FILM
Jules Dassin was met titels als Brute Force, The Naked City en Thieves' Highway in de jaren '40 één van de grote wonderkinderen van de Amerikaanse cinema. De cineast, die perfect het concept van de film noir snapte, was echter verplicht om naar Europa te trekken omdat hij op de gevreesde zwarte lijst terecht kwam van Hollywood-mensen waarvan men vermoedde dat ze met het communisme hadden geflirt. Mede dankzij Jean-Pierre Melville maakte hij in Frankrijk de perfecte heistmovie Du Rififi Chez Les Hommes, een film die volop gelauwerd werd op het filmfestival van Cannes in mei 1955, en het was daar dat hij de Griekse actrice Melina Mercouri ontmoette, met wie het meteen klikte. Dassin deelde niet alleen het bed met de Griekse actrice, maar ook maakten ze samen een hele hoop films waaronder Never On Sunday uit 1960, dat nu alleen maar nog wat bekendheid geniet door de gelijknamige titelsong die ingezongen werd door Manos Hadjidakis en waar ze een Oscar voor kreeg. De populairste film met Mercouri was Topkapi, terwijl 10:30 P.M. Summer een flop van jewelste was.

De film is gebaseerd op het boek Ten-Thirty On A Summer Night van Marguerite Duras. Het was gewoon Dassins bedoeling om de film te produceren, want Joseph Losey (maker van pareltjes als The Big Night of de Alain Delon-film Monsieur Klein) zou de film regisseren. De twee kregen echter slaande ruzie en Jules Dassin zat daarna alleen met zijn project.

10:30 P.M. Summer begint met vreemd handgeklap en flamencomuziek, en het is pas in de laatste scène dat je de link kan leggen tussen deze vreemde, bijna morbide openingsscène en de rest van het verhaal. Onmiddellijk daarna is de kijker getuige van een crime passionel. Rodrigo Paestra (Julián Mateos) betrapt in de schuur zijn echtgenote met haar vrijer en koelbloedig worden de twee afgemaakt. In de avond van de nogal sullige klopjacht op de dader arriveren Maria (Melina Mercouri), haar echtgenoot Paul (Peter Finch) en hun dochtertje in de Spaanse stad. Het gezin is vergezeld van de jonge aantrekkelijke Claire (Romy Schneider).

Het thema is een vreemde driehoeksverhouding waar je noch kop noch staart aan kan krijgen. Wel wordt duidelijk dat Paul het liefst van al met Claire de koffer induikt en dat Maria een hopeloos drankorgel is. Qua filmstijl kun je deze korte film (80 minuten!) het best vergelijken met die van Michelangelo Antonioni. Eerder traag dus, hoewel Dassin nooit in zijn buurt komt, want het is alleen maar het acteerspel van Melina Mercouri (ook al is haar rol onuitstaanbaar) en Romy Schneider die deze film weten te redden van de ultieme verveling.

BEELD EN GELUID
Deze titel verscheen bij Limelights onder hun Hollywood Classic Collection. Het voordeel is dat ze heel wat obscure titels het levenslicht lieten zien, het nadeel is dan weer dat het zelden om goede transfers ging en dat is ook niet het geval bij deze MGM-titel. Het valt allemaal wel te bekijken, maar van detailering is geen sprake, en de kleuren ogen echt niet mooi. Voor een film die het van zijn landschappen moet hebben, is dat dan ook geen goede zaak. De geluidsband is een futloze Dolby Surround 2.0, die af en toe eens wakker wordt door wat flamencomuziek.

EXTRA'S
Er valt genoeg over deze film te vertellen, maar helaas mag je naar extra's fluiten.

CONCLUSIE
10:30 P.M. Summer was een dieptepunt voor Jules Dassin, en zo ziet deze bij momenten krampachtige poging om iets te doen als Michelangelo Antonioni er ook uit. Gelukkig redden Melina Mercouri en Romy Schneider nog wat meubelen.