FILM
Shogun’s Sadism bestaat uit twee verhalen. Het eerste verhaal speelt zich af in het feodale Japan. In de omgeving van Nagasaki worden de christenen vervolgd door een plaatselijke magistraat die er grote voldoening in schept om de gelovigen op de meest gruwelijke manieren te folteren. Tegen deze achtergrond wordt de samurai Sasaki (die in dienst is van de magistraat) verliefd op de mooie Toyo. Niet alleen koestert de magistraat zelf gevoelens voor Toyo maar ook verdenkt hij haar ervan een christen te zijn. Redenen genoeg om Toyo en haar familie bloot te stellen aan de meest gruwelijke martelingen.

Het tweede verhaal draait rond Sutezo, een man die zijn schuld in een bordeel niet kan afbetalen en daardoor gedwongen is om er een jaar te werken. Na verloop van tijd vlucht Sutezo samen met één van de prostituees weg uit het bordeel. Als ze gevat worden staan hun allerlei beestachtige folteringen te wachten.

Het centrale thema van deze Shogun’s Sadism is foltering. Bij momenten kan de kijker de indruk krijgen dat hij naar het abc van foltertechnieken zit te kijken: ogen worden uitgebrand, voeten deels of helemaal afgehakt, mensen worden levend gekookt, een vrouw wordt door een paar ossen uit elkaar getrokken... Shogun’s Sadism (ook, of wellicht beter, gekend als Oxen Split Torture / Torturing) is een heel brutale film zoals ze enkel in Japan worden gemaakt. De leken onder ons kunnen wij melden dat het niet te betwijfelen valt dat Japan het land is dat de goorste, bloederigste en meest gestoorde films uit de filmgeschiedenis voortbracht. Wie dacht dat Takeshi Miike (Audition, Ichi the killer, Visitor Q) de ‘godfather’ is van de extreme Japanse cinema heeft het heel erg bij het verkeerde eind. Shogun’s Sadism werd reeds in 1969 uitgebracht door een mainstream Japanse studio (Toei) en toch is de film zieker en gewelddadiger dan de som van alle Amerikaanse horror films van de laatste 10 jaar.

Vanaf het begin van de film is het duidelijk dat Shogun’s Sadism een film is met een degelijk budget: zowel de decors, acteerprestaties als bloederige special effects zijn overtuigend. In tegenstelling tot de meeste Italiaanse en Amerikaanse gore films uit de jaren ’70 en ’80 heeft Shogun’s Sadism zeker ook wat te bieden buiten de gore scènes, het zou al te eenvoudig zijn om deze film af te doen als goedkope pulp of exploitation.

Bij momenten is het contrast redelijk groot tussen wat men te zien krijgt en tussen wat men hoort: tijdens het folteren weerklinkt geregeld een kitcherige soundtrack met een overvloed aan Hammond orgelklanken (denk aan de Europese softcore prenten van Franco of Amerikaanse Blaxploitation films). Het zorgt ervoor dat de martelscènes iets luchtig krijgen, bizar met andere woorden. Bij sommige ‘spannende’ scènes krijgen we dan weer een heel irritant geluid te horen dat doet denken aan een zwerm wilde krekels, wat hiervan de bedoeling kan geweest zijn ontgaat ons helemaal.

Nota: Over deze film heerst heel wat onduidelijkheid. Afhankelijk van de bron vindt men zowel 1969, 1970 of 1976 als productiejaar. Ook over de regisseur (volgens IMDB gaat het om Teruo Ishii) en de verschillende titels waaronder deze film zoal verschenen is niet iedereen het eens. Een paar jaar terug bracht Japan Shock deze film uit op video onder de naam Oxen Split Torturing, bij de dvd versie opteerde men voor de titel Shogun’s Sadism. Volgens de inlay bij deze dvd release is deze Shogun’s Sadism het derde deel van de infame ‘joy of torture’ serie, andere bronnen weerleggen ook weer dit feit. In één van de absolute naslagwerken over de extreme Japanse cinema (Eros in Hell: sex, blood and madness in Japanese cinema, geschreven door Jack Hunter) staat de film vermeld als Ushiaki No Kei (de Japanse titel die ook voorkomt op de hoes van Shogun’s Sadism) ofte Joys of Torture 2.

BEELD EN GELUID
Dit is zonder twijfel de beste transfer die wij ooit zagen bij een Japan Shock dvd release. Toegegeven, bij veel van hun vroegere releases liet de beeldkwaliteit vaak te wensen over maar dit neemt niet weg dat met deze release een fikse stap in de goede richting werd gezet. Het beeld is niet alleen anamorf maar ook zowat vrij van vuil of printbeschadigingen. De kleuren en het contrast zijn goed. Gezien de oorsprong en de leeftijd van deze film kunnen we het resultaat gerust spectaculair noemen. De Japanse mono track is niet echt imponerend, weinig verbazend rekening houdend met de ouderdom en origine van deze film. Ruis of fouten zijn nauwelijks te bespeuren.

EXTRA'S
Op gebied van extra’s worden we jammer genoeg helemaal niet verwend: 4 trailers (met een verschrikkelijke Duitse voice over en heel wat printbeschadigingen) en een screenshot gallery met een aantal foto’s uit de film.

CONCLUSIE
Het is niet makkelijk om een film als Shogun’s Sadism te quoteren. De film is bij momenten dermate gruwelijk, dermate sadistisch dat het van heel slechte smaak zou getuigen om deze film een topscore mee te geven. Er zijn zeker nog redelijk wat (Japanse) films die verder gaan dan deze Shogun’s Sadism (denken we maar aan de Guinea Pig serie of de Men Behind The Sun-films) maar het bijzondere is dat Shogun’s Sadism in tegenstelling tot vele echte exploitation films toch wel meer heeft te bieden dan enkel gruwel en gore. Het is echt surrealistisch dat een dergelijke film in de jaren ’60 kon worden gedraaid door een grote studio.

Shogun’s Sadism is geen film die men opzet van een avondje licht vermaak. Kijkers die hun “grenzen” eens willen verleggen kunnen we zeker deze Shogun’s Sadism zeker aanraden. Lezers die Jeepers Creepers en dergelijke miskleunen goor vonden, gelieve zich te onthouden. Snelle beslissers kunnen misschien nog de gelimiteerde editie meepikken die komt in een mooie witte kartonnen hoes.