FILM
Harry Potter (Daniel Radcliffe) is nog niet bekomen van de moord op Cedric Diggory (Robert Pattinson) (zie Harry Potter And The Goblet Of Fire) wanneer hem een sanctie boven het hoofd hangt omdat hij magie heeft gebruikt in de Muggle-wereld, wanneer hij twee Dementors het hoofd heeft geboden. Zijn tribunaal wordt voorgezeten door minister Cornelius Fudge (Robert Hardy), die categoriek blijft ontkennen dat heer Voldemort (Ralph Fiennes) terug uit de doden is opgestaan, maar dankzij het pleidooi van Harry's mentor Dumbledore (Michael Gambon) wordt hij vrijgepleit. Dumbledore ligt door de smeercampagne van Fudge zelf onder vuur, en Fudge stuurt zijn mannetje - of beter gezegd, zijn vrouwtje - vooruit om de orde op Hogwarts te herstellen: de vreselijke controlefreak Dolores Umbridge (Imelda Staunton) krijgt de leerstoel Verweer tegen de Duistere Kunsten toegewezen. Umbridge doet al het nodige om Dumbledore in de gracht te rijden en zelf de controle over Hogwarts over te nemen.




Harry heeft echter intussen een vergadering bijgewoond van de Orde van de Feniks, een eertijds door Dumbledore in het leven geroepen geheim genootschap dat nu wordt voorgezeten door Sirius Black (Gary Oldman), in een poging alle krachten tegen Voldemort te bundelen. Omdat Umbridge niet gelooft in praktijklessen, en meent dat alle kennis over Verweer tegen de Duistere Kunsten uit een dummies-boek kan komen, richt Harry in het geheim een studentenvergadering op, de Army of Dumbledore, waarin hij zijn medestudenten de nodige toverspreuken bijbrengt die Umbridge net op school verboden heeft. Iemand die Harry zeer nauw aan het hart ligt, zal hem echter verraden. Alsof de crisis nog niet erg genoeg is, ontsnappen er ook nog tien gevangenen uit Azkaban, waaronder de zeer gevaarlijke nicht van Sirius Black, Bellatrix Lestrange (Helena Bonham Carter).




Het regisseren van een Harry Potter-film moet geen lolletje zijn. Miljoenen fans kijken je op de vingers, klaar om je bij de minste ongeregeldheid meedogenloos neer te sabelen. Het minste variatie aanbrengen aan het script en je hebt dan ook nog eens Joanne Rowling die in je nek komt hijgen. En toch moet je je eigen visie op de film doordrukken, of je krijgt de reputatie een kleurloos regisseur te zijn, die zijn visie op de film niet kan overbrengen. De acteurs daarentegen hebben het makkelijk: of ze nu een goed of slecht personage neerzetten, zo lang ze zich een beetje kunnen inleven in het boek (en wie kan dat niet met zo'n pageturner?) heeft al op voorhand de match gewonnen. David Yates is na Chris Columbus, Alfonso Curaón en Mike Newell de vierde regisseur die zijn tanden zet in een deel van de verfilming van de Harry Potter-anthologie, en hij reduceert na Newells zeer duistere Goblet Of Fire het horrorelement wat in de films, alhoewel ook Order Of The Phoenix een duistere aangelegenheid blijft, vergeleken met The Philosopher's Stone. Tegelijkertijd is hij totnogtoe de regisseur die het meeste in het basismateriaal van Rowling geknipt heeft: terwijl de boeken per deel honderd bladzijden langer worden, en de films tien minuten langer, is deze film na Azkaban opnieuw korter dan zijn voorganger - dan al zijn voorgangers zelfs. Het is wat mij betreft niet de verstandigste keuze, want een deel van het verhaal dendert nu als een sneltrein voorbij, en vijf minuten verslapte aandacht kan voor een leek in het Potter-universum nu al genoeg zijn om de draad compleet kwijt te raken, wat natuurlijk de horden fans die de boeken letter na letter van buiten geleerd hebben, worst zal wezen.




