FILM
De in Nieuw Zeeland verblijvende Engelse kolonist Alisdair Stewart (Sam Neill) heeft zich een bruid "gekocht" in Engeland, omdat hij anders denkelijk nooit aan een vrouw zal geraken. De vrouw, de weduwe Ada McGrath (Holly Hunter) is duidelijk laatste keus: ze is stom, heeft al een dochtertje van een jaar of tien, Flora (Anna Paquin), en er zit een steekje aan los, zo zegt iedereen toch. En geef nu toe, niemand huwt voor haar plezier met een volslagen onbekende om vervolgens in een modderpoel in de Nieuw-Zeelandse brousse te gaan wonen. Wanneer ze door het pakketschip op het strand wordt "afgeleverd", heeft Ada, naast haar gebruikelijke bagage, een kist met haar kostbaarste bezit bij: een piano. De compleet gevoelloze Stewart ruilt het ding met zijn buurman George Baines (Harvey Keitel) voor een stuk land, wat laten we zeggen de relaties met Ada er niet beter op maakt. George is echter tegenover Ada bereid om haar de piano toets voor toets terug te laten verdienen in ruil voor, ahem, bepaalde lichamelijke diensten. Omdat Ada zo graag haar piano terug heeft, gaat ze op het voorstel in. En wanneer Baines uit wroeging, beseffend dat Ada nooit van hem zal houden, de piano vrijwillig teruggeeft, is het al te laat...

Regisseur Jane Campion was één van de weinige bekende namen uit de Nieuw-Zeelandse filmscène vooraleer den dikke harige Wellington voor eens en altijd op de wereldkaart zette. The Piano leverde haar in 1994 drie oscars op, één voor beste origineel scenario, een voor beste hoofdactrice (Holly Hunter), en één voor beste actrice in een bijrol, de toen nog piepjonge Anna Paquin. De film leverde ook genoeg stof voor het nodige schandaal: terwijl wij hier in Europa niet opkijken van een glöckenspiel meer of minder, zeker niet indien het om functioneel naakt gaat, stonden de hypocriete puriteinse Amerikanen weer op hun achterste poten van verontwaardiging. Met als gevolg dat de toen 11-jarige Anna Paquin officieel zelf de bioscoop niet in mocht om de film te zien waar ze nota bene zelf een oscar voor gewonnen had! Soit, The Piano is een film die meer qua vorm dan qua inhoud weet te overtuigen. Vooral de muziek (piano, wat had U anders gedacht?) van Michael Nyman is een troef; wij herkenden alleszins enkele van de muzikale thema's die achteraf voor diverse doeleinden zoals tv-programma-tunes en dergelijke "gerecycleerd" zijn, en een leuk weetje is dat Holly Hunter de meeste piano-sequenties zelf heeft gespeeld. Toch is het verhaal op bepaalde ogenblikken behoorlijk klef, en maakt een paar rare kronkels. Meer dan heen en weer geslingerd worden tussen de man van wie ze niet kan houden en de man die ze niet kan krijgen gebeurt er tenslotte niet, maar de sereniteit waarmee Holly Hunter haar rol invult, en de ontwapenende spontaniteit van Anna Paquin, maken het geheel toch nog de moeite van het bekijken waard. Of de wang van Harvel Keitel natuurlijk.

BEELD EN GELUID
Het anamorfische beeld werd door Universal op het correcte 1.85.1-formaat weergegeven, maar een echt buitengewoon goede transfer is dit niet. Er zitten enorm veel witte puntjes in de beeldband, en de kleuren zien er erg dof uit. De scherpte is maar matig, en we hebben toch redelijk wat artefacts waargenomen. Qua geluid moeten we het stellen met een eenvoudige 2.0-track, die wel de muziek redelijk goed tot zijn recht laat komen, maar niet echt een optimale ruimtelijke spreiding verschaft.

EXTRA'S
Geloof het of niet, maar deze disc heeft niet eens een menu; de film begint gewoon te spelen bij het insteken, en herhaalt vervolgens zichzelf op continuous loop. De ondertiteling is wel via het menu uitschakelbaar, maar het geheel doet primitief aan.

CONCLUSIE
Verwacht geen al te grote technische kwaliteit van deze The Piano, maar aangezien je deze oscarwinnende film tegen budgetprijs kan aanschaffen, is die toch de moeite om mee te nemen, al was het maar om de mooie muziek. Als impulsaankoop kan het U slechter vergaan.