Danny is echter een rat, die door twee flikken, Gus Morgan (Doug Hutchison) en Al Garcetti (Anthony LaPaglia) regelmatig wordt uitgehoord over het milieu, waarna de twee "gepaste acties" ondernemen. Het wordt Danny echter te heet onder de voeten wanneer hij de bazen van het Colombiaans drugskartel tegen de kar heeft gereden. Hij wil nog één grote slag slaan vooraleer hij de benen neemt, en wil als tussenpersoon een enorme deal opzetten voor de legendarische dealer Pooh-Bear (Vincent D'Onofrio), die zijn rare bijnaam dankt aan het feit dat hij zijn eigen neus heeft kapotgesnoven. Maar er is meer aan de hand: Danny's echte naam is Tom Van Allen, en hij is opzettelijk het milieu ingedoken om de moordenaars van zijn vrouw Liz (Chandra West) te vinden, die bij een "opruiming" van een meth-labo door twee ongure types met bivakmutsen is doodgeschoten. Tom/Danny is bereid om tot het uiterste te gaan om de schuldigen te vinden, maar hij wil eerst absolute zekerheid over de identiteit van de moordenaars. Tussendoor probeert hij ook nog zijn mishandelde overbuurvrouw Colette (Deborah Kara Unger) te beschermen tegen haar gewelddadige vriendje Quincy (Luiz Guzmán).


The Salton Sea is een zeer geschifte film, met de nodige hyper-geschifte drugtrip-scènes, maar al bij al ook een scenario dat tegen het einde aan mooi in de plooi valt. Regisseur D.J. Caruso is wel duidelijk zijn mosterd gaan halen bij andere junkfilms zoals Trainspotting en Traffic, en voor de flashbackstructuur is hij zelfs een klein beetje leentjebuur gaan spelen bij Christopher Nolan's Memento, omdat ook hier de stukjes van de puzzel maar geleidelijk in elkaar passen. Maar door zijn gevarieerde en getalenteerde cast kan hij toch een complex maar interessant verhaal ten berde brengen, ondersteund door een erg originele fotografie en bij wijlen bizarre stukjes dialoog. Alleen Val Kilmer acteert in deze prent duidelijk onder zijn niveau, want in zijn rol als engel des wrakes kan hij ons niet overtuigen. Vooral de kleurrijke bijrollen zoals de compleet krankzinnige Vincent D'Onofrio en een kleine bijrol voor Meatloaf brengen de film volledig op smaak.

BEELD EN GELUID
D.J. Caruso experimenteert in deze film met het contrast tussen de psychedelische drugtrips van zijn personages, en de grauwe werkelijkheid die daarmee hoort te contrasteren. Een goede beeldkwaliteit is voor een optimale beleving van deze film dan ook van primordiaal belang, en gelukkig kunnen we vaststellen dat we wat dat betreft op onze twee oren kunnen slapen. We krijgen hier een volledig ruisvrij beeld, met stabiele kleuren, misschien af en toe een klein compressiefoutje, maar over het geheel genomen een zeer scherpe transfer. Af en toe is er een klein beetje edge enhancement zichtbaar. Ook de Dolby Digital 5.1-geluidstrack is zeer evenwichtig, met een goede spreiding, actief gebruik van de subwoofer waar nodig, en een heldere dialoog. Vooral in de eindscène, waar we om begrijpelijke redenen niet veel inhoudelijks over kwijt willen, heeft de geluidstrack ons zeer kunnen bekoren.