FILM
Trolls (7/10)
De guitige Smurfen Trollen doen de hele dag lang niets anders dan zingen, dansen en knuffelen, en dit sinds hun koning, Peppy (Jeffrey Tambor), hen twintig jaar geleden heeft bevrijd uit de klauwen van de Bergens. De Bergens zijn lompe reuzen die van mening zijn dat ze alleen maar gelukkig kunnen worden als ze op tijd en stond een Trolletje verorberen; maar sinds de great escape staan ze nu al twintig jaar verplicht op dieet. Voor de Trollen is intussen elke reden om een feestje te bouwen, een goeie reden, en prinses Poppy (Anna Kendrick) wil maar wat graag hun twintigjarig vrijheidsjubileum in de verf zetten. De enige Trol die principieel niet aan de festiviteiten wenst deel te nemen, is Branch (Justin Timberlake), een schuwer exemplaar dat al zijn tijd en energie steekt in het bouwen van een schuilkelder voor wanneer de Bergens terugkomen. En hij heeft niet helemaal ongelijk, want het feestje veroorzaakt in het Grote Bos zoveel geluidsoverlast dat Chef (Christine Baranski), de voormalige kok van de Bergens, die nu noodgedwongen in de werkloosheid zit, zonder problemen het Trollendorp kan vinden, en er een zevental exemplaren gevangen weet te nemen, waaronder Poppy's grote liefde, Creek (Russell Brand). Tegen het advies van haar vader in, wil Poppy een ultieme poging wagen om in Bergentown haar vriendjes te bevrijden; dat houdt echter in dat ze noodgedwongen moet samenwerken met Branch, die als enige genoeg weet over de aartsvijanden van de Trollen opdat het duo ook maar een schijn van kans heeft om levend uit Bergentown te geraken. Al snel blijkt dat het duo voor de bevrijding moet samenwerken met de Bergen Bridget (Zooey Deschanel), een keukenmeid helemaal onderaan de ladder in het paleis, die de hulp van de Trollen maar wat goed kan gebruiken om het hart van de jonge koning Gristle (Christopher Mintz-Plasse) te veroveren.




Als u de zomer van 2016 het nummer Can't Stop The Feeling van Justin Timberlake niét hebt gehoord, dan bent u waarschijnlijk op expeditie op de Zuidpool geweest. Als u evenwel géén kinderen hebt, of géén frequent bioscoopbezoeker, dan zal het u allicht ontgaan zijn dat de song als tie-in fungeerde voor een film, gebaseerd op de spuuglelijke poppetjes van de Deense houtsnijder Thomas Dam. Na een bittere juridische strijd tussen het Amerikaanse bedrijf Russ Berrie & Co. en het Deense bedrijfje Dam Things, kreeg de Amerikaanse gigant het recht om de poppetjes op de markt te gooien, waardoor de rage er omtrent om de zoveel jaar weer opflakkert. De oorspronkelijke designer, Thomas Dam, heeft zelf niet meer kunnen proeven van het succes, want hij is in 1986 overleden. Goed, tot daar de geschiedenis.

Dat deze nieuwste creatie van Dreamworks zich vooral richt tot het grut dat gewoonlijk geld spendeert aan dergelijke poppetjes, is allicht geen toeval, en op gebied van design zijn vooral de lelijke grote ogen gelukkig wat afgezwakt tot normale proporties. De dubbele gelaagdheid die maakt dat veel films van Pixar-makelij ook voldoende volwassenen kunnen bekoren, is hier grotendeels afwezig, en het hele wereldje van de Trollen dat in de film wordt opgehangen, vertoont een sterke gelijkenis met dat van de Smurfen (waarbij Poppy duidelijk de Smurfin van dienst is), waaraan het succes van de abysmale real action-film uit 2011 allicht niet vreemd zal zijn. Ondanks het feit dat Trolls een film is die wat gewoontjes overkomt, met een vrij voorspelbaar scenario dat uitsluitend de platgetreden paden bewandelt, en een kleurpalet dat pijn aan de ogen doet en we eerder zouden verwachten bij de onophoudelijke stroom Barbie-verfilmingen van concurrent Mattel, valt er op de film zelf niet veel af te dingen. Het lichtjes anarchistische van Dreamworks eerste computeranimatiefilm Shrek en de meer volwassen insteek van de How To Train Your Dragon-franchise, werden voor deze Trolls-film niet uit de lade gehaald. Om zich echt van de massa te onderscheiden, ontbreekt het de meeste trollen aan substantieel karakter, want nu kan je ze enkel uit elkaar houden door hun haarkleur. Ook de schurken van dienst zijn vrij ééndimensionaal: Chef heeft een groot Gargamel-gehalte, om het bij de parallel met de blauwe bosbewonertjes van Peyo te houden.




