FILM
Kurt Russell en Sylvester Stallone in een buddy cop-variant zou normaal voor vuurwerk moeten zorgen, maar de Warner-film uit 1989 is niet meer dan één grote klungelboel, en eens je weet wat er zich achter de schermen afspeelde, weet je waarom dat zo is.




In totaal regisseerden vier verschillende mensen de film, en dat is nooit een goed teken. Het oorspronkelijke plan was dat het een film zou worden van Andrey Konchalovskiy, de Rus die in 1985 met Runaway Train bewees dat hij het actiegenre door en door kende, en die door heel wat fans unaniem aangeduid wordt als de beste Cannon-film tout court. Na ongeveer drie maanden filmen werd Andrey Konchalovskiy door de producenten Jon Peters en Peter MacDonald ontslagen, officieel omdat hij boven het budget ging, maar in zijn memoireboek zegt Konchalovskiy dat de reden van zijn ontslag was omdat hij de film een serieuzere toon wilde geven. Deze stijlbreuk zie je overduidelijk, want in het eerste uur werkt de film best wel aardig, maar in de laatste veertig minuten worden de meest dwaze ideeën genomen, zoals bijvoorbeeld de allesbehalve plezante race met de monstertrucks.

Peter MacDonald nam dan de regie van de film over, die dat een jaar daarvoor deels voor Rambo III had gedaan. Uiteindelijk werd Albert Magnoli ingehuurd, die vooral bekend was door zijn videoclips van Prince en die in 1984 ook Purple Rain draaide. Het liep echter allemaal zo stroef dat Stallone achter de schermen moest bijspringen. Door de verschillende regisseurs zat men eigenlijk met vier verschillende stijlen, en toen Warner het resultaat zag, konden ze hun ogen niet geloven, en huurden Stuart Baird in, die de opdracht kreeg om de volledige film te gaan hermonteren. Ook voor deze klus bleef het niet bij één man, en het is dan ook geen wonder dat de film voor geen meter liep in de bioscopen.




Aan Russell en Stallone ligt het allemaal niet. Tussen de twee zit chemie, alleen is er geen enkele poging ondernomen om die er uit te halen. Soms lijkt de film wat op Lethal Weapon , wat best grappig is, want Kurt Russell kreeg oorspronkelijk in 1987 de rol van Martin Riggs in Lethal Weapon aangeboden, maar hij wees die af zodat de rol naar Mel Gibson ging. Zijn personage van Cash lijkt wat op dat van Riggs. De haren in de wind wapperend, zo goed als steeds met bloot bovenblijf en een groot contrast met de gedistingeerde Tango, die net als Cash de titel draagt van meest gevreesde flik van het land te zijn, vertolkt door Sylvester Stallone met bril, ook al draagt hij die vaak in het echte leven, want de acteur heeft astigmatisme, maar het blijft wennen.




Tango en Cash bestrijden elk op hun eigen manier in Los Angeles de misdaad. De meedogenloze drugsbaron Yves Perret (Jack Palance op zijn slechtst) zorgt er via vervalst bewijsmateriaal voor dat de twee in een zwaarbeveiligde gevangenis terechtkomen. En dat is geen lachtertje, want de helft van de bajesklanten zitten er hun straf uit doordat ze geklist zijn door één van de twee. Het begin is dan wel ridicuul, maar best grappig. Helaas kan men op geen enkel ogenblik beslissen welke film men er wil van maken. Er zit wel van alles wat in, maar lang niet genoeg wat de film uiteindelijk had moeten worden. De achtervolgingen werken niet, en de schurken zijn zo cartoonesk - ook al is Brion James bij momenten geestig - dat de film balanceert tussen superflauwe actiekomedie en een gebalde actiefilm die zo veel explosies bevat dat ze nog nauwelijks opvallen.

BEELD EN GELUID
Deze film is uitgebracht op Warner. De kleuren zien er wel cheesy uit, maar toch gaat het om een uiterst fijne transfer zonder enige mankementen. De film bevat veel donkere sequenties, maar alles blijft perfect zichtbaar. De geluidsband is een lawaaierige, explosieve (wat had je anders verwacht?) Dolby TrueHD-5.1-band.




EXTRA’S
De enige extra die je hier vindt is een trailer.

CONCLUSIE
De reden waarom fans van Stallone en Russell Tango & Cash zo zelden aanhalen hoef je dan ook niet ver te zoeken, het is gewoon op een paar scènes na een barslechte film.