FILM
Filmproducer Samuel Z.Arkoff verwierf in de jaren vijftig en zestig grote faam bij de drive-in cinema’s. De man richtte de maatschappij AIP op en bracht de ene film na de andere op de markt met ronkende titels als ‘The Brain Eaters’, ‘Reform School Girls’ en ‘Day The World Ended’. Er werd steeds gewerkt met een piepklein budget. Vaak werd het scenario van zijn films pas geschreven na het ontwerpen van de filmposter en het bedenken van de titel, terwijl je zou denken dat dit normaliter toch andersom dient te gebeuren. Arkoff groeide uit tot de koning van de Amerikaanse exploitation b-films en drukte zijn stempel door tot ver in de jaren zeventig, getuige daarvan de film uit deze bespreking. ‘The People That Time Forgot’ is de sequel op ‘The Land That Time Forgot’ uit 1975.

In het vervolg uit 1977 volgen we de bemanning van een schip dat op zoek gaat naar een vermiste collega. Ze treffen zijn laatste voetstappen aan in het bevroren poolgebied. Even later ontdekt de expeditie een verborgen tropische oase temidden van het ijs. Het lijkt alsof de tijd op die plek heeft stilgestaan want er huizen uitgestorven diersoorten en er woont zelfs een minder beschaafd mensenras, dat zo uit de oertijd lijkt te komen. Al snel komen de ontdekkingsreizigers diep in de problemen terecht wanneer blijkt dat de leider van het eiland boosaardige plannen met hen heeft. Het budget van deze prent is redelijk laag en het regieniveau nog lager dan dat uit de prequel ‘The Land That Time Forgot’. Toch straalt de film een welbepaalde charme uit die door liefhebbers van pulp en desastreuze cinema zeker kan worden gesmaakt. De special-effects van de dino’s zijn niet meteen van het kaliber van grootmeester Ray Harryhausen, maar de rubberen poppen wekken toch enige vorm van sympathie op. Het acteerwerk is zelfs nog zo slecht niet op bepaalde momenten. Actrice Sarah Douglas is in haar sas en avonturier Patrick Wayne is aangenaam om te zien spelen. De rest van de personages lijken wel van bordkarton en missen elke vorm van expressie. We kunnen de film niet echt aanraden, velen zullen er weinig lol aan beleven. Volgelingen van ‘De Nacht Van De Wansmaak’ daarentegen krijgen dan weer wel waar voor hun geld.

BEELD EN GELUID
De kleuren zijn redelijk mooi bij deze transfer. Het contrast is acceptabel en de nodige filmgrain en vuiltjes op de filmprint blijven nog binnen de perken. Verder valt deze film op beeldvlak ook op door de mooie anamorfische 1.85:1 verhouding. Het geluid is van het monofono type. De kwaliteit ervan is nipt voldoende. Vele geluiden klinken alsof ze door karton werden geproduceerd. Alles is verstaanbaar, maar je zal door het gebrek aan dynamiek zeker niet uit je stoel vliegen door de overdonderende ervaring.

EXTRA’S
The Extra’s That People Forgot zou hier een mooie titel kunnen zijn. Op dit vlak vinden we enkel de bioscooptrailer terug. Verder gaat de pret jammer genoeg niet.

CONCLUSIE
Deze rasechte pulpfilm zal enkel worden gewaardeerd door liefhebbers van de rioolcinema. De meeste kijkers zullen zich waarschijnlijk afvragen wat er leuk aan is. Aan jou om te weten tot welke groep je behoort.