FILM
Crimes Of The Future is David Cronenbergs eerste speelfilm in acht jaar. De Canadees keert hiermee terug naar het genre van de bodyhorror dat hem een uniek plaatsje bezorgde in de filmwereld. Als we daar aan toevoegen dat Crimes Of The Future Cronenberg grand cru is, dan weet iedere filmliefhebber dat dit een film is waar bepaalde toeschouwers best wel een kotszakje voor nodig zullen hebben. Bereid je dus voor op een sciencefiction-achtige thriller met lichamen waaruit rottende tumoren springen of scènes waarin perverselingen uit pure wellust de operatiewonden van hun geliefde likken.




De titel refereert naar Cronenbergs tweede film uit 1970, die ook Crimes Of The Future heette, ofschoon de plot ervan compleet anders was. Sommigen zagen hierin het onheilspellende nieuws dat hiermee de cirkel rond was en dat Crimes Of The Future wel eens de zwanenzang van Cronenberg zou kunnen worden, zeker nadat hij onlangs (net als David Bowie in Black Star) met The Death Of David Cronenberg een macabere kortfilm van één minuut over zijn eigen dood had gemaakt. Het bleken voorbarige conclusies, want terwijl we dit schrijven is de Canadese cineast al bezig met de opnames van The Shrouds met Vincent Cassel en Léa Seydoux die hij zelf als autobiografisch omschrijft.




Chirurgie is de nieuwe seks en de schoonheid van het lichaam wordt bepaald door de esthetiek van de interne organen. Het is een kwestie die David Cronenberg al eerder aansneed in Dead Ringers uit 1988. Zonder een specifiek jaartal op te geven, speelt de film zich af in de toekomst. Saul (Viggo Mortensen) maakt via een technologie in zijn lichaam nieuwe organen aan. Deze neo-organen, zoals ze genoemd worden, zijn dan ook overbodig en kunnen verwijderd worden, wat gebeurt door zijn partner Caprice (Léa Seydoux), die de operaties uitvoert als een artistiek toneelstuk. Deze vreemde taferelen springen in het oog van het Nationaal Orgaanregister dat de controle heeft over de donororganen en gerund wordt door Wippet (Don McKellar) en Timlin (een doodenge en wederom imponerende Kristen Stewart, ook al had Cronenberg Natalie Portman hiervoor in gedachten).




Het verhaal lijkt best ingewikkeld en veel te ver gezocht, maar Cronenberg is nog altijd een meesterverteller waarbij elk detail in verhaal zijn waarde heeft. De finale is een overduidelijke knipoog naar de sciencefiction-klassieker Soylent Green, want je bent immers wat je eet. Bereid je in de eerste vijf minuten van de film maar voor op beelden van een kind dat een plastic prullenmand opvreet en vervolgens door zijn moeder (de Israëlische Lihi Kornowski, die de revelatie is van deze film) met een kussensloop verstikt wordt.




Cronenberg had  het script grotendeels reeds 20 jaar geleden geschreven onder de titel Painkillers, wat toen een film moest worden met Nicolas Cage, maar alles kwam opnieuw terecht in de handen van zijn bijna vaste acteur Viggo Mortensen, ook al wilde die in eerste instantie een andere rol vertolken. Je merkt wel dat Crimes Of The Future wat gevangen zit in zijn eigen krappe budget, want nooit oogden de decors in een Cronenberg-film zo sober en werd alles opgenomen in één verlaten havenloods, toch is het één van de strafste dingen die Cronenberg maakte en die qua stijl (en controverse) duidelijk refereert naar Crash, al was het maar omdat je hier ook kennis maakt met stervelingen die kicken op verminkingen.




BEELD EN GELUID
Crimes Of The Future verscheen bij The Searchers en is op Blu-ray uitgebracht. Het is moeilijk om iets zinnigs te zeggen over de technische kwaliteiten van deze film, omdat Cronenberg voor een kleurenpalet koos waarin geel de dominante kleur is en en alles er spuuglelijk uitziet, gewoon omdat het toekomstbeeld zo is. Mankementen zijn er niet. De film is voorzien van een DTS-HD MA 5.1-geluidsband waarbij we vooral een zeer prominente, en magistrale score van huiscomponist Howard Shore noteren.

EXTRA'S
Er staan geen extra's op dit schijfje, en laat ons dat zeer jammer vinden.

CONCLUSIE
Crimes Of The Future is Cronenberg-bodyhorror op zijn best. Verwacht je dus aan mensen die aan operatiewonden likken of klaarkomen als ze een scalpel in de onderbuik zien verdwijnen.