FILM
Het blijft voor heel wat Belgen een bittere pil om te slikken, maar heel wat buitenlanders zien Hercule Poirot nog altijd als de bekendste Belg. Dat het Agatha Christie-personage nog steeds één van de meest iconische detectiveverhalen oplevert, staat buiten kijf, en dat zie je zonder meer aan de niet te stoppen vloed van televisiefilms, series en films. Na het vrij matige Murder On The Orient Express waagt Kenneth Branagh zich met Death On The Nile wederom aan een Poirot-film die het amper een paar weken in de bioscoopzalen uithield, ofschoon de zwarte piet slim werd doorgeschoven naar de covid 19-pandemie, en ook een tikkeltje naar de heisa rond Armie Hammer, die blijkbaar wel iets in kannibalisme ziet.




In 1978 maakte John Guillermin al een versie van Death On The Nile waarin Poirot toen nogal statisch vertolkt werd door Peter Ustinov. Wie niet tuk is om dit verhaal opnieuw te gaan herkauwen, kunnen we alvast geruststellen, want er wordt een serieus loopje genomen met het originele boek. Om de plot wat minder verwarrend te maken, werden heel wat personages uit de roman geschrapt of aangepast. Zelfs het personage van Poirot werd grondig veranderd, en dat al in de proloog. In zwart-witbeelden zien we immers hoe Poirot (Kenneth Branagh) tijdens de Eerste Wereldoorlog bij het Belgische leger strijdt tijdens de Slag Om De IJzer, waarmee we te weten komen waarom de man zo’n opmerkelijke snor draagt. Zelf hebben we de boeken niet gelezen, maar volgens mensen die het allemaal kunnen weten, druist dit verzinsel compleet in tegen de literaire canon van Christie.




Was Murder On The Orient Express een veel te drukke film, dan kiest Branagh voor deze adaptie voor een compleet andere richting want langzamer (en vooral ouderwetser) dan dit kan het niet. Zo’n aanpak heeft wel een charme die haaks staat op bijvoorbeeld het MCU-universum dat alleen nog de neuroten kunnen snappen, anderzijds heeft dit ook een gedateerde film tot gevolg, die nog eens aangedikt wordt door de stroperige Disney-stempel (Fox is Disney) die alles net iets te sympathiek maakt. Er vallen wel doden, maar de schurken hebben door hun cartooneske uitstraling een veel te grote aaibaarheidsfactor. En om het allemaal volledig Disney te maken, krijg je overbodige details die het geheel geen eer aandoen, zoals bijvoorbeeld de CGI-krokodillen die een voorbijvliegende duif oppeuzelen.

Het oorspronkelijke verhaal werd in 1937 door Agatha Christie neergepend en herschreven door Michael Green die het tot een kant-en-klaar politiek correct Disney-product omtoverde, met adembenemende decors die zo artificieel zijn dat je denkt dat de film in Disneyland is opgenomen in plaats van in Egypte. Alles is tot in de puntjes gekunsteld, toch kan je er niet onderuit door weer maar eens te moeten toegeven dat ze het bij Disney visueel weeral eens mooi voor elkaar hebben gekregen.




Net zoals alle andere Agatha Christie-verfilmingen heeft ook Death On The Nile met Kenneth Branagh, Gal Gadot, Armie Hammer, Emma Mackey, Russell Brand, Tom Bateman, Annette Bening, Rose Leslie, Ali Fazal, Jennifer Saunders en Dawn French een cast aan boord om van weg te duizelen. Het enige minpuntje is dat ze één voor één verzanden in stijlvol meubilair. De dialogen stellen niks voor, en ook het mysterie an sich is te ontgoochelend, wat enerzijds komt door het Poirot-typetje, dat net iets te clever is om er een spannend verhaal van te maken. De runtime van twee uur wordt netjes opgedeeld in twee stukken. In het eerste (en overduidelijke betere) deel worden de personages één voor één voorgesteld, terwijl je in het tweede gedeelte de fameuze ontknoping krijgt, die zo vliegensvlug afgehaspeld wordt dat je als kijker nooit de kans krijgt om zelf deel uit te maken van het speurwerk, waardoor het allemaal veel te dicht in de buurt komt van louter aapjes kijken.




BEELD EN GELUID
Deze film is in diverse versies te krijgen en aangezien je op elk van hun Engelse ondertitels hebt, kijk je maar beter de kat uit de boom voor de betere prijs, want die kan serieus van land tot land verschillen, wat meteen verklaart waarom wij voor de Duitse versie kozen. Disney (ook al is het verpakt als 20th Century Fox) kan je wel terecht met de vinger wijzen dat ze door hun hebzucht en veel te enge politieke visie het filmlandschap volledig willen inpalmen, feit is wel dat hun releases uitblinken in kwaliteit, en dat is ook het geval voor dit detectivevehikel. De detaillering in de kostuums en de huidtextuur is onberispelijk perfect, terwijl de film omgeven is (of zo je wil, gevangen zit) in kunstmatige decors die er even gekunsteld (maar stralend mooi) uitzien als de puddingdessertjes van de Albert Heijn. De Egyptische decors zien er ronduit fantastisch uit. De geluidsband is een eveneens perfecte DTS-HD MA 7.1 die naast een pak swingende bluesrocknummers bol staat van effecten, zoals het kolkende water of achtergrondgeluiden, die deze film de nodige body geven. Dit maar om te zeggen dat de hoge scores die deze release krijgt te danken zijn aan de technische kwaliteiten.




EXTRA’S
Zoals te verwachten is bij dit soort releases zijn de extra’s niet meer dan voorgekauwde promopraatjes waaraan je eigenlijk niks hebt. Qua lengte scoort Death on the Novel: Novel to Film met zijn vijftien minuten het best en naast wat scènes zie je interviews met Kenneth Branagh en Michael Green die de transformatie van boek naar script blootleggen. In het vijf minuten durende Agatha Christie: Travel Can Be Murder komt Dr. John Curran aan bod, die door heel wat mensen aangeduid wordt als de Agatha Christie-kenner par excellence. In het 11 minuten durende Design On The Nile heeft men het vanzelfsprekend over het design van de film. In Branagh / Poirot bewieroken zowel producer Judy Hofflund als Gal Gadot de heer Branagh omdat hij zowel de hoofdrolspeler als de regisseur is. Tenslotte is er naast een trailer nog een tiental minuten aan weggelaten scènes te zien.

CONCLUSIE
Death On The Nile ziet er weliswaar oogverblindend mooi uit, maar het is niet meer dan een peperdure verpakking waarin Poirot op een weinig interessante manier een moordenaar moet zien te vinden. Branagh kiest voor een speelse, maar vooral oerklassieke aanpak die in schril contrast staat met pakweg Knives Out.