Wél valt de opmerkelijke soundtrackkeuze op: nagenoeg alle muzieknummers zijn bewerkingen van bestaande popdeuntjes, die meestal omwille van de geschiktheid van de tekst wonderwel goed in de film passen. Naast een hoop onzinnige r&b-crap horen we toch ook True Colours van Cyndi Lauper en Hello van Lionel Richie op exact het juiste ogenblik, en minder evidente maar zeer goed bedachte keuzes zoals The Sound Of Silence van Simon & Garfunkel, en als klap op de vuurpijl Clint Eastwood van Gorillaz - de nationale hymne van de Bergens -, allemaal uitgevoerd door Trolletjes en een occasionele Bergen. Wanneer er in de film verhaaltjes worden verteld, worden die uitgebeeld door zogezegde plakboeken van prinses Poppy, en dan schakelen de makers plots over van CGI-animatie naar een aandoenlijk ambachtelijke collage van stop-motionsequenties. Ook de Engelse stemmencast is een ietwat bizarre mengeling van oude rotten als John Cleese, usual suspects als Christopher Mintz-Plasse, Anna Kendrick en Zooey Deschanel, foute keuzes als Russell Brand, stunt casting als Gwen Stefani en de onvermijdelijke Justin Timberlake, die naast uitvoerend producent van de popdeuntjes en naast één van de hoofdrollen in de film, er ook de dikste zomerhit van 2016 aan heeft overgehouden. Qua voer voor de kleintjes blijft uiteindelijk een eerlijke film met punch over, maar de héle kleine kindjes zullen misschien even moeten slikken bij de aanblik van de Bergens, die per slot van rekening niets liever doen dan Trolletjes onthoofden bij het aperitief. De leeftijdskwotering 6 is hier op zijn plaats.

Trolls 2 - World Tour (3/10)
De Trollen uit de eerste film blijken niet de enige Trollen in de Trollenwereld te zijn. Oef, wat een volzin! Er zijn naast deze poptrollen nog - hou u vast - technotrollen, klassieke muziektrollen, countrytrollen, funktrollen en hardrocktrollen, die zich onderscheiden door het soort muziek waar ze naar luisteren. Ooit maakten deze zes soorten hetzelfde soort muziek, maar na onenigheid hebben ze elk één snaar van een magische harp genomen zodat ze enkel nog hun eigen soort muziek bedrijven. En dat is een doorn in het oog van hardrocktrol Barb (Rachel Bloom), die misselijk wordt van andere soorten muziek in het algemeen en pop in het bijzonder - na het zien van deze film kunnen we haar overigens niet geheel ongelijk geven, maar soit. De hopeloos naïeve prinses - pardon, koningin - Poppy meent verkeerdelijk dat het bericht met de aankondiging van de komst van Barb en haar hardrocktrollen een poging is om de diverse stromingen muziek weer te verenigen, terwijl Barb er gewoon op uit is om alle andere soorten muziek te vernietigen zodat alleen nog hardrock overblijft. Poppy, Branch en Biggie (James Corden) trekken vervolgens de wijde wereld in om de andere soorten trollen te waarschuwen voor het naderende onheil.




Trolls World Tour was het eerste grote animatieslachtoffer toen het coronavirus een massaslachting heeft aangericht onder de bioscopen, en de kans dat u deze in de bioscoop hebt gezien, is gering. Het simultaan uitbrengen op diverse streamingplatforms was de bioscoopuitbaters - terecht - een doorn in het oog, en waarschijnlijk de zoveelste nagel aan hun doodskist. In het geval van Trolls World Tour zijn ze echter aan een ramp ontsnapt. Waar de eerste Trolls-film nog een zekere naïeve en speelse charme had, is Trolls World Tour één van de (zeldzame) missers van Dreamworks. De film is één langgerekte en strontvervelende reclamespot om hedendaagse popartiesten te promoten, en mist dan ook maar énige vorm van diepgang of zelfspot, met als orgelpunt een zodanig stroperige boodschap dat u alleen al van het kijken diabetes krijgt. Voeg daarbij dan nog eens dat de aangereikte muziek, zonder onderscheid het soort van commerciële crap dat het in de Amerikaanse hitlijsten goed doet maar bij elk beetje kenner van muziek niet, echt wel het schraapsel van de bodem is, met veel vuile rappers en aangekoekte K-pop, en de negentig minuten die de film duren worden al snel een hele zit. Er wordt de boodschap gepredikt dat alle muziek zijn plaatsje moet krijgen, met op het einde het obligate kumbaya-moment, maar als je de eindafrekening maakt is dit allemaal platte commerciële brol van de ergste soort. Zo wordt er ergens in de film uit het hoofd van een mannelijke trol plots een kleintje geboren dat alleen maar de taak schijnt te hebben om afstotelijke rap te berde te brengen. Welk soort ongeslachtelijke voortplantingsboodschap hier van uit moet gaan naar de kleintjes buiten het kopen van CD's is me een raadsel.




