FILM
Niet veel mensen weten het, maar zonder The Omen was er waarschijnlijk ook geen Star Wars geweest. De Fox-studio zat in het midden van de jaren '70 immers zo diep in het financieel slop dat men geen geld meer had om George Lucas zijn ruimte-epos te laten afwerken. Door een reclamecampagne waar heel wat andere studio’s jaloers van zouden worden pakte het echter anders uit en werd The Omen een wereldwijs succes. Hoewel de erfenis bijna teniet werd gedaan door slechte sequels, blijft het origineel uit 1976 één van de ijzersterkte horrorfilms aller tijden. Een benaming waar niet iedereen even tevreden over was, zeker niet Gregory Peck die het als thriller verkoos, maar het relaas van het duivelskind past perfect in het rijtje van Rosemary’s Baby en The Exorcist. Dat de film bij Fox geraakte, was overigens ook niet zo vanzelfsprekend, want het lag jarenlang op de plank bij Warner, maar toen de studio besliste om nog maar eens de release tegen te houden omdat ze voor de sequel van The Exorcist kozen, klopte regisseur Richard Donner bij Alan Ladd Jr. aan die op dat moment de grote baas was van Fox. De rest is geschiedenis.




Voor Donner werd The Omen een hele ommezwaai. De man was een maker van afleveringen van TV-reeksen zoals The Fugitive, The Man from U.N.C.L.E., Kojak en The Twilight Zone (waaronder de spraakmakende aflevering Nightmare At 20,000 Feet met William Shatner), maar op filmvlak ging het allesbehalve vlotjes. Zijn eerste film X-15 met Charles Bronson en Mary Tyler Moore was een flop van jewelste, en Salt And Pepper uit 1968 met Sammy Davis Jr. (die nochtans razend popular was) ging eveneens de mist in waardoor Donner heel wat jaren moest wachten vooraleer hij nog een kans kreeg in de filmindustrie.




The Omen bracht daar veel verandering in, hoewel kwatongen beweren dat het succes van de film grotendeels te danken was aan The Exorcist. Satanskinderen scoorden nu eenmaal goed, en los daarvan is The Omen een zeer solide bovennatuurlijke thriller met suspense en een briljante cast. Op papier staat dat Gregory Peck de eerste keuze was, maar in de wandelgangen wordt beweert dat men de rol eerst voorlegde aan Charles Bronson en Charlton Heston, maar die zagen er niets in. Ook William Holden weigerde het aanbod omdat hij geen zin had om de rol van een kindermoordenaar te spelen, hoewel hij wel de hoofdrol zou vertolken in de sequel. Peck was een gewaagde keuze, niet alleen omdat sommigen dachten dat hij iets te stijf zou zijn voor deze rol, maar ook omdat hij net zijn eigen zoon had verloren door zelfmoord. Pecks agent drong er echter op aan om het script toch naar hem op te sturen, en die was meteen verkocht. Peck wist dat het om een relatief goedkope film ging, en verlaagde daarom zijn salaris in ruil voor een percentage op de bioscoopinkomsten waardoor The Omen de film werd die hem het meest geld op de bankrekening bracht. Als tegenspeelster was er Lee Remick, een nu wat vergeten actrice maar in het midden van de jaren '70 nog een populaire dame. Ook moest men het ideale duivelskind vinden en dat deed men via een casting. De jonge Harvey Spencer Stephens sprong er meteen boven uit, omdat de kinderen de opdracht kregen om (net zoals ze dat in de film moesten doen) een persoon aan te vallen. De kleine Harvey deed dat door Donner brutaal in het kruis te schoppen, waardoor hij onmiddellijk de hoofdrol beet had.




