FILM
Elke dag om 7u 's morgens begint de dagelijkse rattenrace naar de ultieme scoop weer. We volgen de redactie van de (fictieve) krant New York Sun tijdens één etmaal van haar bestaan, vanuit het standpunt van redacteur Henry Hackett (Michael Keaton). De man is voorwaar van plan om zijn job vaarwel te zeggen voor een baan bij een minder sensatiegerichte krant, en zijn vrouw Marty (Marisa Tomei), zelf met zwangerschapsverlof, ziet de combinatie meer loon voor minder werken wel zitten (wie niet?), maar Henry zelf staat nog op twijfel. De krant is bovendien de dag ervoor de verslaggeving over een dubbele moord grandioos mislopen - ze brachten in de plaats daarvan een wereldschokkend stuk over een fout geparkeerde parkeerwachter - en de hoofdredacteur Bernie White (Robert Duvall) wil dat goedmaken. White, die diezelfde dag te horen krijgt dat hij kanker heeft, moet voor de definitieve de uitgave het roer in handen van Harry Hackett en de ambitieuze Alicia Clark (Glenn Close) doorgeven. De twee zijn het echter over niets, maar dan ook niets, eens, en terwijl Alicia wil uitpakken met het bericht dat de daders van de dubbele moord geklist zijn, heeft Henry off the record informatie verkregen dat de twee onschuldig zijn en maar zijn opgepakt omdat vanuit het standpunt van de politie alles beter was dan niets doen. Iemand moet deze informatie officieel bekrachtigen, en alsof dat nog niet genoeg is, staat de zwarte gemeenschap van New York door de moord onder hoogspanning.

The Paper is ondanks de rijk gelardeerde cast, een scenario van David Koepp (Panic Room) en muziek van Randy Newman (Toy Story, Monsters Inc.) toch niet Ron Howards sterkste film. Hij heeft met deze ensemblefilm een karakterstudie over enkele zeer stereotiepe tabloidjournalisten willen maken, U weet wel, het soort dat cafeïne in plaats van bloed door de aderen heeft stromen, maar er wordt door die cast heel wat niet ter zake en verward afgeleuterd, en dat komt de kijkervaring allerminst ten goede. De parallel die Howard probeert te trekken tussen de nakende geboorte van het kind van Harry en Marty en de last van een dagelijkse "bevalling" van een krant die op de schouders van de redacteuren rust, is zo simplistisch dat de behangerspap blijft klonteren in plaats van te kleven. De rommelige personages laten je als kijker ook niet echt toe om je in te leven in hun dagelijkse beslommeringen, en de noodzakelijke karakteruitdieping waar je de hele tijd op zit te wachten, blijft achterwege. De gehanteerde filmstijl is erg jachtig, met enorm veel losse hand-camerawerk, maar zelfs in 1994 was dit al allerminst een originele vondst te noemen. Qua rolbezetting is de film ook niet erg gelijkmatig uitgesmeerd: dat de castleden op tijd en stond een potje onverstaanbaar door elkaar beginnen te schreeuwen over headlines, deadlines en hun maagzweer, doet het acteerwerk op de duur vertroebelen tot één onduidelijk afgelijnde vlek. Robert Duvall en Marisa Tomei kunnen af en toe - vooral wanneer ze even het scherm voor zich alleen hebben - toch nog even schitteren, maar het overacteren van bijvoorbeeld Michael Keaton is ronduit rampzalig. Ron Howard heeft met deze film te veel ineens willen vertellen: de diagnose van Bernie, de twijfels over het toekomstige moederschap van Marty, de jobonzekerheid van Harry en het feeksachtige ellebogenwerk van Alicia, het zit er allemaal wel in maar het leidt uiteindelijk nergens naartoe. Deze kaleidoscopische evocatie van het hectische geboorteproces van een krant (wat een zin!) verzandt uiteindelijk in een bergje grijze drab, zonder noemenswaardige hoogte- of laagtepunten, maar wél voorzien van een hoop cliché's - de nukkige hoofdredacteur met last van zijn prostaat, hoe inventief, die dan ook nog eens van zijn dochter vervreemd is - en flauwe grappen, zoals een redacteur die een ergonomische stoel heeft besteld en het uiteindelijk dankzij zijn collega's moet stellen met een krakkemikkige kruk. Jammer, want dit had veel meer kunnen worden als iemand de scenaristen op tijd aan de lijn had gehouden en de moed had gehad om Michael Keaton vanaf de eerste dag van de scène te schoppen.

BEELD EN GELUID
Deze iets oudere release moet het stellen met een redelijk bescheiden Engelse Dolby Digital 5.1-track die de ruimte op de schijf moet delen met vier dubbingen in Dolby Surround 2.0. Dit soort films noopt niet echt tot een geweldig surround-bravourestukje, en als de dialoog al synchroon is en de muziek niet vals klinkt, zijn we al tevreden genoeg. Enkel de scènes in de drukkerij maken een actievere indruk, waarbij de subwoofer goed doorklinkt, maar erg veel richting zit er niet in het audiospoor. Single layer was bovendien ook niet zo'n beste keuze voor het beeld, dat als overmaat van ramp ook nog eens niet anamorfisch op de schijf werd gezet, maar met het juiste aspect ratio van 1.85:1 toch nog beter scoort dan zijn pan & scan-tegenhanger uit regio 1. Het beeld mist scherpte en zwartniveau, en er zit redelijk veel aliasing op, zeker in details zoals de zonneblinden op de redactie en de roosters van de wagens. Ruis is er, mee door de onscherpte van het beeld, niet te zien, en de kleuren zien er wat afgewassen uit.

EXTRA'S
Wat productie-aantekeningen en cast en crew-lijstjes worden tegenwoordig niet meer als ernstige extra's aanzien.

CONCLUSIE
The Paper kan met zijn belofte van een geroemde cast en crew toch niet helemaal overtuigen. De geluidskwaliteit is maar gemiddeld en de beeldkwaliteit is onvoldoende.