Het is een probleem als Barb, de rocker, dan nog de meest sympathieke trol uit het gezelschap is, en je voortdurend stiekem hoopt dat ze de popwereld van de poptrollen tot de laatste morzel afbrandt - de verguisde rockmuziek is dan tenminste nog een béétje origineel en niet-repetitief. Waar het enerzijds ontbreekt aan karakteruitwerking, loopt de film over van hyperkinetiek, en zou het strafbaar moeten zijn om deze Blu-ray te verkopen zonder gratis doosje rilatine erbij. Kortom, het is niet duidelijk voor wie deze film bedoeld is. De echte kleintjes kopen uiteraard nog geen muziek, en voor het doelpubliek van de getoonde artiesten is de film gewoon te flauw. Dat er rond hedendaagse muziek ook goede animatiefilms kunnen gemaakt worden, bewijst onder meer Sing van dezelfde studio, een film die in tegenstelling tot Trolls World Tour wél een scenario die naam waardig heeft. Met een film met mensen als Justin Timberlake in de cast verwacht je dan ook niets anders dan ongegeneerde publiciteit voor zijn eigen platen, en dat voor iemand die niet kan zingen zonder vocoder. Met In Time leek het even alsof de man wel over acteertalent beschikte, maar eens hij zijn muzikaal register opentrekt, zit het spel op de wagen. Wellicht zitten er onder de stemacteurs nog hedendaagse, ahem "artiesten", maar de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik op dit soort muziek afknap, en ik ze nog niet zou herkennen als ze in mijn teen beten. Zelfs een opgefrommelde Ozzy Osbourne wordt van stal gehaald om een seniele ouwe trol te spelen, een rol die hem ongetwijfeld geen moeite zal hebben gekost.

Liefhebbers van muziek laten kortom deze kelk best aan zich voorbij gaan.

Trolls 3 - Band Together (5,5/10)
Branch heeft tegen zijn vriendin Poppy nooit durven bekennen dat hij het kakelnestje was in de boysband BroZone, het type band waar de vrouwelijke trolletjes in bosjes bij in zwijm vallen. De vijf bandleden zijn niet dadelijk in goede verstandhouding uit elkaar gegaan, omdat hun leider, oudste broer John Dory (Eric Andre) iets te nadrukkelijk baas wilde spelen en meer inzette op artistieke perfectie dan op gewoon lol maken. Op een dag staat John nochtans voor Branch zijn deur, nadat hij een brief heeft ontvangen van hun broer Floyd (Troye Sivan). Die wordt gevangen gehouden door het succesduo Velvet (Amy Schumer) en Veneer (Andrew Rannells), die in de charts hoge toppen scheren ondanks het feit dat ze over geen greintje talent beschikken, en zo een beetje de Milli Vanilli van de trollenwereld zijn. Integendeel, ze hebben Floyd opgesloten in een soort van parfumfles waarmee ze zijn talent kunnen extraheren. Floyd is echter aan het einde van zijn krachten, en het briefje met de noodkreet komt eigenlijk van Velvet, die hoopt dat de vier andere broers zo onnozel zijn dat ze Floyd willen komen redden, en zo met ogen open in de valstrik lopen om de parfumfles opnieuw te vullen. Onderweg komt Poppy te weten dat ze nog een zus, Viva (Camila Cabello), heeft, waar ze het bestaan niet van afwist. Viva wordt echter geplaagd door trauma's uit het verleden waarbij de vroegere vijanden van de trollen, de Bergen, een belangrijke rol spelen.




Ik weet niet goed wat aangevangen met deze derde Trolls. De eerste film was nog fris en onschuldig vermaak, de tweede film te hyperkinetisch en met een foute boodschap. Deze derde film is duidelijk een vehikel om de in het slop geraakte boysband NSync, waar stemacteur Justin Timberlake deel van uitmaakte, weer in de belangstelling te krijgen. In het leeftijdssegment van het gemiddelde doelpubliek zal echter niemand nog weten wie of wat NSync is, en face it, de groep heeft alleen maar commerciële falsettoprut uitgebracht met weinig kwaliteit. Misschien word ik te oud voor dit soort films die alleen maar dienen om popsterretjes met een beperkte houdbaarheidsdatum hun moment de gloire te gunnen, alhoewel een film als Sing 2 daar beter in slaagt, gewoon omdat het scenario een stuk beter is. In feite is het enige muzikale nummer in deze film waar ik van gehoord heb uitgerekend het nummer waar de twee slechteriken zich van bedienen, een doef-doef-doefversie van Sweet Dreams van Eurythmics. Evenwel doen de stemacteurs van NSync wel hun best om hun eigen oeuvre en dat van hun collega's in geprefabriceerde pop te relativeren, wat we onder meer merken in één van de beginscènes, waarin de groepsleden twijfelen of ze hun nummer nu Baby, Girl, Baby dan wel Girl, Baby, Baby of een andere permutatie moeten noemen. Op dergelijke momenten wordt de film dan weer verrassend genietbaar, maar toch geeft u uw kroost voor het bekijken van deze film best preventief wat rilatine. Een latje of twee volstaat.




