Berry (Egbert Jan Weeber) is een van school getrapte nietsnut, die de tijd doodt door wat rond te hangen in Amsterdam met een bende schoftjes. Zijn vader (Hans Dagelet) spreekt voor de kost stemmen in bij tekenfilmfiguurtjes, en heeft met één van zijn mede-voice overs een affaire. Moeder (Guusje Eybers) probeert haar problemen in de tuin weg te harken; alleen Berry's broer Rein (Joost Claes) schijnt zijn verstand op de juiste plaats te hebben. Berry ontmoet Thera (Katja Schuurman), een paaldanseres in een obscure nachtclub, die ook al eens haar voorgevel uitgebreid tentoon heeft gespreid in het bekende diepte-interviewmagazine Playboy. Ondanks dat ieder weldenkend mens op dergelijke manier om problemen vráágt, laat Berry zich toch door haar verleiden. Het siert hem daarbij dat hij Thera ondanks haar epilepsie-aanvallen niet wil laten stikken. De twee tortelduiven leven van de liefde en van elkaar, en even lijkt het dat Thera haar job voor de jongen wil opgeven. Berry heeft een plannetje uitgedacht waardoor hij enkele goedgelovige mensen enkele duizenden euro's aftroggelt, en samen nemen ze hun intrek in de John en Yoko-suite van het Amsterdamse Hilton, met de bedoeling binnenkort op wereldreis te vertrekken. Er pakken zich echter donkere wolken samen boven het liefdesnestje, zeker wanneer Thera's pooier Ben (Stefan Jürgens) voor de deur staat, en blijkt dat ze nog helemaal niet denkt aan uitstappen uit de porno-industrie. Integendeel.

Korte samenvatting: Bweurk!

Lange samenvatting: Ik tap al eens graag een goede Hollandermop, maar op momenten als deze verdienen onze noorderburen al ons oprecht medeleven. "Vehikel" is nog een te mooie omschrijving voor deze al lang over hun vervaldatum zijnde Oesters Van Nam Kee, een zowel vormelijk, inhoudelijk als wat de garderobe van het Nederlandse soapsterretje Katja Schuurman betreft, weinig om het lijf hebbend niemendalletje, dat blijkbaar vooral moet dienen om deze laatste ook als actrice op het grote scherm te laten renderen, en eens goed langs alle kanten haar borsten te laten zien. Het feit dat er in de doos nog eens een bon voor een gratis exemplaar van een duidelijk op hitsige mannen gericht blad zit, versterkt alleen maar ons vermoeden. Niet dat we iets tegen borsten hebben, natuurlijk, en zeker niet tegen ontblote exemplaren, maar als die als alibi moeten dienen om twee uur dergelijke slappe kost te moeten overbruggen, hoeft het wat ons betreft niet meer. Overigens hadden we vóór deze film nog nooit het genoegen (?) gesmaakt om deze blijkbaar in Nederland blijkbaar fel besproken dame te mogen aanschouwen; achteraf bekeken weten we waarom haar "talent" nog niet tot in Vlaanderen heeft gereikt, en als we ons gezond verstand zouden gebruiken, zouden we een schutkring moeten oprichten voordat er nog meer Oesters Van Nam Kee overwaaien naar het zuiden. Het banale scenario sukkelt van het éne dode punt in het andere, waarbij er verhaallijnen met de haren worden bijgesleurd, zoals het zinloos gedwaal van het hoopje marginalen waarin Berry verzeild is in geraakt, en anderzijds enkele potentiële scenariowendingen die niet worden aangeroerd, zoals Thera's epilepsie. De "acteer"-prestaties zijn belabberd - en de vrijscènes mogelijk nog belabberder - en de enerverende wiebelende camerabewegingen, blijkbaar het nieuwe credo van de moderne regisseur, maken van het bekijken van deze film één lange lijdensweg. Het heftige begin, dat duidelijk geïnspireerd is door Tom Tykwers meesterwerkje Lola Rennt was nochtans veelbelovend, maar eens de langdradige flashbacks beginnen, dwaalt je blik onwillekeurig af naar je horloge. Voor de Vlamingen helpt het bovendien ook al niet erg dat enkele scènes in een zodanig plat Amsterdams dialect worden gesproken dat ze amper te volgen zijn. Er is weliswaar ondertiteling voorzien, maar die is in het Engels - men hoopte blijkbaar nog op een internationale doorbraak ook - en het lijkt ons dan ook redelijk absurd om een Nederlandstalige film met een anderstalig ondertitelingsspoor te gaan bekijken.

BEELD EN GELUID

De film is van een Nederlandstalig Dolby Digital 5.1-spoor en een Dolby Surround 2.0-spoor voorzien, waarbij we het eerste spoor als referentie gebruikten. Afgezien van het feit dat het Amsterdams voor ons soms nauwelijks verstaanbaar was, is de dialoog bij momenten erg stil, zeker in verhouding tot de soms pompend harde muziek. Voor de rest is de geluidstrack wat betreft het genereren van het juiste klanklandschap meer dan adequaat voor de film. Alhoewel de film er in de juiste beeldverhouding op staat, is het beeld niet anamorf, waardoor de scherpte erg in het gedrang komt, en vooral de donkerdere scènes erg te lijden hebben van een gebrek aan detail. Voorts ziet het geheel er nogal grainy uit, met hier en daar een storend artefact (en dan bedoelen we niet de twee "artefacts" van Schuurman). Wat de kleurintensiteit betreft wordt er in deze film nogal met contrasten zoals hevige versus sombere kleuren gewerkt, en dat lijkt ons een bewuste keuze van de regisseur geweest te zijn. Alleen is er in de meer sombere scènes af en toe een duidelijke oververzadiging aan groen te merken.

EXTRA'S
Dit schijfje is van een redelijke portie extra's voorzien. Als eerste vinden we een trailer terug, gevolgd door een making of-documentaire van twintig minuten, waarin cast en crew onder meer de casting en de evolutie van het filmen worden toegelicht, en voor de liefhebbers wordt getoond hoe Katja Schuurman heeft leren paaldansen. In een tweede making-of filmpje van tien minuten uit het VPRO-filmprogramma Stardust vertellen schrijver Kees Van Beijnum en scenarist Hans De Wolf over de verfilming van hun werk. Wie er dan nog niet genoeg van heeft, kan dan nog twaalf minuten verwijderde scènes bekijken, al dan niet voorzien van commentaar van regisseur Pollo de Pimentel en Katja Schuurman, en zes minuten bloopers. Waarom deze laatste twee wél anamorfisch op de schijf zijn gezet en de film zelf niet, is ons een raadsel. Een muziekvideo rondt het geheel af. Al bij al zijn dit betere extra's dan de film zelf verdient.

CONCLUSIE
Afgezien van mensen die kicken op de rondingen van Katja Schuurman kunnen we deze Oesters Van Nam Kee niet echt als een aanrader bestempelen, noch op inhoudelijk, noch op technisch vlak. Geef ons maar liever een verse pan mosselen en een frisse pint. Oesters Van Nam Kee niet echt als een aanrader bestempelen, noch op inhoudelijk, noch op technisch vlak. Geef ons liever een verse pan mosselen en een frisse pint.