FILM
De zomer van 1914 zou wel eens de laatste zomer vol onschuld en hoge verwachtingen kunnen worden voor Winnie Foster (Alexis Bledel). Haar conservatieve ouders hebben haar net verteld dat ze na de zomer naar een kostschool gaat waarmee in vergelijking De Nieuwe Wandeling een vakantiekolonie moet zijn, en Winnie loopt van huis weg. In de bossen die eigendom zijn van haar vader (Victor Garber), ontmoet ze de familie Tuck: vader Angus (William Hurt), moeder Mae (Sissy Spacek) en de zonen Jesse (Jonathan Jackson) en Miles (Scott Bairstow). De Tucks zijn niet happig om haar weer te laten gaan, want blijkbaar houden ze er zich schuil. Winnies ouders denken dat ze ontvoerd is, en schakelen de politie in. In "gevangenschap" begint Winnie hoe langer hoe meer het eenvoudige, rustige leven van de Tucks te appreciëren, en ze blijkt ook niet ongevoelig voor de charmes van zoon Jesse. Op een dag vertelt Jesse waarom zijn familie zich schuilhoudt van de rest van de wereld: hijzelf is al honderd vier jaar oud, en het verouderingsproces is bij de hele familie gewoon gestopt nadat ze per ongeluk van een bron diep in het woud hadden gedronken. Tevens zijn ze hierdoor onsterfelijk geworden: slangebeten, geweerschoten, marathon-uitzendingen van De Pfaffs, het kan hen allemaal niet deren. Of dit een zegen of een vloek is, is nog maar de vraag, want Miles heeft er een huwelijk opzitten dat uiteraard op de klippen is gelopen toen bleek dat zijn vrouw wel en hijzelf niet ouder werd, en zij hem vervolgens beschuldigde van hekserij. Miles probeert te verhinderen dat het tussen Jesse en Winnie dezelfde kant opgaat, maar veel tijd heeft hij daarvoor niet meer. Tijdens een caféknokpartij waarin hij uiteraard wonder boven wonder geen schrammetje heeft opgelopen, trekt hij de aandacht van een mysterieuze kerel in een opvallend geel kostuum (Ben Kingsley) die van het bestaan van de familie Tuck afweet, omdat hij Miles' gek geworden vrouw Anna in een psychiatrisch ziekenhuis heeft aangetroffen. De man wil de bron gaan exploiteren en er zelf grof geld mee vangen, maar vooral vader Tuck beseft dat een wereld vol onsterfelijken zou leiden tot chaos. Wanneer de man Winnie bedreigt, vermoordt Mae hem, en vader en moeder worden door de politie ingerekend. Mae wordt veroordeeld tot de strop, maar erger dan de dood vreest ze dat, wanneer zal blijken dat ze zelfs aan de galg niet kan sterven, de zoektocht naar de bron alleen maar intenser zal worden. Jesse vraagt Winnie ter hulp om zijn ouders te bevrijden, om daarna andere oorden op te zoeken. Maar zal Winnies liefde voor Jesse groot genoeg zijn om ook van de bron te drinken en hen in hun onsterfelijke, onophoudelijke vlucht te vergezellen?

Het zalige aan filmcriticus zijn is films moeten bespreken waar je nog nooit van gehoord hebt; soms is het een revelatie en soms een dikke tegenvaller. Ook Tuck Everlasting was ons volkomen onbekend, ondanks de aanwezigheid van grote namen in de rolverdeling, zoals William Hurt, Ben Kingsley en Sissy Spacek. Bovendien zijn we altijd enorm geboeid door jeugdfantasy-romans, een genre dat nog steeds wat stiefmoederlijk wordt bekeken, maar waar nu dankzij hypes als Harry Potter verandering in schijnt te komen. Deze Tuck Everlasting moet bovendien al de tweede verfilming zijn van het gelijknamige boek, na een schandalig apocrief vehikel in 1981. Regisseur Jay Russel oogste twee jaar voor deze verfilming een onverwacht succesje met My Dog Skip, en weet in deze film, toch op cinematografisch gebied, een aardige montage af te leveren. Desondanks blijft het hier een redelijk sobere film: geen hocus-pocus, compleet geen speciale effecten, zodat er des te meer toe kan worden gespitst op de centrale vraag van de film: als je onsterfelijk zou kunnen worden, zou je het geschenk aannemen? Nu zijn er anderzijds wel boeiendere plots te bedenken over onsterfelijke mensen, zelfs zonder dat ze in een eeuwige strijd verwikkeld zijn om elkaars hoofd af te hakken tot er maar één meer overblijft (wink wink), maar de romance tussen de twee hoofdpersonages schijnt wel te werken, en ook Ben Kingsley speelt - wel een beetje aan de onderkoelde kant - de schurk van dienst. Vooral de eerste indruk die je van de film krijgt, een scène waarin we al snel van het heden teruggaan naar het verleden, en dus als kijker al meteen meer weten wat er precies aan de hand is, terwijl hoofdpersonage Winnie Foster het nog moet uit zien te pluizen, creëert een interessante setting. De vertelster van het verhaal is overigens Elisabeth Shue.