Yates kan echter goed op de prestaties van zijn voorgangers voortbouwen, ook al geholpen door het feit dat zowat iedereen in de cast die er intussen het bijltje niet bij heeft neergelegd, terug is, zelfs al is het maar voor een kleine bijdrage te leveren: David Thewlis, Brendan Gleeson, Emma Thompson, Gary Oldman, Alan Rickman, Jason Isaacs, Julie Walters, Maggie Smith... voor geen van deze gerenommeerde acteurs is een occasionele dag setwerk om terug even zijn of haar neus te laten zien in de Potter-franchise beneden hun waardigheid. Bij nader inzien heeft David Yates toch de meest interessante stukken uit het boek weerhouden om een maximaal dramatische impact te geven aan een film die niet te lang is opdat de aandacht zou verslappen. Alhoewel volgens mij de teugels af en toe wat té strak staan. Zo is het bijvoorbeeld nog steeds niet duidelijk wat Harry weerhoudt om Lucius Malfoy aan de schandpaal te nagelen als Voldemorts handlanger, of wat de exacte rol van Kreacher de House Elf is.




Menig uitgever (met de notoire uitzondering van Bloomsbury) zal zich voor het hoofd hebben geslagen bij het vernemen dat ze de kip met gouden eieren wandelen hebben gestuurd. J.K. Rowling kreeg haar boeken aanvankelijk niet verkocht aan de straatstenen, maar heeft intussen wel bewezen dat haar boeken literair en taalkundig waardevol zijn, al was het alleen al omdat ze een nieuwe generatie kinderen opnieuw aan het lezen heeft gekregen. In dit tijdperk van multimedia is niet verfilmen van deze reeks bovendien ondenkbaar, alhoewel aan het uitwerken van haar fantasieën het benodigde prijskaartje hangt. Met een franchise als Potter, waar Warner ook niet slechter van is geworden, wordt er gelukkig op geen cent gekeken. Order Of The Phoenix kan weer eens uitpakken met prachtige en fantasierijke decors, zoals een fantastisch panshot van Azkaban, het kitscherige Ministerie van Mystificatie, het handige en plaatsbesparende zelfopvouwende huis van de Black-familie en de diverse lokaties op Hogwarts. Wie nog enigszins het verteltempo kan volgen, zal ook op inhoudelijk vlak niet teleurgesteld worden: Harry is nog steeds niet uit zijn puberjaren, wordt het eeuwige getreiter van de pestkoppen beu die hem op zijn zwakste plek willen pakken (zijn wees-zijn), en maakt de meest existentiële crisis door van zijn vijfjarig schoolbestaan wanneer een onheilspellende profetie over zijn band met Voldemort duidelijk wordt, waardoor hij wordt blootgesteld aan zijn eigen duistere kant.




Harry, Ron en Hermione zijn ook al lang niet meer de snullige en onzekere eerstejaarsstudenten die in het eerste deel onder dwang hun lunch money laten aftroggelen. Harry glorieert wanneer zijn klasgenoten zijn vertrouwen in hem stellen om hen bijlessen te geven waar Umbridge tekortschiet, én hij bovendien zijn eerste echte filmkus mag uitdelen. Maar hij wordt evengoed bedrogen en zijn hart wordt voor de eerste keer gebroken. Met een immer aandikkende cast, waaronder Natalia Tena (Nymphadora Tonks), Helena Bonham Carter (Bellatrix Lestrange) en Evanna Lynch (Luna Lovegood) wordt de casting wel een hoe langer hoe ingewikkelder kluwen, getuige daarvan het feit dat het vakje 'cast' in het invulveld in dit recensieformulier nu bijna vol is, zelfs als we iedereen die maar één lijn tekst heeft, weglaten. Zoals genoegzaam bekend is Rowling in dit vijfde deel ook begonnen met een paar van de hoofdpersonages met vriendelijke doch zachte dwang naar de uitgang te begeleiden. In delen 5 en 6 wordt telkens één redelijk belangrijk nevenpersonage uitgerangeerd, om dan maar te zwijgen van deel 7, Harry Potter en het Schlachtfest.




