FILM
Jacks (Richard E. Grant) vrouw Sarah (Imogen Stubbs) overleeft het kraambed niet, maar schenkt bij die gelegenheid wel het leven aan een dochtertje, dat Jack uit emotionele overwegingen ook Sarah noemt. Alhoewel hij door de schok al flink aan de fles is geraakt, dwingen zijn ouders (David Swift en Judi Dench) en zijn schoonmoeder (Eileen Atkins) hem toch om voor de baby te zorgen. Nadat hij eerst de baby mee naar het prestigieuze advocatenkantoor meeneemt, voelt hij zich al snel verplicht om een kindermeisje in huis te nemen. Hij ziet een geschikte kandidate in Amy (Samantha Mathis), een Amerikaanse die net bij haar vorige werk als serveerster de laan is uitgestuurd. Uiteraard kent ze niets van baby's, maar uiteraard is ze vertederd door Sarahs kleine twinkelende oogjes, uiteraard wordt ze nog gestalkt door haar ex-vriendje die uiteraard een irritante Fransman is (Laurent Grévill) en uiteraard is ze obstakel nummer één voor Jacks collega Anna (Cherie Lunghi), die uiteraard probeert om Jacks weduwenaren-hart in te palmen.

Jack And Sarah is een stinker van formaat, ongetwijfeld ontstaan uit het feit dat een regisseur, in dit geval Tim Sullivan, een hoop geld in zijn pollen geduwd kreeg om een film mee te maken, en er niets beters wist mee aan te vangen dan een volslagen ongeschikte vader-businessman een baby in zijn armen te duwen, en vervolgens de "hilarische" taferelen te filmen wanneer baby in de broek plast (of erger), en vader haar radeloos boven de afvoer houdt. Niet zo'n debiele vertoning als Three Men And A Baby, maar het neigt gevaarlijk steil door in die richting. In dat opzicht is het verwonderlijk dat Marc Dutroux in de gevangenis zit en de makers van deze film nog steeds vrij en ongehinderd rondlopen, maar soit.

Dat is echter niet de enige tekortkoming aan deze prent, helaas. Allereerst is er het scenario dat niet de minste samenhang schijnt te vertonen. De scènes volgen zich op in een blijkbaar door een randomgenerator bepaalde volgorde, waar het nu weer eens dikke ambras is tussen vader en babysit, en dan weer eens de grote liefde, zonder noemenswaardige oorzaak, noch verband. Omdat bovendien halverwege de film bleek dat men ook Ian McKellen had gecast, hebben ze die maar een rolletje aangemeten waarin hij de helft van de tijd als doorzopen dakloze over de straat en in de vuilcontainer moet doorbrengen - net Oscar uit Sesamstraat - en de andere helft als een soort butler van Jack functioneert. Maar hoe hij van de goot in zijn pinguïnkostuum is geraakt, daar hebben we het raden naar, en McKellen waarschijnlijk ook.

En zo zijn er nog zo van die onlogischheden. Grootmoeder Judi Dench bijvoorbeeld wil enerzijds haar kleindochter zelf opvangen, is anderzijds streng bezig de kandidaat-kinderoppassen te keuren, en wanneer er dan eindelijk één is aangenomen, is ze er blijkbaar niet tevreden over, maar dat is maar een indruk van horen zeggen, want Dench vond het niet de moeite om zulks op het scherm te komen zeggen. Als het een verstandige vrouw was, zou ze de set al lang verlaten moeten hebben, en hetzelfde kan gezegd worden voor Ian McKellen, want ze vergooien hier hun talent en hun tijd. En van de rest van de cast onthouden we misschien wel even de guitige glimlach van Samantha Mathis, maar voor de rest moest iedereen in de cast precies acteren met een prei in hun achterste.

Vooral Richard E. Grant valt op - in negatieve zin dan - doordat hij bij wat voor zijn zotte kuren moet doorgaan, bij het overlijden van zijn vrouw, bij het zien van zijn dochtertje én bij het zogenaamd een verliefde blik toewerpen op Samantha Mathis telkens dezelfde gelaatsexpressie vertoont. Ofwel had hij tijdens de opname maar één gezicht bij, ofwel had hij een acute kramp in de gezichtsspieren, maar - Occam's Razor indachtig - een meer waarschijnlijke verklaring is dat zijn frank - pardon, euro - pardon, Britse pond - op gegeven ogenblik moet zijn gevallen dat het zinkende schip toch al niet meer te redden was. En wat het "komedie"-aspect van onze "romantische komedie" betreft: ik heb gehuild. Gehuild om het geld dat ik hier heb aan uitgegeven.

BEELD EN GELUID
We krijgen hier een 1.66:1-beeld dat niet anamorfisch op de schijf is gezet, en bijgevolg heel wat inzoom-trucs op de breedbeeld-televisie vergt vooraleer we een iets of wat aanvaardbaar beeld krijgen. Dit is zeker niet geheel vrij van fouten, integendeel. Er zit erg veel aliasing op, de kleuren zien er dof uit, en doordat het geheel niet anamorf is, is de scherpte ervan ook maar zus en zo. De ondertiteling is wel goed geplaatst, de layer change kon beter. Het geluid is in 2.0 uitgevoerd, maar bevat erg weinig richting of dynamiek. Persoonlijk was het ook een kwelling om voortdurend naar Stars van Simply Red te moeten luisteren: de soundtrack is een allegaartje van popsongs, aaneen gebreid door Simon Boswell, dat naar niks smaakt.

EXTRA'S
We houden het op deze disc bij 2 trailers en 4 TV-spots. Het feit in herinnering houdend dat Tim Sullivan vooral een producent van TV-reeksen is, zouden we moeten concluderen dat dát het medium is waar deze productie misschien beter had gedijd.

CONCLUSIE
Jack And Sarah is een krampachtige poging om films als Four Weddings And A Funeral na te apen, maar de regisseur mist visie, een goed script, goede hoofdacteurs en vooral een op zijn zachtst geformuleerd betere continuïteit. Zelfs in de categorie chick flicks is dit een ondermaats produkt.