Deze DVD is onderdeel van de 7 discs tellende Hitchcock Collection. De overige 6 films in de collectie zijn: Saboteur, Shadow of a Doubt, Rope, Rear Window, The Trouble with Harry en Psycho.

FILM
Hoewel hij er op dat moment al een succesvolle regiecarrière van bijna een decennium had opzitten, kwam de echte erkenning voor Alfred Hitchcock pas in 1934, toen de Britse versie van The Man Who Knew Too Much in première ging. Niet toevallig was dit de eerste film die kenmerkende Hitchcockelementen als suspense, zwarte humor en technische bravoure kruidde met niet enkel het thema van een vals beschuldigde man, maar ook een vleugje glamour, iets wat voorheen doorgaans ontbrak in zijn films. De regisseur was bovendien snugger genoeg om het kritische en publieke applaus correct te analyseren en zou de komende kwarteeuw wijselijk het merendeel van zijn oeuvre ophangen aan een soortgelijke mix. Toch knaagde er iets aan hem telkens hij de film weerzag: de technische imperfectie, inherent aan de beperkte middelen van de Britse filmindustrie (althans in vergelijking met Hollywood). Toen de kans zich in 1956 voordeed om de film te herwerken tot een sterrenvehikel voor James Stewart en Doris Day, aarzelde Hitchcock (nochtans geen liefhebber van remakes) dan ook niet. Het resultaat was een ongewone zeldzaamheid: een remake die het origineel op elk vlak overtreft.

De plot bleef, weliswaar aangepast aan de eisen van een Amerikaans publiek, grotendeels intact. Een gehuwd dokterskoppel (Stewart en Day) maakt met hun tienjarig zoontje een reis door Marokko. Daar heeft een schijnbaar toevallige ontmoeting met een Fransman (een undercover spion) verregaande gevolgen. De man sterft, geveld door een dolk, in de armen van de Amerikaanse toeristen, maar niet vooraleer geheime informatie over een nakend internationaal moordcomplot in hun oren te fluisteren. Het koppel belandt bijgevolg ongewild in het middelpunt van een intrigerijk web, met als setting de wereld van dodelijke politieke machtspelletjes. Iedere mogelijkheid om aan deze nachtmerrie te ontsnappen wordt bovendien gefnuikt door de drieste ontvoering van hun zoon. Zo worden de toeristen de facto monddood gemaakt. Maar het koppel laat zich niet zomaar in de hoek drummen. Slinks doch voorzichtig trachten ze zowel hun zoon uit de klauwen van zijn ontvoerders te redden als de politieke aanslag te voorkomen. Het spoor leidt hen naar Londen en een gruwelijk spannende ontknoping de in muziektempel Royal Albert Hall, waar één slag van de cimbalen het verschil kan betekenen tussen leven en dood.

Twintig jaar bijkomende ervaring in het vak (in vergelijking met 1934) hadden van Hitchcock een veel zelfzekerdere regisseur gemaakt en dat straalt van de remake van The Man Who Knew Too Much af. Hij manipuleert de kijker dat het een lieve lust is, met doordachte camerabewegingen en een verbluffende montage. De 25 minuten durende slotsequens bijvoorbeeld is een meesterwerkje van filmische timing, waarbij het publiek nagelbijtend de spannende climax dient af te wachten. Ook de uiterst gezapige aanloop van het verhaal geeft blijk van maturiteit: Hitchcock geeft ons uitgebreid de kans om ons in te leven in de personages, waardoor de ontknoping des te emotioneler is.

Indien de regisseur ontevreden was over de technische afwerking van het origineel, zal hij intern gegniffeld hebben bij het aanschouwen van de remake. Die is op dat vlak immers nagenoeg volmaakt, dankzij het caleidoscopische kleurenpalet van cameraman Robert Burks, de al eerder vermelde sublieme montage van George Tomasini en de (verhaaltechnisch cruciale) pulserende muziek van Bernard Herrmann. Deze trojka van ervaren vaklui zou niet verwonderlijk de kern vormen die Hitchcocks komende cinema-jaren tot een gouden periode zou verheffen.

