FILM
Tachtig minuten verloren tijd, andere woorden kunnen we niet verzinnen voor Confession, dat wel eens de slechtste film van dit jaar zou kunnen worden. Na afloop heb je een gevoel van "wat heb ik hier nu weer gezien?", maar dan niet omdat het om één of andere Lynchiaanse mindfuck gaat, wel omdat dit het ideale voorbeeld is om op een filmschool aan studenten te tonen hoe je een film niet moet regisseren.




Hoe men aan het nodige budget is geraakt om dit gedrocht te financieren is een mysterie op zich. De titel moet je immers heel letterlijk nemen, want hier gaat het dus tachtig minuten lang om een biecht. Van de biechtstoel zijn we gelukkig gespaard gebleven, wel zit je anderhalf uur in de kerk, en dan nog wel de hele tijd met een spuuglelijk blauw licht. Normaal verwacht je in een film dat het verleden van een personage getoond wordt via flashbacks, maar in dit misbaksel vertelt de schutter Victor (ongelooflijk saai vertolkt door Stephen Moyer die je misschien kent uit True Blood) zijn hele verhaal aan priester Peter (karakterkop Colm Meaney). Gaandeweg kom je te weten dat de kerkvader op één of andere manier betrokken is bij de dood van Victors dochter en echtgenote, en is het duidelijk dat Victor, die door een schotwond ten dode is opgeschreven, nog de laatste rekening komt vereffenen. Om de verveling te doorbreken zit er ook nog een derde persoon in de kerk, de agente Willow, inspiratieloos vertolkt door Clare-Hope Ashitey, die ooit nog schitterde in Children Of Men, maar daarna bijna niets meer van zich liet horen.

Regisseur David Beton (de naam alleen al doet het ergste vrezen) weet misschien wat hij moet doen om geld voor een film te verzamelen, er iets zinnigs meedoen is een andere zaak. Zelfs na twintig minuten vervelend gebabbel heb je als kijker niet eens door waarover het allemaal gaat. Beton, die deze rommel zelf schreef, gaat er wellicht vanuit dat het clever is om de kijker in een mysterieuze roes te laten, alleen is hij vergeten dat je met deze larie je publiek ook laat indommelen. Het is dan ook aftellen naar de verlossende minuut die de end credits aankondigen. Vanzelfsprekend hebben we niks tegen een misdaadverhaal dat in elkaar geflanst wordt met het minimum aan middelen, alleen heeft Confession alle troeven om uit pure ellende je televisietoestel in elkaar te timmeren, en dat kan nooit de bedoeling van een avondje film zijn.




BEELD EN GELUID
We gaan ervan uit dat deze klerezooi niet al te veel geld heeft gekost en dat zie je op deze transfer. Waarom mensen extra geld zouden moeten uitgeven om deze knoeiboel op Blu-ray te bezitten, is ons, op het blauwe doosje na, niet onmiddellijk duidelijk. Een korrelig, vaak spuuglelijk beeld, en om de één of andere reden vond David Beton het een ingenieus idee om zijn film volledig met een blauw lichtpatroon op te nemen. Nu ja, niets aan deze film klinkt logisch.

EXTRA’S
Gelukkig zijn we gespaard gebleven van extra’s.

CONCLUSIE
Het grote raadsel achter deze janboel is voor welk publiek die gemaakt is. Een snertverhaal dat onnodig ingewikkeld wordt gebracht, en in feite te herleiden valt tot drie of twee zinnen, een misdaadverhaal dat zich anderhalf uur in dezelfde setting afspeelt (en dan nog in een kerk) en een slaapwekkende regie.