FILM
Vorig jaar was Lady Di weer helemaal in, en daar had de Netflix-serie The Crown veel mee te maken, maar er was ook nog Spencer met Kristen Stewart. De actrice werd met bloemen overladen voor haar vertolking die volgens Di's bodyguard wel zeer dicht aanleunde bij de echte prinses, en er werd zelfs eventjes gefluisterd dat ze de gedoodverfde kandidate was voor een Oscar. Stewart antwoordde er droogjes op, geheel volgens haar eigen stijl, dat, indien ze het beeldje kreeg, de Academy die mocht steken op een plaats waar de zon nooit schijnt. Over Stewart is er al veel inkt gevloeid, maar toch moet zelfs de grootste vijand toegeven dat ze één van de meest imponerende actrices van deze generatie is, die er keer op keer in slaagt om een film naar haar hand te zetten. Dat doet ze ook in Spencer, ofschoon dat deels komt door regisseur Pablo Larraín, die eerder al Natalie Portman liet schitteren als Jackie Kennedy. Spencer speelt zich af als een koninklijk familiefeestje, maar de camera heeft alleen maar oog voor Diana. De rest van de royals is onbelangrijke achtergrond, net zoals dat destijds voor de paparazzi was die alleen maar Di in hun lens wilden.




Het leven van Diana is droomvoer voor de perfecte blockbuster (kijk gewoon naar de kijkcijfers van The Crown), maar de Chileense regisseur had absoluut geen zin in een traditionele biopic, en volgt het Britse koningshuis tijdens het kerstweekend van 1991, waarbij het voor alle omstaanders duidelijk wordt dat het doek definitief is gevallen over het huwelijk tussen Di en prins Charles. Diana botst er niet alleen op de strenge regels die er moeten voor zorgen dat de fotografen niet kunnen binnengluren (de gordijnen worden dan ook met nietjes dichtgedaan), maar ook met zichzelf. Dat laatste levert een luguber stukje cinema op, waarin Di zichzelf als een weerspiegeling ziet van Anne Boleyn, de tweede echtgenote van Henry VIII, die er vrede moest mee nemen dat haar man ook het bed indook met haar zuster. Het is een gedeelte dat niet altijd even goed werkt, maar het toont duidelijk de demonen aan waar Di mee worstelde.




Spencer is dan ook meer dan een tour de force van Kristen Stewart, niet alleen omdat het tegengewicht gedragen wordt door een perfect spelende Timothy Spall als de watcher, maar ook omdat dit een film is die gedraaid is door een regisseur die een eigen stempel wil drukken, iets wat gemist werd in de onderschatte versie met Naomi Watts. Pablo Larraín zoekt soms de symmetrie-waanzin van Wes Anderson op, vooral in de eerste tien minuten die doen denken aan The Shining van Kubrick. Spencer is een film die niet vies is van symboliek, en een extra elan krijgt door de perfecte jazzy score van Johnny Greenwood, die meer en meer de belangrijkste filmcomponist van de laatste jaren aan het worden is. Spencer zal zonder twijfel mensen ontgoochelen, maar zij die zich laten meesleuren door deze wervelwind wacht een boeiende trip.

BEELD EN GELUID
Normaal zijn we zeer tevreden over de schijfjes die The Searchers uitbrengen, maar Spencer is bij momenten toch een dumper. Het is niet alleen de release van The Searchers die eronder lijdt want volgens www.blu-ray.com heeft ook de Amerikaanse disk net als deze last van veel filmgrain. Het is ons niet meteen duidelijk of dat nu wel of niet de wens was van regisseur Larraín, maar hoewel bepaalde scènes loepzuiver zijn, worden andere fragmenten zeer korrelig, wat je bijvoorbeeld perfect ziet in een zwarte jas die door de filmgrain een witte schijn krijgt. De detailering is soms vaak zoek, waardoor deze Blu-ray er bij momenten eerder als een verzorgde dvd uitziet. De geluidsband is dan weer een krachtige DTS-HD MA 5.1 met veel omgevingseffecten (zowel in de keuken als de buitenopnames) en met een onvergetelijke score van Johnny Greenwood.




EXTRA'S
Helaas vind je op deze disk geen extra's, het is nochtans een film waar heel veel over te vertellen valt.

CONCLUSIE
Spencer vertelt een fictieve dag uit het leven van Lady Diana, een rol die briljant wordt vertolkt door Kristen Stewart en hiermee zeer dicht in de buurt komt van de echte prinses. Maar de film is ook een meesterwerk van Pablo Larraín die op de film een wel een zeer eigen(zinnige) stempel drukt.