zou typerend worden voor de typische oogverblindende gotische stijl van de Hammer-horror. De film werd geregisseerd door Terence Fisher en had meteen twee horroriconen in de hoofdrollen: Peter Cushing als Victor Frankenstein en Christopher Lee als de levende dode. Maar er gebeurde ook veel achter de schermen. Allereerst was er de slaande ruzie van producer Max Rosenberg en de scenarioschrijver Milton Subotsky met de studio. De twee beschuldigden Michael Carreras van Hammer Films er immers van dat zij grotendeels verantwoordelijk waren voor de film en daar dus voor beloond wilden worden, maar ze moesten genoegen nemen met een armtierige 5000 dollar, en ze werden op de koop toe nog eens ontslagen, waardoor de twee besloten om Amicus Films te gaan oprichten, wat in de jaren '60 de belangrijkste rivaal van Hammer zou gaan worden. Het was niet meer dan een vlekje op de triomf, want iedereen geloofde in feite scenarist Jimmy Sangster op zijn woord dat hij het script had geschreven, en dat kon je volgens hem al zien aan zijn besef dat de film vooral niet te veel mocht kosten. De film zelf werd een gigantisch kassucces, en dat in een periode waarin horrorfilms het doorgaans vaak slechts één week in de zalen volhielden. En wat er nog meer was, met The Curse Of Frankenstein werd de deal met Columbia beklonken, waardoor in de toekomst alle Hammer-films wereldwijd zouden worden verdeeld, en (niet onbelangrijk) tevens grote promo zouden krijgen.




Hoewel er geen enkel lelijke of stijlloze Hammer-film bestaat, staat het buiten kijf dat ze aan de lopende band werden gemaakt, en dat originaliteit ervan compleet geen rol speelde. In dat opzicht kun je gerust stellen dat James Carreras net hetzelfde deed als Golan en Globus van Cannon: gebakken lucht verkopen. In een later interview vertelde Jimmy Sangster dat James Carreras naar de Amerikaanse producenten trok met een filmaffiche van de sequel, The Revenge Of Frankenstein. Nog voor er qua scenario een woord op papier stond, werd in de VS het contract ondertekend en kreeg Sangster nadien de opdracht om vliegensvlug het vervolg te schrijven. Sangster antwoordde zijn opdrachtgever wel vol verbazing dat Frankenstein op het einde van The Revenge Of Frankenstein de dood vond via de guillotine, maar volgens Carreras was zes weken meer dan genoeg om iets pienters te bedenken. En jawel, drie dagen nadat de opnames van Horror Of Dracula waarin ook Cushing mee speelde waren afgerond, werd alles in gereedheid gebracht om een tweede Frankenstein-film te draaien en de decors... wel die mochten gewoon blijven staan!




In 1860 lijkt baron Victor Frankenstein (Peter Cushing) niet geëxecuteerd te zijn door de guillotine, maar kon hij ervoor zorgen dat in zijn plaats een priester werd onthoofd, en dat dankzij de hulp van de gebochelde beul Karl (Oscar Quitak). Frankenstein heeft hem immers beloofd dat wanneer de misvormde man naar hem luistert, dat hij een gloednieuw atletisch lichaam zal krijgen. Omdat de hele buurt Victor Frankenstein kent, start hij als arts in het verre Carlsbrück. Enerzijds richt hij zich op de rijken, zodat er geld in het laatje komt, en anderzijds gebruikt hij de minderbedeelden uit een armenziekenhuis om er lekker te experimenten met ledematen. Alles loopt zoals het hoort, tot op het moment dat een andere arts, Hans Kleve (Francis Matthews), de beruchte dokter herkent. De arts lijkt echter een grote bewonderaar van Frankenstein te zijn, en als hij bij hem in de leer mag gaan, belooft hij zijn mond te houden.

Net zoals de eerste werd ook The Revenge Of Frankenstein zeer goed ontvangen bij de pers, en werden de makers (en net als bij de eerste opnieuw door Terence Fisher geregisseerd) gelauwerd voor het gebruik van de prachtige kleuren die op dat moment zeer vernieuwend waren. Af en toe kreeg Cushing in één of andere column wel eens een sneer naar zich toegegooid waarin stond dat het zonde was dat zo’n rasacteur zich bezig hield met zo’n onnozele films, maar de entourage rond Hammer wist heel goed dat ze dierbaar goud in handen had, en dat ze gerust nog een paar jaartjes op dit elan verder konden gaan.




Hoewel de critici je destijds deden geloven dat deze film ronduit sadistisch was (en dat zal het voor die tijd ongetwijfeld wel geweest zijn), is The Revenge Of Frankenstein traditionele horror waar nauwelijks een druppel bloed aan te pas komt, ofschoon de scène met de drijvende oogballen vrij creepy is. Er wordt statisch geacteerd en de vrouwen dienen louter als meubilair, toch is deze klassieker uit 1958 er zo eentje waar je uiteindelijk alleen maar verliefd kan op worden. Zeker als die release via Indicator komt.

BEELD EN GELUID
De Indicator-releases zijn niet bepaald de goedkoopste jongens, maar het is wel een garantie voor topkwaliteit. Omdat Columbia Pictures wereldwijd de Hammer-films mocht gaan verdelen, is dat de reden waarom je een heleboel titels van het Hammer-huis in de Indicator-reeks terugvindt waaronder deze classic uit 1958. Wie Hammer zegt denkt natuurlijk onmiddellijk aan de majestueuze gothic-kleuren. Door hun felheid lijkt het zeer onnatuurlijk, maar het is een pracht om naar te kijken. De film werd niet alleen qua beeld gerestaureerd, maar ook op klankvlak. De geluidsband is een kraaknette DTS-HD MA 2.0 zonder enig geruis (wel met weinig effecten) en is voorzien van Engelse ondertiteling.




EXTRA'S
De Indicator-releases zijn steeds goed gevuld met extra’s. Het systeem is zeer eenvoudig, koop je de gelimiteerde editie dan krijg je daar als een soort van bewijs een dik boekje bij en kies je voor de standaardeditie, dan moet het zonder, maar voor de rest zijn de twee schijfjes identiek. Er zijn twee audiocommentaren aanwezigen: één die meer academisch getint is met de filmkenners Marcus Hearn en Jonathan Rigby, en een tweede met de horrorspecialisten Stephen Jones en Kim Newman die het meer moeten hebben van de weetjes. In Back from the Dead: Inside The Revenge of Frankenstein schetst men in twintig minuten tijd hoe de film tot stand is gekomen. Datzelfde doet men in A Frankenstein For The 20th Century, maar dan via een video-essay. In Hammer’s Women: Eunice Gayson vertelt filmhistoricus Pamela Hutchinson je de carrière van Eunice Gayson, die strikt genomen de eerste Bond-girl was, en tegen wie het eerst de legendarische woorden "My name is Bond. James Bond" werden uitgesproken. In Arpeggios of Melancholy gaat men een kwartiertje dieper in op de muzikale score die werd gecomponeerd door David Huckvale. Er is naast een trailer ook nog 12 minuten outtakes met nooit eerder vertoond materiaal en tenslotte is er nog de bijdrage van Joe Dante via zijn Trailers From Hell website-podcast.

CONCLUSIE
Qua verhaal moet je je aan niet te veel verrassingen verwachten. Dokter Frankenstein weet te ontsnappen aan de guillotine, en het duurt niet lang vooraleer hij zijn experimenten (deze keer als Dr. Stein) in een ander stadje verder zet. Topentertainment van de vertrouwde Hammer-stal.