FILM
Gladde paling Stu Shepard (Colin Farrell), werkzaam in de film-PR-business, en in die hoedanigheid zijn leven vullend met voortdurend mensen te beliegen en te bedriegen, staat een onaangename verrassing te wachten. Elke dag belt hij naar zijn minnares, Pam (Katie Holmes) vanuit een telefooncel, opdat het nummer niet op zijn afschrift van zijn GSM zou te zien zijn, waar die onder ogen zou kunnen komen van zijn vrouw Kelly (Radha Mitchell). Op een dag wordt hij tot zijn grote verbazing zélf opgebeld door iemand die beweert Stu onder schot te houden. Om hem te overtuigen van zijn kunnen, schiet de scherpschutter (Kiefer Sutherland) een pooier neer die vond dat Stu te lang in de telefooncel stond. Prompt staat het hele politieapparaat van New York bij de telefooncel, terwijl de mysterieuze beller Stu onder lichte dwang ertoe aanzet om eindelijk eens schoon schip te maken in zijn relaties. Onder dwang moet Stu toehoren hoe de beller doodleuk aan Pam vertelt dat Stu, in tegenstelling tot wat hij tegen haar beweerde, wél getrouwd is, en zijn belofte om haar acteercarrière aan te zwengelen feitelijk een lam excuus was om haar het bed in te krijgen. De politie denkt echter dat Stu de pooier heeft neergekogeld, en zijn maar al te bereid om hem bij de minste verdachte beweging van een paar extra tochtgaten te voorzien. Wanneer dan ook nog eens zowel Kelly als Pam op de plaats van de moord opduiken, heeft de schutter Stu helemaal in de tang. De enige die zijn hoofd koel houdt is politiechef Ramay (Forest Whitaker), die als enige schijnt door te hebben dat Stu niet voor zijn plezier aan de lijn wil blijven in een half tot schroot gemepte telefooncel. Slimme jongens bij de politie!


Phone Booth bewijst dat zelf in Hollywood toch af en toe nog eens plaats is voor een interessant filmexperiment, zoals een film met een scenario dat zich nagenoeg volledig in een telefooncel afspeelt en tóch blijft boeien. Het idee om een film volledig in een telefoonhokje te draaien was door scenarist Larry Cohen naar verluidt oorspronkelijk aan niemand minder dan Hitchcock aangeboden, maar die heeft nooit een passend scenario gevonden. Cohen heeft dan maar zelf laat in de jaren '90 het scenario zelf onder handen genomen, met het gekende resultaat. De release van de film zelf is enkele keren uitgesteld omwille van het feit dat Amerika in 2002 geteisterd werd door een golf aanslagen van een échte sluipschutter - die achteraf beweerde god te zijn. Overigens speelt de film zich af in New York, maar afgezien van een paar panoramische shots is de film wel degelijk in Los Angeles gedraaid. Natuurlijk is een deel van de spanning ook te wijten aan het feit dat de film "slechts" 78 minuten duurt, naar hedendaagse maatstaven een peulschil, maar dat heeft spijtig genoeg ook tot effect dat er niet echt veel tijd is om de personages deftig in hun decor te zetten. Het moet Colin Farrell wel nagegeven worden dat hij de film zowat op zijn eentje draagt, en dat op meer dan overtuigende manier doet, maar de manier waarop zijn personage geïntroduceerd wordt, is een beetje overhaast, en afgezien van een paar afgezaagde clichés over zijn wanordelijk liefdesleven wordt hij eigenlijk noch sympathiek, noch antipathiek voorgesteld, en dat maakt zijn personage een beetje moeilijk. Vooral omdat de reden waarom de sluipschutter het om hem gemunt heeft eerder aan de zwakke kant is, zeker wanneer die hem bijna al lachend vertelt dat zijn vorige twee slachtoffers een pedofiel en een corrupte zakenman waren, en een pain in the ass zijn vooralsnog niet wettelijk strafbaar is.


