FILM
Pallieter (Eddy Brugman) verlaat na de zelfmoord van zijn verloofde de grote stad en trekt in bij zijn zus in een huisje in de buurt van de Nete. Hij geniet er uitbundig van het buitenleven en geeft zich over aan de weldoende invloed van de natuur op zijn lichaam en geest. Hij maakt er kennis met een nichtje en begint een relatie met haar. Als een tweedekker in zijn weide landt overtuigt hij de piloot om hem mee te nemen voor een korte vlucht. Maar de desillusie is groot.

Pallieter, naar het boek van Felix Timmermans, vertelt over de vlucht van een man van de stad naar het dorp waar hij werd geboren en zijn zoektocht naar een nieuw evenwicht. De film is een allegorie op het Vlaanderen van weleer, inclusief de jaarlijkse voorjaarsprocessie en het traditioneel huwelijksfeest. De sfeer is die van Bokrijk gecombineerd met de heimwee naar een eenvoudig samenlevingsmodel, het ongebonden vrije bestaan en de onverantwoordelijkheid van de vrijbuiter.

Deze recensent herinnert zich het boek van Felix Timmermans als een nog vrij goed leesbare roman met een hoop anekdotes en avonturen van de buitenmens Pallieter. Naar film vertaald is het resultaat echter pover en daar kan een scenario van Hugo Claus weinig aan veranderen. De eerste 45 minuten krijgt de kijker een aaneenrijging van clichés over het goede oude Vlaanderen te zien en is er geen sprake van dramatische ontwikkeling. De personages leren we ook nauwelijks kennen omdat ons geen fatsoenlijke kijk op hun karakter wordt gegund. Het blijft allemaal steken in goed proberen, maar lukken doet het niet. Het hele script hangt met haken en ogen aan elkaar. Als Pallieter uiteindelijk met de werkelijkheid wordt geconfronteerd, is het te laat om de film nog te redden. Het fragment met de drie blinden is nog grappig (en dat tot op het einde), maar wonderschone landschappen en mooie naakte vrouwenlichamen moeten verhullen dat hier slecht wordt geacteerd en dat er een slecht script voorligt.

De Vier Jaargetijden van Antonio Vivaldi is de auditieve achtergrond waartegen dit verhaal zich afspeelt in vier seizoenen. In 1975 was dat muziekstuk wellicht nog veel frisser en nieuwer dan vandaag. Nu horen we het in de supermarkt, in liften, aan de telefoon als wachttoon, etc. Het is totaal verbrand en is ook zijn expressieve kracht van weleer grotendeels kwijt.

BEELD EN GELUID
Pallieter verschijnt in de reeks De Vlaamse Film Collectie. De restauratie van het beeld is net als die van de drie andere dvd’s van een uitstekende kwaliteit. Scherpte en kleurenpalet zijn in hun oorspronkelijke staat hersteld en het geheel ziet er wellicht beter uit dan tijdens de oorspronkelijke release in de bioscoop. De restauratie van de geluidsband is jammer genoeg een totale mislukking (of het geluid van de originele productie liet veel te wensen over). Het geluid is om te beginnen bijna de hele film lang asynchroon, maar tot overmaat van ramp klinkt het alsof de nasynchronisatie in een toilet of een badkamer is gebeurd: hol en overstuurd. Dat heeft tot resultaat dat de film heel amateuristisch en onprofessioneel klinkt.

EXTRA’S
Trailer, Setopnamen, interviews met de makers uit het VRT-archief. De man achter de microfoon is in dit geval Roland Lommé en tot ieders verbazing straalt de man helemaal niet het professionalisme uit waarvan hij destijds werd verdacht: de vragen zijn naast de kwestie en weinig geïnspireerd. De hele bijdrage is vervelend en biedt nauwelijks interessante meerwaarde. De inleiding door Roland Verhavert heb ik op de mij ter beschikking gestelde dvd niét gevonden.

CONCLUSIE
Pallieter is een mooie televisiefilm voor de zgn. gezellige BRTN-zondagavond voor wie wil wegdromen in het romantische Vlaanderen van weleer. Dat Hugo Claus aan het script heeft gewerkt, leidt niet tot een hoogwaardige literaire verfilming en dat is jammer. Het spektakel Pallieter valt tegen.