FILM
Journalist Juan Romero (Elyas M'Barek) werkt voor het Duitse magazine Die Chronik, een relict van de gedrukte pers dat zich in internettijden staande kan houden omwille van het feit dat ze aan doorgedreven onderzoeksjournalistiek doen. Vooral hun sterreporter Lars Bogenius (Jonas Nay) ligt aan de basis van het succes, en heeft al verschillende journalistieke prijzen in ontvangst mogen nemen. Op gegeven moment worden Romero en Bogenius uitgestuurd voor een dubbelreportage: Romero moet in Mexico een portret maken van Zuidamerikaanse vluchtelingen, terwijl Bogenius in de woestijn van Arizona meeloopt met een door Donald Trump geïnspireerde privémilitie die graag op vluchtelingen schiet en deze de schrik door het lijf jaagt. De reportage gaat door merg en been, alleen heeft Bogenius klachten dat de stijl van Romero niet over de literaire waarde beschikt van zijn zelfverklaard hoogstaande schrijfsels.




Dan merkt Romero dat er in de feiten van Bogenius een paar kleine foutjes zitten. Wanneer hij echter dieper begint te graven, blijkt dat er heelder lappen tekst van hem factueel niet kloppen. Zo heeft hij de militieleden in kwestie nooit ontmoet, en de foto's van militielid Jack Webber (Jeff Burrell) zijn schaamteloos gepikt uit een andere reportage. Wanneer Romero de feiten voorlegt aan zijn redactiechef Rainer Habicht (Michael Maertens), wuift die de kritiek weg. Habicht wordt overigens eerlang gepromoveerd, en Bogenius zal zijn plaats innemen, zodat die laatste naar believen collega's kan ontslaan of promoten. Romero's lot hangt dan ook aan een zijden draadje, wat tot spanningen leidt met zijn vrouw Anne (Marie Burchard) en zijn vier dochters, die hem ervan beschuldigen geobsedeerd te zijn door Bogenius en zijn gezin te verwaarlozen. Met de moed der wanhoop onderneemt Romero samen met zijn fotograaf Milo (Michael Ostrowski) een tocht naar Arizona, waar hij hoopt dat Jack Webber kan verklaren dat hij Bogenius van zijn leven nog niet gezien heeft. Maar ook dan blijft de redactie vierkant achter hun sterreporter staan, die voor een zielige huilie huilie-reportage over kinderen in de Syrische oorlog net een onderscheiding heeft gekregen.

Maar dan valt Bogenius plots genadeloos door de mand...




We krijgen bij aanvang van deze sterke film al dadelijk te horen dat deze film écht is gebeurd, maar niet werkelijk. Feit is dat gewoon de namen van de betrokken partijen zijn gewijzigd. In 2018 kwam aan het licht dat journalist Claas-Hendrik Relotius voor het gerenommeerde Duitse magazine Der Spiegel diverse reportages gewoon categoriek uit zijn duim had gezogen, en in vele gevallen zelfs niet ter plekke was geweest. Pijnlijk was dat de man inderdaad diverse malen onderscheiden was voor zijn journalistiek werk, totdat collega Juan Moreno er achter kwam dat de man een oplichter en een fantast was. Moreno schreef daarover een boek, Tausend Zeilen Lüge, waar deze film van Michael Bully Herbig op gebaseerd is, en de film stelt alvast interessante vragen over de manier waarop de geschreven pers in tijden van internet op zoek gaat naar sensatie, alleen maar om hun lezersaantal op peil te houden, met alle gevolgen vandien.




Regisseur Michael Bully Herbig viel ons eerder al op door zijn in 2018 gedraaide Oostblokthriller Ballon, en met een totaal ander thema weet hij met deze Tausend Zeilen opnieuw te overtuigen. De stijl van de film houdt het midden tussen een conventioneel onderzoeksdrama genre Spotlight en experimentele cinema genre Ferris Bueller's Day Off, omdat Romero regelmatig de vierde muur breekt en de kijkers toespreekt, of omdat er montages volgen die niet echt gebeurd zijn, maar fantasieën blijken van ofwel de reportages bij elkaar liegende Bogenius, ofwel Romero zelf die hoopt dat hij op spectaculaire wijze zijn collega fysiek kan molesteren. Het drama wordt daardoor doorspekt met diverse instanties van humor die best kan omschreven worden als bijtend zuur. Ook de vier dochters van Romero geven op gezette tijden vanuit hun kinderlijke beleving commentaar op de gebeurtenissen, en dan vooral de strubbelingen tussen hun ouders.




Het mooie is dat er doorheen de film pertinente vragen gesteld worden over fake news en de Lügenpresse, thema's die helaas actueel zijn. Herbig eindigt wel op een positieve noot, want uiteindelijk valt uiteraard, zoals in het echt ook gebeurd is, Bogenius/Relotius door de mand en wordt Romero/Moreno gerehabiliteerd, en is het uiteindelijk de journalistiek zelf die zijn eigen duivels uitdrijft door er gewoon betere journalistiek als wapen tegenover te stellen. Toch doet het einde bevroeden dat de waarheid vaak complexer is dan hier wordt voorgesteld. Elyan M'Barek en Jonas Nay zal het echter worst wezen, want ze schitteren alletwee in hun respectievelijke rollen, en weten hun personages geloofwaardig in te vullen, ondanks de soms surrealistische ondertoon van de prent. Voorwaar een pareltje om te ontdekken.

BEELD EN GELUID
Warner Duitsland heeft deze film bij onze Oosterburen op Blu-ray uitgebracht, en dit is een zeer waardige release met vooral een uitstekende, hedendaagse beeldkwaliteit, waarbij het gele, broeierige van de woestijn van Mexico mooi contrasteert tegen het blauwgrijze media-imperium van Die Chronik. We krijgen nochtans maar een single layer-schijf, maar de korte en kernachtige speelduur van 93 minuten alsook het totale gebrek aan extra's maken dat de film nergens last heeft van compressieproblemen of andere artefacts. De aflijning is netjes scherp en de details in onder meer gelaatsuitdrukkingen volstaat ruimschoots. De geluidstrack is uitgewerkt in DTS-HD MA 5.1, uiteraard in het Duits, met daarnaast ook een audiodescriptieve geluidsband voor visueel gehandicapten. Er worden niet veel speciale effecten gebruikt, buiten hier en daar een overvliegend vliegtuig, maar dit is een film waarbij vooral de dialogen van belang zijn. Deze zijn perfect te volgen voor iemand die een gemiddeld mondje Duits spreekt, alleen Romero's fotograaf Milo spreekt een onduidelijk dialect. Er zijn wel zowel Engelse als Duitse ondertitels aanwezig, maar de disk start meteen met de film op en naar een menu is het zoeken.




EXTRA'S
Meer dan een trailer (1:30) zit er niet in.

CONCLUSIE
Tausend Zeilen is een waargebeurde film waarin om evidente redenen alleen de eigennamen van de betrokken personen zijn veranderd. Het is een verhaal dat u moet zien om te geloven, maar allicht biedt de film ook nog eens stof tot nadenken.