Zelfs al is Order Of The Phoenix omwille van het hoge tempo iets te oppervlakkig om tot de beste film uit de Harry Potter-cyclus te worden uitgeroepen, en vallen de filmsterren wat overmatig over elkaars voeten voor de camera, het is desondanks een waardige verfilming, waarin de relatie van Harry met zijn peetvader Sirius, de tijdelijk bekoelde relatie met Dumbledore, de dromerige onbestemdheid van Luna Lovegood, en de waanzinnige driftbuien van het sadistische vat vol frustraties, Dolores Umbrigde, stuk voor stuk goed uit de verf komen. De drie hoofdrolspelers, Daniel Radcliffe, Emma Watson en Rupert Grint zijn intussen flink doorgeschoten, en al lang niet meer de verwaande nesten uit de eerste film; waar er eerst nog sprake was om hun rollen na een paar films te hercasten, is men gelukkig van dat idee afgestapt, en nu met The Deathly Hallows Part II is het merkwaardig op te merken dat ongeveer de hele cast voor dit majestueuze prestigeproject aan boord is gebleven (op de evidente uitzondering van wijlen Richard Harris na). De fans worden getrakteerd op visuele bravourestukjes die ze waarschijnlijk bij het lezen al fel geanticipeerd hadden, maar waar kijkers van de filmreeks alleen ook van zullen snoepen: de haat van Snape (Alan Rickman) tegen de Potterfamilie wordt verklaard, en het blijkt toch dat Harry's vader toch niet het heilige boontje was dat door zijn zoon op een verhoogje wordt aanbeden, en tegen het einde van de film vechten twee hoofpersonages [spoiler]Dumbledore en Voldemort[/spoiler] een impressionant duel uit dat weliswaar duidelijk gekopieerd is van het duel Yoda vs. Darth Tyranus uit Star Wars Episode II: Attack Of The Clones, maar toch goed genoeg gechoreogafeerd is om geloofwaardig over te komen als ultiem duel tussen twee ervaren meestertovenaars.

BEELD EN GELUID
We zijn zeer te spreken over het beeld van deze Order Of The Phoenix. Waar elke film uit de Harry Potter-reeks weer een beetje meer duister wordt, blijven de details hier zeer mooi geprononceerd eruit schieten, zelfs in de meest donkere omgevingen, en dan denken we onder meer aan het Forbidden Forest of aan de aanval van de Dementors waar de film mee begint. Shots zoals het panoramische overzicht van Little Whinging of het Ministerie van Magie zijn zeer gedetailleerd, en die inspanning wordt de hele film volgehouden. De kleuren zijn intens, zoals het smakeloze roze waarin Dolores Umbridge zich graag tooit, en de opeenvolging van flikkerende beelden die in Harry's geest ontstaan doordat Voldemort tot hem door probeert te dringen, waarop Snape probeert om Harry te leren zich daartegen te verweren, zijn zeer stabiel. De geluidstrack is dezelfde als op de Blu-ray van de Ultimate Edition. We krijgen dus een zeer bombastische en gewelddadige DTS HD MA-track die al vanaf de initiële aanval van de Dementors alle kanalen uit hun voegen doet barsten. De film bevat enkele scènes die barsten van de atmosfeer, zoals die waarin Harry's [spoiler]geheime schuilplaats wordt blootgelegd door Dolores Umbridge[/spoiler], en de muziektrack van Nicholas Hooper komt zeer goed uit de vergelijking.




EXTRA'S
Alleen de eerste disk van de Ultimate Edition werd weerhouden. Dat betekent: er is de mogelijkheid om de film af te spelen met een In-Movie Experience een Picture-in-Picturetrack met stukjes interview, mini-featurettes over de speciale effecten en materiaal achter de schermen, aan elkaar gepraat door ster Daniel Radcliffe. De track vult niet de hele film, maar je kan dankzij de pijltjestoetsen van het ene segment naar het andere springen. De disk bevat net als de originele Blu-rayrelease een reeks documentaires Focus Points, samen goed voor 63 minuten aan materiaal, bestaande uit 28 kortfilmpjes die je tijdens de film kan afspelen, of apart uit het menu kan oproepen. De diverse documentairestukjes behandelen fijne wetenswaardigheidjes over de filmpersonages, de productie en de speciale effecten, en nog heel wat meer. Er is een BD Live-mogelijkheid, maar dan is het gedaan.

CONCLUSIE
Inhoudelijk vind ik persoonlijk Harry Potter And The Order Of The Phoenix het minst geslaagde deel van de reeks omdat er ten opzichte van het boek het meeste toegevingen zijn gedaan, maar dat spreekt alleen vóór de kwaliteit van de overige delen: zelfs dan nog is dit een prachtig werkstuk dat jong en oud zal weten bekoren. De UHD is opnieuw van referentiekwaliteit.