BEELD EN GELUID
Het anamorfe beeld op formaat 2.35:1 is tenminste niet het verkapte 1.66:1-formaat waarin Disney al eens films uitbrengt. Het kleurenpalet is werkelijk schitterend te noemen, waarbij de intensiteit bewust wat wordt onderdrukt in de diverse scènes waarin de Tucks over hun voorgeschiedenis vertellen. Colour bleeding is niet aanwezig, grain ook niet, maar occasioneel, in de scènes in het bos bijvoorbeeld (rond de 17de minuut), is er tussen het gebladerte wat storende aliasing te zien. Maar voor de rest is dit een redelijk scherpe transfer, waarbij je enorm veel details in de achtergrond kan zien, en waarbij alles er nog erg natuurlijk blijft uitzien - wat toch uiteindelijk het belangrijkste is. Waar nodig wordt voldoende gebruik gemaakt van de surround-capaciteit van de Engelse Dolby Digital 5.1-track om de geluidslandschappen in de bossen wat in te kleuren. Desondanks is dit niet echt een film die stijf staat van de actie, dus aan échte topprestaties moet je je niet verwachten. De dialoog is netjes verstaanbaar, en het geheel wordt mooi omkaderd door een soundtrack van William Ross, die wat doet denken aan het werk van Thomas Newman. De beeld- en geluidscompressie komt misschien wat in het gedrang door de aanwezigheid van 5 geluidstracks, waarvan 3 in 5.1, en dan nog eens twee commentaartracks, maar anderzijds wordt dat weer gecompenseerd door de relatief korte duur van de film.

EXTRA'S
We zouden liegen als we zouden zeggen dat deze disc volgestouwd is met extra's. Desalniettemin heeft men er bij Buena Vista toch nog van gemaakt wat mogelijk was, alhoewel een goeie making of-documentaire toch ook op haar plaats was geweest. Of ze het bij Buena Vista ooit gaan afleren weten we niet, maar we krijgen alweer op deze Disney-release eerst een verplichte sneak preview van Inspector Gadget 2, George Of The Jungle 2 en The Rookie. De voornaamste aandacht gaat uit naar de twee commentaartracks, eentje van regisseur Jay Russell en scenarist James V. Hart, en eentje met opnieuw Jay Russell, ditmaal vergezeld van een deel van de cast, (het jonge deel) Alexis Bledel, Jonathan Jackson en Scott Bairstow. Beide commentaartracks zijn van Nederlandse ondertiteling voorzien, en zijn interessant in zoverre commentaartracks interessant kunnen zijn, maar ook niets meer. Ook overlappen beide commentaren een klein beetje, maar niet dramatisch veel. In "A Visit with Natalie Babbitt" krijgen we een klein tiental minuten interview met de auteur van het boek, die uiteraard haar idee erachter moet komen toelichten. Als laatste vinden we een soort van white rabbit-feature getiteld "Lessons Of Tuck". Na een korte introductie door acteur Jonathan Jackson, Jesse in de film, wordt de film tijdens het afspelen op een tiental minuten onderbroken, waarbij enkele van de morele dilemma's uit de film worden voorgelegd aan enerzijds cast-en crewleden, anderzijds aan jongeren uit de laatste jaren van het middelbaar. Dergelijke vragen hebben natuurlijk geen juiste of foute antwoorden, maar vooral voor leerkrachten die middels deze film jongeren iets willen bijbrengen, is dit een nuttige feature. Het is in elk geval interessant genoeg om eens bekeken te hebben.

CONCLUSIE
Tuck Everlasting is een mooie en niet al te kleffe fantasy-familiefilm, ééntje uit het genre waar je bijzonder weinig tegen in kan brengen. Wie in de kerstdagen de 712de heruitzending van The Sound Of Music beu is, kunnen we misschien deze titel een keertje aanraden.