BEELD EN GELUID
We bespraken eerder voor u al hogedefinitieversies van Trolls, Trolls 2 - World Tour en Trolls 3 - Band Together. Een stapje terugnemen naar dvd is dan ook even wennen als je de scherpte en kleurdiepte van de eerstgenoemde gewoon bent. Het voornaamste probleem zit bij de compressie, die hier en daar wat artefacts veroorzaken, vooral dan in de eerste film. De kleuren zijn minder geprononceerd maar volstaan, en de Engelse Dolby Digital 5.1-geluidstrack is meer dan voldoende als de schijven enkel voor kinderjolijt bedoeld zijn. De scherpe kantjes zijn er evenwel af.

EXTRA'S
We krijgen een selectie van extra's van de Blu-ray-schijven.

Trolls
De film is vooral op maat van de jongste kijkers gesneden, en hetzelfde kan gezegd worden over het bonusmateriaal. De interactieve Party Mode laat je toe om tijdens het afspelen van de film karaoke-lyrics te krijgen, enkele figuurtjes te laten verschijnen of op verzoek de dichtstbijzijnde persoon te knuffelen, of dat nu een mens of een trol is. Travel Through Troll Village is een virtuele rondleiding doorheen de sets van de film, onder toezicht van Cloud Guy. The Potion for Stop-Motion toont ons hoe de verhalen-binnen-het-verhaal die in de film worden weergegeven door middel van een plakboek, tot stand zijn gekomen. Creating Troll Magic is een algemenere studie van het wordingsproces, met onder meer pre-visualisatiescènes en storyboards. Er zijn twee videoclips van de nummers Hair Up en Get Back Up Again, een drietal verwijderde scènes, vergezeld van de nodige uitleg van de regisseurs, een trailer, en aangezien dit een Dreamworks-film is, ontsnapt u traditioneel niet aan de World of DreamWorks Animation-jukebox. Ergens hadden we nog gehoopt om Justin Timberlakes zomerknaller te mogen terugvinden in de bonussectie. Maar Justin has left the building...




Trolls 2 - World Tour
Er is wat bonusmateriaal aanwezig, maar het is vooral gericht op de kleintjes en weinig substantieel. In een audiocommentaartrack mogen co-regisseur David Smith, regisseur Walt Dohrn en producente Gina Shay verklaren waar ze dergelijke ongein vandaan hebben gehaald. Ze geven een gedetailleerde maar weinig diepgaande beschrijving van het maken van de film. Tiny Diamond Goes Back to School is een kortfilmpje over één van de ergerlijkste nevenfiguurtjes uit de film, die er op school cool wil uitzien - waarmee uw kinderen alvast nog eens de foute boodschap meekrijgen. Trolls Dance Academy is een dansles-in-een-notendop voor enkele van de muziekstijlen die in de film worden verkracht aangehaald. De interactieve featurette Trolls World Tourist Map biedt een overzicht van de diverse muzieklanden die in de film worden bezocht. De documentaire Trolls Perfect Harmony belicht nog maar eens de muziek uit de film, waarvan we nu stilletjesaan wel genoeg hebben gekregen, en drie documentaires Trolls World Tour Backstage gaan dan (eindelijk!) wat dieper in op de technische zaken, zoals de personages en de set pieces.




Trolls 3 - Band Together
De film kan u desgewenst in Sing Along Mode afspelen, maar op de leeftijd waarop uw kinderen deze film consumeren, kunnen ze de Engelse karaoke-ondertiteling waarschijnlijk nog niet lezen. Ofwel kennen ze alle nummers al uit hun hoofd, wat een teken is dat u ze muzikaal slecht opvoedt. Daarnaast is er de kortfilm "It Takes Three" (3:55) waarin er nog een extra muzikaal nummer wordt toegevoegd. That's all folks!




CONCLUSIE
Als u bang bent dat uw schijven vermassacreerd worden door kinderhandjes, dan biedt deze 3 dvd-set misschien een uitkomst. De films zijn vooral gericht op hyperkinetische kleuters; het beeld-en geluidsrapport is bevredigend voor een dvd, en in de extra's is flink de schaar gezet.