FILM
Regisseur Stephen Hopkins heeft in deze film geprobeerd om de jaren gelijknamige jaren '60-reeks nieuw leven in te blazen, en er een hedendaags (ecologisch) tintje aan te geven. De oorspronkelijke reeks ging over de familie Robinson, (vader, moeder, twee doch­ters en een zoon, vergezeld van een piloot en een vijandige verstekeling) verdwaal­de ruimte­reizi­gers die van planeet tot planeet zwer­ven en daar allerlei avon­turen meema­ken. Ge­sneden koek voor een door­snee familiereeks. Netflix stak de reeks in 2018 in een modern kleedje, maar we gaan even naar de film uit 1998.




De film is alleszins een beetje zwaarder van thema: het verhaal begint op Aarde ergens in de tweede helft van de 21e eeuw. De natuurlijke rijkdommen van de planeet zijn bijna uitgeput, en de mens­heid heeft geen twintig jaar meer. Alleen weet de grote massa dat niet, en diegenen die het wel weten, zoals professor John Robinson (William Hurt) en zijn vrouw Maureen (Mimi Rogers), werken koortsachtig aan een sterrenpoort. Met deze sterrenpoort moeten ze een hypertoegang creeren naar Alpha Prime, een nabije ster met een planeet die eventueel in aan­merking zou kunnen komen voor kolonisatie. Enige voorwaarde is dat er ter plekke een tweede sterrenpoort wordt gebouwd. Professor Robinson heeft zich vrijwillig opgegeven om in een soort winterslaap met het ruimteschip Jupiter 2 de eenmalige reis van tien jaar te maken en ter plekke de tweede poort te gaan bouwen. Als voorwaarde heeft hij gesteld dat zijn gezin ook mee mag. De oudste dochter, Judy (Heather Graham), is in de voetsporen van haar vader getreden, en is ook wetenschapper. De middelste dochter, Penny (Lacey Chabert), is een puber in volle puberteitscrisis, die het maar niks vindt om haar vrienden achter te laten. Jongste zoon Will (Jack Johnson) vindt dat hij te weinig aandacht krijgt van zijn vader voor zijn bouw van robots. Verder wordt als piloot majoor Don West (Matt Leblanc) gerekruteerd.




Een mafiose organisatie, die munt tracht te slaan uit het verkopen van de laatste natuurlij­ke rijkdommen van de Aarde, en al verschillende pogingen heeft ondernomen om de hypergate te vernielen, stuurt saboteur Dr. Zachary Smith (Gary Oldman) om de Jupiter 2 onklaar te maken voor vertrek, en om zich tegelijkertijd van deze lastige getuige te ont­doen (en hem niet te moeten betalen), proberen ze hem te elimineren vooraleer hij het schip kan verlaten. Dit mislukt, maar Smith zit als blinde passagier mee op het schip.




Wanneer de bemanning goed en wel vertrokken is, en in cryogene toestand de reis begint, beginnen de sabotages van Smith zich te activeren. Het schip wordt onbestuurbaar, de bemanning wordt gewekt, en hun enige redmiddel is een wilde sprong in de hypergate, niet wetend waar (en wanneer) ze gaan terecht komen. Na de sprong bevinden ze zich dan ook in een voor hen onbekend en buitengewoon vijandig deel van de ruimte. Smith wordt overmeesterd, en op hun zoektocht vindt de familie Robinson de overblijfselen van een reddingssloep die was uitgestuurd om hen te redden; hieruit blijkt dat ze niet alleen in de ruimte zijn geslingerd, maar ook in de toekomst. De bemanning van het reddingsschip schijnt echter een vreselijke dood gestorven te zijn; wanneer ze op verkenningstocht in het schip zijn, worden de Robinsons aangevallen door een soort metalen ruimtespinnen, die in vacuum kunnen leven. Noodgedwongen blazen ze de aftocht naar de Jupiter 2, en om de spinnen uit te schakelen, torpederen ze het andere schip. Door de schokgolf wordt hun eigen schip op een ijsplaneet neergeworpen. De ijsplaneet blijkt ontstabiel door een soort singulariteit in het tijd-ruimte-continuum, en een race tegen de tijd begint om het schip te herstellen. Dr. Smith profiteert echter van de situatie om zijn sabotageplannen te proberen te ­ver­vol­le­digen.




