FILM
Dat goede horror deze dagen niet per se uit de A24-stal hoeft te komen of dat het ook kan zonder de afgrijselijke term “elevated horror” boven te halen, wordt met verve bewezen door The Innocents van Eskil Vogt. In cinefiele kringen luidt de naam van de Noor het meest als de scenarist van de bekroonde Joachim Trier-films (The Worst Person In The World en de Oslo-trilogie), maar de man staat zelf ook wel eens graag achter de camera, en met zijn tweede film, The Innocents, heeft hij één van de beste horrorfilms van de laatste jaren afgeleverd, ook al is de knipoog naar Stephen King en zelfs Steven Spielberg overduidelijk.




Het woord satan valt geen enkele keer, maar het mag duidelijk zijn dat dit niet het soort kinderen zijn waar je als ouder (of zelfs als buur) mee opgescheept wil zitten. De negenjarige Ida (Rakel Lenora Fløttum) heeft het niet gemakkelijk. Haar oudere zus Anna (een ongelooflijk sterke Alva Brynsmo Ramstad) worstelt met een zeer zware vorm van autisme, waardoor ze geen woord meer spreekt. De ouders zetten zich dag in dag uit volledig in voor hun zieke dochter, en dit tot groot ongenoegen van de stikjaloerse Ida, die verloederd op de zijlijn staat. Wanneer het gezin naar een nieuw appartement verhuist, voert Ida haar gehate zus op als een freak, waardoor ze alle aandacht van de andere kinderen krijgt. Ida kan het vooral goed vinden met Ben (Sam Ashraf), een kind met echte duivelsogen dat objecten kan doen bewegen. Soms is het de fiets van de buur die het moet ontgelden, maar het chagrijnige ventje twijfelt er evenmin aan om een hulpeloze kat bij wijze van vertier van een paar verdiepingen te gooien.




Het knapste aan deze film, en dat is wat hem ook zo goed maakt, is dat Vogt geen product wil maken, maar iets wil creëren uit liefde voor het genre. Twee normale dingen, maar helaas zijn ze niet zo vanzelfsprekend in het horrorwereldje. Het gevaar in dit soort films zit hem in de keuze van de kindacteurs, die een film kunnen doen vallen of naar omhoog doen rijzen. Gelukkig draait dit zeer goed uit bij deze film. Meer zelfs, de jongeren acteren zo briljant dat het een absolute meerwaarde van de film vormt.




Kinderen baas dus, en om dat te bewijzen haalt Vogt zijn meest lugubere vondsten uit de kast, waarbij de meest doorgewinterde horrorfan wel eens zal slikken. Het nogal bizarre einde van de film is er misschien net iets te veel aan om The Innocents te kunnen opnemen in de lijst van de klassiekers, maar als je door het griezelbos de bomen niet meer ziet, dan is deze Noorse bibberprent alvast een dikke aanrader.

BEELD EN GELUID
Deze bijzonder intrigerende horrorfilm kwam jammer genoeg bij ons alleen maar op dvd uit. Het goede nieuws is echter dat het om een zeer puike transfer gaat die weliswaar dvd-gewijs wat detaillering mist, maar alles is perfect te zien. De film heeft wel een gevarieerd kleurenpalet, maar alles baadt in een typische ijskille Noorse sfeer. De geluidsband is een Noorse Dolby Digital 5.1 die nooit echt opvalt, maar gewoon zijn werk doet, en dat is de kijker tijdens de schrikeffecten op het puntje van zijn stoel brengen.




EXTRA’S
Er staan geen extra’s op deze uitgave.

CONCLUSIE
Door het onderwerp van (stoute) telekinetische kinderen te kiezen boort Eskil Vogt niks nieuws aan, maar zijn verrassende regie en durf maakt het wel één tot de beste horrortitels van de laatste jaren.