Peck speelt de rol van de Amerikaanse diplomaat Robert Thorn, die samen met zijn vrouw Katherine (Lee Remick) in Rome verblijft. De film begint met een scène waarin Thorn te horen krijgt dat zijn zoon is gestorven tijdens de bevalling. De ziekenhuisaalmoezenier haalt Robert echter over om een baby te adopteren wiens moeder net stierf, en dat zonder dat hij het aan zijn vrouw vertelt. Robert stemt in met het voorstel, en de ouders geven het ventje de naam Damien. Vijf jaar later wordt Robert ambassadeur en verblijft hij in Londen, ondertussen gebeuren er allerlei mysterieuze ongevallen. Als de oppas zich tijdens Damiens vijfde verjaardagsfeestje ophangt, komt onverwachts de nieuwe gouvernante mevrouw Baylock (Billie Whitelaw) langs.

Het sterkste punt is dat The Omen ongelooflijk realistisch overkomt, iets wat maar weinig voorkomt in dit soort films. Dat komt onder meer door de klassieke regie en dito vertolkingen, maar ook omdat Donner zich weet te beheersen, ofschoon er heel wat angstaanjagende momenten in de film zitten, die nog eens extra aangezwengeld worden door de diabolische muziek van Jerry Goldsmith.




BEELD EN GELUID
Alhoewel deze Blu-ray een zeer verzorgde transfer heeft, merk je de finesse ervan niet altijd op omdat de film qua kleuren een iewat oubollige indruk heeft. Flamboyante kleuren hoef je hier niet te verwachten, wel oogt alles eerder grijs. De detailvoering is mooi, maar ook hier moet je je aan niet al te veel verwachten. De soundtrack is een DTS-HD MA 5.1 met een mooie balans tussen de dialogen en de fenomenale, bombastische score van Goldsmith. Net zoals het beeld is ook de geluidsband een tikkeltje ouderwets met geluidseffecten die net iets te overdreven zijn om realistisch over te komen.




EXTRA’S
Meestal zijn de Fox-releases karig met bonusmateriaal, maar The Omen zit er barstensvol van. Voor de soundtrackliefhebbers is er een aparte indrukwekkende en baanbrekende muziekscore van Jerry Goldsmith die je in Dolby Digital 5.1 kan beluisteren. Fans van commentaarbanden hebben geluk want hier staan er drie op. Eén met regisseur Richard Donner en editor Stuart Baird, een ander is ook met Donner maar dan met scenarist Brian Helgeland die o.a. Man On Fire en Payback schreef, en tenslotte is er ook nog één met een paar filmhistorici. In Richard Donner On The Omen vertelt de regisseur in een kwartiertje tijd allerlei weetjes over de film, onder meer over de zeer effectieve marketing die ervoor zorgde dat de film zo’n succes was. Via The Omen Revelations kun je de film bekijken met een triviatrack, waarbij je in een apart scherm kan zien hoe bepaalde scènes tot stand zijn gekomen. Wie nog meer van de regisseur wil horen, kan de film met een introductie bekijken en er is ook nog een weggelaten scène die voorzien is van een commentaar van Donner. In het 46 minuten durende 666: The Omen Revealed heeft men het over het theologische aspect van deze thriller. Screenwriter's Notebook is een kwartier durende babbel met scenarist David Seltzer. In An Appreciation: Wes Craven on The Omen legt de beroemde horrorregisseur uit waarom deze blockbuster zo baanbrekend was. The Omen Legacy is een 100 minuten durende documentaire die het heeft over de saga en de vele referenties naar de Bijbel en de vele vervloekingen waarmee de film af te rekenen had. Nog meer van die vervloekingen (al of niet waar) zijn samen gepropt in het eerder korte Curse or Coincidence. Naast de gebruikelijke trailer is er tenslotte ook nog Jerry Goldsmith on The Omen Score waarin de beroemde componist die terugblikt op zijn score.

CONCLUSIE
Meer dan 40 jaar na datum blijft The Omen nog uiterst goed overeind staan en doet hij zijn naam als horror-classic alle eer aan. Komt daarbij nog dat deze uiterst prima film vol gesjouwd zit met extra’s die de film vanuit alle mogelijke hoeken belicht.