In al die technische superioriteit lopen de acteurs en het scenario helaas een beetje verloren. Het script is weliswaar kwalitatief degelijk, maar levert te weinig verrassingen op om doorheen de volle twee uur te boeien. John Michael Hayes (die ook Rear Window adapteerde) lijkt slaafs de wensen van de Master of Suspense te volgen in diens voorkeur voor effect boven diepgang. Een inventiever scenario had The Man Who Knew Too Much wellicht de status van onbetwistbare klassieker opgeleverd. Logischerwijs krijgt de cast niet optimaal de kans hun tanden in de middelmatige dialogen te zetten. James Stewart trekt zich echter behoorlijk uit de slag en zelfs Doris Day, in een onkarakteristieke dramatische rol, valt niet uit de toon. Van de supporting cast onthouden we vooral de amusante cameo van componist Herrmann als dirigent. Leuk is misschien ook te vermelden dat we aan deze film de evergreen Que Sera, Sera te danken hebben. De song, die in de film lovenswaardig niet als publieksvriendelijke verpozing maar als dramatisch plotpunt wordt aangewend, won zelfs een Oscar dat jaar.

Had The Man Who Knew Too Much beter gekund? Ongetwijfeld. Maar de intelligente spanningsopbouw en memorabele slotscènes maken veel, zoniet alles, goed. En je mag vooral niet vergeten: al is deze film naar Hitchcocknormen slechts de betere middelmaat, voor iedere andere regisseur zou een dergelijke verwezenlijking een onmiskenbaar carrièrehoogtepunt zijn.

BEELD EN GELUID
Het zal niet verwonderen dat de print van The Man Who Knew Too Much niet volledig vrij is van vuiltjes en krassen. Dat mag verwacht worden van een film van deze leeftijd. Minder vergeeflijk is de vuilheid van de kleuren, die er naar Technicolornormen dof en saai uitzien. Ook contrasten vormen een probleem telkens schaduwen delen van het beeld vullen. De daglichtscènes (vooral die in Marokko) lijden dan weer aan een overgesatureerde helderheid. En nog bevreemdender is de plotselinge ommezwaai in scherpte halverwege de film. De Londense sequenties komen immers op dat vlak stukken beter uit de verf dan de Afrikaanse. De mono geluidstrack doet zijn best, maar kan de beperktheid van het auditieve spectrum nooit verhullen. Achtergrondruis is bij momenten licht storend aanwezig en ook de dialogen komen niet altijd even helder en zuiver over. Belangrijkste minpunt bij de mono-aanpak is het gebrek aan kracht dat hierdoor uitgaat van de laatste 25 minuten, waarin bombastische muziek een cruciale rol speelt. Beeld noch geluid zijn echts slecht te noemen, maar de vergelijking met andere films uit de Hitchcock Collectie doet het verdict teleurstellend uitvallen.

EXTRA’S
Eens te meer vallen de extra’s op het eerste gezicht magertjes uit, maar blijkt de vrees voor gebrek aan informatieve weetjes na de viewing ongegrond. The Making Of The Man Who Knew Too Much (34’) sleurt de kijker mee door de ontstaansgeschiedenis van de film en het verloop van de productie. In de documentaire zijn o.a. fragmenten te zien uit de versie van 1934, waardoor een summiere vergelijking tussen beide incarnaties mogelijk wordt. Verder komen Hitchcocks dochter Pat, scenarist John Michael Hayes en producer Herb Coleman uitgebreid aan het woord. Zij rakelen amusante anekdotes op en loven vooral ook Bernard Herrmanns muzikale bijdrage. Naast de docu vinden we een Art Gallery op de dvd, met een vijftigtal stills en posters. De Trailer maakt gretig gebruik van populair deuntje Que Sera, Sera, maar blinkt vooral uit door de slechte beeldkwaliteit. En zoals steeds ontbreekt ook de Trailer Compilatie voor vijf Hitchcockfilms niet.

CONCLUSIE
The Man Who Knew Too Much is op technisch vlak een hoogtepunt in de carrière van Hitchcock, maar valt ten prooi aan een ondermaats scenario. Gelukkig redt een adembenemende climax de meubelen. Dat kan niet gezegd worden van beeld- en geluidskwaliteit op deze disc, die behoorlijk teleurstellen. Het bonusmateriaal is dan weer uiterst inzichtvol. In afwachting van een grondig gerestaureerde versie, kan deze dvd er dan ook best mee door.