Desondanks is Farrell (Hart's War, Daredevil) nog steeds aan het groeien in zijn capaciteiten als acteur, en na het bekijken van deze Phone Booth denken we niet dat hij al aan de top van zijn kunnen zit. Voor Phone Booth heeft Joel Schumacher - zijn draak Bad Company - is plots vergeven en vergeten - ook wel redelijk wat mosterd gehaald bij de succesvolle TV-reeks 24, en dan hebben we het niet alleen over Kiefer Sutherland - die in de film nauwelijks te zien is, maar des te meer te horen - maar ook in het gebruik van split-screens, én in het feit dat de film zich ook quasi real-time afspeelt. Daarnaast haalt Schumacher af en toe ook wel nog wat uit met gedurfde camerastandpunten, kunstmatig versnellen en vertragen van het beeld, en vooral de briljante openingsscène waarin er een potje op los gefilosofeerd wordt over de rol die de telefoon in ons dagelijks leven speelt. Er dient ook nog gezegd dat de film op tien dagen tijd is gefilmd met een redelijk "bescheiden" budget van "amper" 10 miljoen dollar (Nota: wie een dergelijk bedrag er zonder verantwoording door mag draaien, mag mij altijd even bellen). Erg veel boodschap bevat Phone Booth niet, maar het is wel verdomd leuke cinema om naar te kijken.


BEELD EN GELUID
Een deel van de film ziet eruit alsof die met een kleine handcamera gefilmd was, maar dat is uiteraard de bedoeling van de regisseur geweest. De kleuren zijn daardoor niet altijd even uitgebalanceerd, en de belichting is niet goed afgesteld, maar dit alles doet de film meer recht dan schade. De onderkoelde blauwtinten zijn ook zonder twijfel opzettelijk, maar dergelijke trucs worden tegenwoordig wel vaker gebruikt om een bepaalde, steriele sfeer neer te zetten. Het onscherpe zicht op het einde van de film is natuurlijk ook puur intentioneel, wat niet kan gezegd worden van een paar serieuze artefacts en op één plek in de film een niet al te fris uitziende portie macro-blocking. De minpunten staan echter in schril contrast met de pluspunten, zoals een redelijk scherpe transfer, weinig ruis en een ondanks de omstandigheden goed contrastniveau. Laten we het erop houden dat de imperfecties bij de rest van de hyperkinetische stijl van de film horen. De layer change zit misschien wat op een ongelukkig moment, maar je kan je terecht afvragen of er in een film met dit tempo wel een geschikter moment te vinden was. We waren echter aangenaam verrast bij het horen van de Dolby Digital 5.1-track: vooral de doordringende stem van Kiefer Sutherland, die alom tegenwoordig schijnt te zijn, verhoogt de mate waarin je als kijker samen met Colin Farrell de dreiging als een strop rond je hals voelt dichttrekken. Wat de zaak helemaal leuk maakt, is dat, wanneer The Caller (zo heet Sutherland officieel op de aftiteling) tegelijkertijd belt met Stu en zijn minnares, de verschillende dialogen uit een andere richting schijnen te komen. Clever! Afgezien van de begin- en eindscène is de muziekscore van Harry Gregson-Williams eerder lauw, en alhoewel die wel mee in de achterkanalen is gemixt, laat deze toch geen overdonderende indruk na. Maar globaal gezien is dit een vrij goede transfer.


EXTRA'S
Slechts twee extra's sieren deze release: een audiocommentaartrack van Joel Schumacher en een making of-documentaire van een 28-tal minuten. Voor films die wat experimenteler op te vatten zijn, zijn dergelijke zaken altijd een positieve aanwinst, en hier is dat niet anders. Het is vooral leuk om zien waar men op cinematografisch gebied allemaal op heeft moeten letten. Beide extra's zijn van een Nederlands ondertitelingsspoor voorzien. Kwaliteit ging ditmaal blijkbaar voor op kwantiteit.

CONCLUSIE
Phone Booth: Voor Wie Eens Wat Anders Wil. Zou een goede reclameslogan zijn! Laten we het, iets minder lyrisch, maar houden op een goede thriller die nog iets te conventioneel is om echt experimenteel te zijn, en iets te experimenteel om conventioneel te zijn.