Het scenario van de film rammelt hier en daar: de film kent een blitzstart, maar vooral naar het einde toe zitten er toch wel een paar heel onlogische plotwendingen in. Ook wordt er in de tweede helft van de film nagenoeg geen gewag meer gemaakt van hun oorspronkelijke missie, namelijk de zoektocht naar Alpha Prime. Er wordt daarentegen te zeer gefocust op de obligate romance tussen dochter Judy en piloot Don West, een ro­mance ­die echter even onderkoeld blijft als een zak diepvrieskroketten.




Twee dingen houden de film echter overeind: de special effects, die meer dan okee zijn, vooral de mechanische spinnen zijn danig goed gemaakt, en de puike acteerprestatie van Gary Old­man, die het patent heeft op dit soort gees­tes­ge­stoorde maniakale saboteurs (zie ook The Fifth Ele­ment).

BEELD EN GELUID
We vergeten even de dvd die RCV en focussen ons op deze re-release van Warner. Om te beginnen is het weer spijtig dat Warner een kans gemist heeft om deze schijf in onze contreien uit te brengen, wat eenvoudig had gekund door het toevoegen van een extra ondertitelingsspoor, maar in dit geval zal het waarschijnlijker zijn dat Warner in de Benelux de rechten niet heeft. We krijgen een deftige HD-transfer waarin veel aandacht wordt besteed aan de speciale effecten, die wonderwel de tand des tijds grotendeels hebben doorstaan, maar de ouderdom kan niet helemaal onder stoelen of banken worden weggestoken. Vooral de CGI-buitenaardse aap Blawp lijkt eerder op een mislukt animatie-experiment, en ook de [spoiler]spingedaante van dr. Smith[/spoiler] ziet eruit alsof die recht uit The Lawnmower Man komt, wat voor alle duidelijkheid géén goede referentie is. Wel geslaagd is het interieur van het schip, dat er eerst haast steriel uitziet, maar meer en meer een boeltje wordt naarmate de sabotage-acties van dr. Smith succes kennen. Hier en daar mocht het beeld iets minder soft geweest zijn, maar voor een film die intussen al zo'n kwarteeuw oud is, is de transfer alleszins aanvaardbaar. Er werd ook een nieuwe DTS-HD MA 5.1-mix gemaakt die alleszins zeer agressief en ruimtelijk is, met veel surrounds en veel bas, en een goede claustrofobische recreatie van bijvoorbeeld het verlaten ruimteschip Proteus dat onze onfortuinlijke avonturiers moeten onderzoeken.




EXTRA'S
De extra's verschillen nogal wat van die op de dvd. Er is niet één, maar er zijn twee audiocommentaartracks; de eerste werd ingesproken door regisseur Stephen Hopkins en scenarist Akiva Goldsman, die ons duidelijk proberen te maken hoe ze de reeks uit de jaren zestig naar een moderne versie hebben vertaald. De tweede track is ingesproken door visual effects-supervisor Angus Bickerton, visual effects-producer Lauren Ritchie, director of photography Peter Levy, editor Ray Lovejoy en producente Carla Fry, en het zal u allicht niet verbazen dat deze vooral de speciale effecten van de film in de verf zetten. Merk op dat de deelnemers hier apart werden opgenomen en achteraf samengevoegd, maar met de editing van deze track zit het wel snor. In de documentaire Building the Special Effects (15:56) worden de 767 special effect-shots nog wat meer tegen het licht gehouden door visual effects-supervisor Angus Bickerton, animatics-supervisor Mac Wilson, en computer graphics-supervisor Lee Danskin. Er volgt een videoclip (3:25) van het "Lost In Space"-thema door Apollo Four Forty, een pakketje verwijderde scènes (11:47) in SD en een trailer (1:33). Dan is er nog een documentaire The Future of Space Travel (9:49) waarin vooral wat wordt gefilosofeerd over de mogelijkheid de ruimte te exploiteren eens de natuurlijke rijkdommen op aarde op zijn, en een documentaire Q&A with Original Cast - TV Years (7:35) waarin de cast van de originele televisieserie de geschiedenis van de reeks bespreken.

CONCLUSIE
Lost In Space begint, eerder dan sciencefiction, voer voor nostalgici te worden. Ja, zo oud zijn we al intussen. Als je er de ongeloofwaardige plotwen­dingen voor lief bijneemt, is de film in zijn algemeenheid zeker niet slecht te noemen, maar voor baanbrekende SF in plaats van deze eerder familievriendelijke variant, moet u elders wezen.