FILM
Bij horror- en cultfans is de naam van Alex Garland al een tijdje een naam om te onthouden. Zo bedacht hij de ingenieuze scripts van o.a. The Beach, 28 Days Later en Never Let Me Go, maar ook als filmmaker rolt zijn naam vaak over de lippen, en dan vooral voor zijn debuut Ex Machina uit 2015, en iets in mindere mate Annihilation met Natalie Portman. Met Men, ook al liggen de meningen soms wat uit elkaar, levert hij zonder twijfel één van de beste horrorfilms van het jaar af.




Men kan men op verschillende manieren interpreteren. Bloeddorstige feministen zagen er na afloop een teken in dat er in iedere man wel een varken schuilt, maar zonder deze lieve dames op stang te willen jagen kan je evengoed zeggen dat Men een Lynchiaanse nachtmerrie is, waarbij het hoofdpersonage volledig in de knoop ligt met zichzelf en de grootste angst aanhaalt die bestaat, namelijk die van je eigen ik. Het hoeft dan ook niemand te verbazen dat dit verbluffend stukje cinema alweer een pareltje uit de ondertussen toch wel fenomenale A24-stal is




Bij Men geldt alweer de gouden raad dat hoe minder je van de film op voorhand weet, des te meer je van deze trip zal genieten. Probeer dus alle schrijfsels te vermijden, behalve het onze want we beloven op ons plechtig communiezieltje (wat al lang niet meer bestaat) dat we niet meer zullen vertellen dan nodig is. Harper (Jessie Buckley) is een jonge vrouw die in Londen een tragedie heeft meegemaakt en om in het reine te komen met zichzelf trekt ze voor een paar weken naar een afgelegen rigoureus landhuis. Of althans dat hoopt ze toch...




De film bevat wel verwijzingen naar de archetypen, en het is zelfs zo dat je er uiteindelijk de uitleg aan geeft waarvan jij vindt dat het beste bij het plaatje past, maar daarnaast is Men een visueel spektakel dat aanvoelt als een hybride van David Lynch en Jonathan Glazer. Men geniet niet alleen van het genie van Garland, maar ook van actrice Jessie Buckley, die bijna de hele film moet zien te dragen, maar wie de Netflix-film van Charlie Kaufman (I'm Thinking Of Ending Things) zag, weet al lang dat ze dat kan, en hoe!




Garland trekt op alle fronten de registers open. Het is een thriller waar je (op een positieve manier) de kriebels van krijgt, het is een psychologische mindfuck die lang blijft nazinderen, en bevat beelden die je nooit meer zal vergeten. In zekere zin is Men zelfs een uitdaging. Niet alleen intellectueel, maar ook omdat het een horrorfilm is die diep gaat en er niet voor aarzelt om de kijker te choqueren. Na afloop van Men kun je alleen maar hopen dat Garland weer vlug achter de camera verdwijnt, en vooral dat dit soort films zijn maatstaf zal worden.




BEELD EN GELUID
Men kwam bij ons via The Searchers uit. Puur technisch valt hier niks op aan te merken, in die zin dat er geen mankementen te bespeuren zijn, wel is Garland het soort cineast die de typische wetten van de cinematografie (niet dat die moeten bestaan) met plezier overboord gooit. Men is dus een soort van trip waarbij beelden soms opzettelijk worden scheefgetrokken of waarbij je ongebruikelijke detailniveaus ziet, of waarbij het beeld extreem oranje of rood wordt. Een van de belangrijkste trekpleisters die Men tot een unieke film maakt, is het geluid dat een personage op zich is en perfect wordt weergegeven door de krachtige DTS-HD MA 5.1-track, die een schitterende mix is van verstaanbare dialogen, effectieve achtergrondgeluiden (ook al zijn die vaak minimaal) en een experimentele score.

EXTRA'S
Er staan geen extra’s op deze disk.

CONCLUSIE
Men is zeker niet het soort horrorfilm waar iedereen zit op te wachten. Wie echter smult van Lynchiaanse nachtmerries, weet dat hij Men hoog op zijn watchlist moet zetten.