SERIE
In 1983 zat ongeveer iedereen aan het scherm gekluisterd om één van de meest besproken televisieseries van het decennium te volgen: The Thorn Birds, de zestig jaar overspannende familiesaga over een verboden romance tussen een ambitieuze priester, Ralph de Bricassart (Richard Chamberlain) en de jongste dochter uit een boerengezin, Meggie Cleary (Rachel Ward). 22 jaar later heeft Warner de integrale serie uitgebracht op twee dvd's, die we in één bespreking gaan gieten omdat het weinig zin heeft om deze delen afzonderlijk te beschouwen.

De oude rijke taart Mary Carson (Barbara Stanwyck), een Ierse weduwe, met een licht gevoel voor overdrijving eigenares van half Australië in het algemeen en de schapenboerderij Drogheda in het bijzonder, heeft haar vervreemde broer Paddy Cleary (Richard Kiley) en zijn vrouw Fee (Jean Simmons) samen met hun vijf kinderen uit de armoede in Nieuw-Zeeland gehaald en hen werk gegeven op Drogheda. Ze heeft Paddy laten verstaan dat hij uiteindelijk kans maakt om haar fortuin te erven, maar dan zal er eerst door hem en zijn zoons gelabeurd moeten worden dat het niet meer mooi is. Dit is een lelijke streep door de rekening van pater de Bricassart, de laatste telg uit een adellijk geslacht die had gehoopt dat de oude heks, die altijd verliefd op hem is gebleven, haar bezit aan de katholieke kerk zou schenken, opdat hij zo zijn pad naar het bisschopsambt in Rome zou kunnen schoonvegen. De Bricassart heeft echter totnogtoe altijd zijn celibataire gelofte gehouden (die van armoede heeft hij blijkbaar nooit moeten afleggen!), en Carson is daar alleen maar pisnijdiger over geworden. En het wordt nog veel meer azijnpissen wanneer de Bricassart een bijzondere interesse toont voor Meggie (Sydney Penny), het jongste en vergeten dochtertje van de Cleary's. Naarmate Meggie een jonge, aantrekkelijke vrouw wordt, begint Ralph meer en meer krampen aan zijn kuisheidsgordel te voelen. Zoals wel meer oude dametjes in een zotte bui doen, verandert Carson de dag vòòr ze sterft haar testament, zodat de Bricassart alles, en dus ook Meggies aandeel, erft; de familie Cleary krijgt wel het beheer over Drogheda. Het enorme liquide bijhorende fortuin is voor de Bricassart dé gedroomde pasmunt om zich in het Vaticaan binnen te werken, en als protégé van aartsbisschop Vittorio Contini-Verchese (Christopher Plummer) maakt hij aardig carrière. Het vergiftigde geschenk houdt echter ook in dat hij definitief zal moeten kiezen tussen zijn liefde en zijn carrière. Zijn verstand doet uiteraard de balans in het voordeel van dat laatste doorslaan, en Meggie stort zich van de weeromstuit in een liefdeloos huwelijk met een groezelige seizoensarbeider, Luke O'Neill (Bryan Brown). Naarmate Ralphs carrière een hoge vlucht neemt, blijkt de liefde van zijn leven vergeten toch moeilijker te zijn dan hij dacht, zeker wanneer hun paden alsmaar blijven kruisen, tot het bittere einde...

Bovenstaand gegeven leest als een stationsromannetje uit de beruchte Bouquet-reeks, en 465 minuten is natuurlijk een hele zit, maar Colleen McCulloughs mengeling van sociaal-culturele stigma's van vòòr het tweede Vaticaans concilie, familiale kommer en kwel en lang nasmeulende familievetes blijft toch op de één of andere manier plakken. Soms zelfs ietsje té veel, want je ziet bij wijze van spreken het familiegraf op Drogheda zich zienderogen vullen met alweer het volgende onfortuinlijke familielid die het tijdelijke met het eeuwige verwisselt (zestig jaar is lang, nietwaar?) Uiteraard worden er heel wat sprongen in de tijd gemaakt, en soms geeft dit een redelijk discontinue indruk; wat er tussendoor getoond wordt, zijn kort op elkaar volgende sleutelgebeurtenissen uit het familie-fotoalbum van de familie Cleary, waarbij alle soorten vreugdes en ongelukken (maar vooral die laatste) bij elkaar schijnen te komen op een beperkt aantal tijdstippen. De vertolkingen van acteurs als Richard Chamberlain, Bryan Brown en Mare Winningham zijn echter okee, alhoewel de dialogen nog stijver zijn dan hetgeen George Lucas gewoonlijk schrijft, en je hier en daar toch de ongemakkelijke indruk krijgt dat alle Australische keuterboertjes met grote onderscheiding toneelopleiding, specialisatie Shakespeare hebben gevolgd. Cowboy-figuren als Barbara Stanwyck doen ons bovendien denken dat Drogheda in Texas ligt - wat nog niet eens zo ver van de waarheid ligt, want de reeks is voornamelijk opgenomen in Californië en niet in Australië. Stanwyck werd voor haar rol als hardvochtig serpent overigens onderscheiden met een Emmy. Het afschilderen van de katholieke clerus als een bende toffe jongens die voor een sexy jonge pastoor die veel geld binnenbrengt al eens een oogje willen dichtknijpen, de overdaad aan schuld-en-boete-gezwam en het compleet bij zijn haren gesleurde einde lijken ons daarentegen iets minder realistisch. The Thorn Birds is echter prima en niet al te diepgaand vertier voor lange winteravonden, zeker de betere in zijn soort.

BEELD EN GELUID
De ouderdom van de reeks verraadt zich in de kwaliteit van de transfer. Grootste ergernis zijn de vele printbeschadigingen, gaande van kleine witte puntjes over middelgrote witte puntjes tot héle grote witte punten en strepen, waar de tand des tijds flink in gebeten heeft. Hebben sommige van de buitenopnames nog wel mooie en natuurlijke kleuren, dan is het vooral bij beeldmateriaal van het Vaticaan en Rome dat het beeld er niet beter uitziet dan archieffilmpjes uit het journaal. Grain is alomtegenwoordig, en op diverse instanties zijn er compressie-artefacts te zien. De reeks wordt in 1.33:1 fullscreen-formaat gepresenteerd, wat voor deze reeks de oorspronkelijke verhouding is. Ook de als 2.0 gecamoufleerde monotrack klinkt als wat je van een 22 jaar oude geluidsband zou verwachten: de hoge en diepe frequenties zijn afgetopt, ruimtelijke sfeerschepping is nihil, en de muziekscore van Henri Mancini klinkt afgeleefd.

EXTRA'S
De afleveringen zijn in vier delen van ongelijke lengte, variërend van 93 tot 140 minuten, over twee double layer-discs verdeeld. Eerst en vooral dit: in plaats van elke volgende aflevering te beginnen met een recapitulatie van de vorige aflevering(en) heeft de één of andere gegalvaniseerde pijpajuin vòòr elk van de vier afleveringen twee minuten beeld gemonteerd waarin de inhoud van de nog te bekijken aflevering(en) al volledig wordt weggegeven. Handig voor wie haast heeft en op acht minuten de volledige reeks wil zien, maar al de rest kan best de eerste twee minuten manueel doorspoelen als men geen zin heeft in gigantische spoilers. De enige échte extra is op de laatste zijde van de laatste disc te vinden, in de vorm van een recente documentaire "Old Friends, New Stories" waarin de acteurs terugblikken op de miniserie. Vooral de bijdrage van Rachel Ward en Bryan Brown, in het werkelijke leven met elkaar getrouwd tijdens de productie, is interessant genoeg.

CONCLUSIE
The Thorn Birds is, alleen al omwille van zijn plaats in de televisie-geschiedenis, een kijkbeurt waard; de transfer had misschien wel iets beter gemogen.